|
Libelle interview Babelle van Veen Nanja Brakenhoff |
"Ik ben een makkelijk mens" | juni 2024 |
|
Ze is in de bloei van haar leven, lacht Babette van Veen, terwijl ze de Zandvoortse strandtent Cabo binnen zwiert. “Nou ja, bloei... dat gaat misschien een beetje ver op m’n vijfenvijftigste”, vervolgt ze met een knipoog. “Maar het lijkt erop dat ik een van de gelukkigen ben die de dans van hevige overgangsklachten ontspringt. Ja, het is wat moeilijker om extra kilo's kwijt te raken, maar verder rol ik er makkelijk doorheen. Ik zit lekker in mijn vel en prijs mezelf gelukkig.” Een halfjaar geleden ging je jongste zoon Silvijn op kamers» hoe voelt dat lege nest? “Als een klap in mijn smoel, haha! Maar écht: vreselijk. Jarenlang doe je alles voor je kinderen, je leeft om het gezin draaiende te houden, te zorgen dat ze veilig op voetbal en school komen, in schone kleren en met een gevulde maag, en ineens zijn ze weg. Zo hoort het te gaan natuurlijk, maar ik zag het totaal niet aankomen. Ik dacht: ik ben zo’n leuke moeder, waarom zou iemand hier ooit weggaan? Compleet in denial. Au!” Hoe ging je ermee om? “De eerste weken had ik geen idee wat ik met mezelf aan moest ik huilde om alles, elke avond dacht ik: ga ik nou alleen voor mezelf koken, wat is het plan? ik voelde me net z o onbestemd als toen ik een jaarof twintig was, met mijn eerste baantje en eerste huisje. Een soort tweede puberteit waarin ik alles weer voor het eerst moest doormaken. Tegen de jongens speelde ik mooi weer Ze belden regelmatig: ‘Mam, eet je wel een beetje goed? Wat ga je zo doen ?' Dan zei ik Maak je geen zorgen, ik ga zo wel naar de kletskassa van de supermarkt, even een praatje maken,' Na een paar moeilijke weken was bet over. Dat merkte ik toen de jongens een weekend thuiskwamen en ik als vanouds ging rennen, vliegen, springen, koken Blijkbaar had ik mijn draai weer gevonden in die nieuwe werkelijkheid .” Misschien sloeg ik door als moeder, maar ik heb nu wel twee stabiele, beleefde, leuke kerels" Het licht ging weer aan. “Juist! Ik zag in dat het leven weer helemaal voor me openligt. Ik moet niks, ik hoef nu alleen nog rekening te houden met mijn hond Louis. Ik kan dus op pad met een vriendin, laat thuiskomen, niet thuiskomen. Ik werk veel en eet tussen de middag warm op de set van Goede tijden, slechte tijden zodat ik ’s avonds kan chillen. Dat was ik niet meer gewend.” Was je een betrokken moeder in de vormende jaren? “Nogal. Ik wilde het anders aanpakken dan mijn eigen ouders. Zij waren begin twintig toen ze kinderen kregen, waardoor wij gewoon meegingen in de slipstream van hun leven. Dat wilde ik niet als moeder. Als ik dan toch fouten ging maken, dan liever bewust. De generatie van mijn ouders zegt vaak dat wij onze kinderen als prinsjes en prinsesjes behandelen, maar dat vind ik niet eerlijk. Voor mij was het een bewuste keuze om naar de ontwikkeling van mijn zoons te kijken en een beetje bij te sturen. Ik ging mee op schoolkamp, hielp vaak met koken. Op school maakte ik de wc’tjes schoon, dat deed ik liever dan dat geknutsel met glitters en lijm. Misschien sloeg ik door, maar ik heb nu wel twee stabiele, beleefde, leuke kerels.” OVER BABETTE in 1990 leerden we Babette van Veen (1968) kennen als Linda Dekker in de destijds gloednieuwe soap Goede tijden. slechte tijden .Samen met collego's Katjo Schuurman en Guusje Ncderhorst vormde ze von 1995 tot 1998 de meidengroep Lindo Roos & Jessica. Babette vertrok een paar keer uit GTST maar is sinds juli 2028 terug. Daarnaast runt ze de succesvolle webwinkel LeShirtBB.nl. en dit najaar is ze te zien in het theater in 40-45. de musical. Uit hoor huwelijk met presentator Bas Westerwcel heeft ze twee zoons: Sebostiacn (25) en Silvijn (20) Heb je ook steken laten vallen als moeder? ‘ik pols de jongens weleens, dan zeg ik dat ieder kind later wel een rekening heeft te vereffenen met z’n ouders. Dan blijft het stil óf ze zeggen: ‘Nou, mam, dat zal allemaal wel meevallen.’ Laten we het zo zeggen, ik heb ze in ieder geval niet bewust verpest. Natuurlijk heb ik fouten gemaakt. Alleen al omdat ik de opvoeding voor het grootste deel alleen deed, zonder continu overleg met een partner. Ik heb ze er in mijn uppie doorheen gesleurd.” In 2010 scheidde je van Bas Westerweel. Wat heeft je verbaasd in die fase? “Hoe ver ik ging om de gezinssituatie in stand te houden. Ik was dol op mijn kinderen en ook wel op mijn man, maar het was voor mij geen fantastisch huwelijk. Achteraf verbaast het me hoe lang ik in zo’n situatie bleef rommelen, uit angst voor wat daarna zou komen. Ik bleef erin hangen omdat ik mezelf vergat. Na de scheiding knapte ik dan ook vrij snel op. Ik werd een vrolijker mens.” Hoe sta je tegenover een nieuwe liefde? “Natuurlijk hoop ik nog eens tegen een leuke man aan te lopen. Tot die tijd ga ik niet klungelen met types over wie ik denk: mwah. Alles wat ik meemaak in de liefde, deel ik met mijn vriendinnen. Dat kan ik echt niet in mijn eentje verwerken. Die ‘wat ik nóu weer heb meegemaakt’-gesprekken gaan non-stop door. Via de app of bellend in de auto: ‘Heeft hij al iets laten horen, zal ik hem sms’en? of nee, dan ben ik de hele dag afgeleid, ik wacht nog even. Of niet?’ Eigenlijk zijn dat de leukste gesprekken. Vriendschap is een belangrijke pijler in mijn leven.” Net als GJST? “Klopt, GTST is een warm bad. Mijn werk geeft me zekerheid en tegelijkertijd houdt het me scherp. Daar mag ik elke dag gekke, grappige, dramatische of ellendige dingen doen. Het is elke week anders, dat daagt me uit. Ik kan niet tegen saaiheid. Als zzp’er in hart en nieren wil ik graag afwisseling. Of een opdracht nou wel of niet bij me past, ik probeer het gewoon en dan zie ik het vanzelf. Een boek schrijven, een kindervoorstelling maken, een T-shirtlijn beginnen voor vrouwen van mijn leeftijd met langere mouwen die je kipfilets verhullen, het kan allemaal. Het feit dat ik altijd wel een leuke manier vind om geld te verdienen, geeft rust.” Na de zomer speel je met je GTST-man Kees Boot in 40-45, de musical. Wilde je dat graag? 'Eerlijk is eerlijk, 's avonds in het theater staan vind ik best lastig. Dan lig ik ook graag op de bank Maar voor deze musical maak ik graag een uitzondering. !k vind het belangrijk dat verhalen over de Tweede Wereldoorlog verteld blijven worden. Daarbij lijkt het me een waanzinnige ervaring om in zo'n spektakelstuk te staan. Ik doe wat ik leuk vind. Zo werk ik met Katja Schuurman aan een jaarlijks terugkerend festival. Gewoon omdat je je op een bepaalde leeftijd niet meer, zoals vroeger, met je vriendinnen klaarmaakt voor een avondje uit, make-up op, jurkje aan, gezellig samen zijn en wel zien waar de avond eindigt Dat missen we allebei, dus daar gaan we verandering in brengen.” Verlang je weleens terug naar de tijd Linda, Roos & Jessica? Hoe zie je de toekomst? “Het was een bijzondere tijd, maar zó overweldigend. Eigenlijk leefden we drie jaar lang non-stop in een busje. Ondanks ons succes werden we niet serieus genomen. Nu was het nooit onze ambitie om een meidenband te vormen, maar toen we het eenmaal waren, wilden Guus, Katja en ik er alles uithalen. We hadden ideeën over de merchandise, maar die kregen we er niet door. We waren de speelbal van een industrie die veel geld aan ons verdiende maar niet echt met ons wilde praten. Dat schuurde. Op een gegeven moment trokken we dat niet meer. We moesten óf concurreren met de Spice Girls, óf stoppen op ons hoogtepunt. Het werd dat tweede. Zullen we het ooit gaan missen, vroeg ik me toen af. Nooit, dus. Het was goed zo.” Heb je nu wel het gevoel dat je serieus wordt genomen? “Ja. Maar ik ben een makkelijk mens, waardoor ik vaak over het hoofd word gezien of ineens weer ’t bokje ben. Wordt er bijvoorbeeld iets verschoven in de planning, dan denken mensen al snel: Babette vindt dat niet erg, die doet dat wel. Dat klopt ook, ik zet wat ik zelf nodig heb nou eenmaal makkelijk uit. Dat is heel handig in mijn beroep. Als ik voor een opname in een kort jurkje op het strand sta te vernikkelen, is dat wat het is. Dan heeft moeilijk doen geen zin Tegelijkertijd is die houding een valkuil. Af en toe mag ik best eens met mijn vuist op tafel slaan, meer voor mezelf opkomen, wat stremger zijn." Zie je dat terug in je kinderen? “Grappig genoeg geven zij heel goed hun grenzen aan. Misschien is dat een generatieverschil? Mijn oudste zoon werkt veel met oudere mensen die vinden dat ze hem op zijn plaats mogen zetten, Dan zegt hij: ‘Luister, zo ga je toch niet met elkaar om?' Ek sta daar echt van te kijken, ik was op die leeftijd veel onzekerder. Sterker nog, ik zou zoiets nu nog moeilijk vinden! Die generatie is sowieso bijzonder. Mijn kinderen werken keihard naast hun studie, maar ze zijn niet van lotje getikt Ze zijn niet vierentwintig uur per dag bereikbaar om de baas te pleasen. Ze gaan veel meer van zichzelf uit,take itor leave it. Ze werken voor dingen die ze zelf graag willen omdat ze een leuk en waardevol leven willen leiden, Laatst ging de oudste ineens naar Valencia, waar hij voor twaalf euro per nacht in een hostel slaapt. Ik moet daar niet aan denken, maar hij ontmoet daar allerlei mensen, met wie hij vriendschappen opbouwt. Mijn kinderen leven om te leven," "Als ik nog iets leuks met mijn ouders wil doen, moet ik niet te lang wachten" Hoe zie je de toekomst? “Ik hoop dat alles blijft zoals het nu is, want ik ben heel gelukkig en tevreden. Ik ben me ervan bewust dat mijn ouders ouder worden en dat de tijd die ons nog rest eindig is. Als ik nog leuke dingen met ze wil doen of iets met ze wil bespreken, moet ik daar niet te lang mee wachten. Dat zie ik wel om me heen. Natuurlijk word ik zelf ook ouder. Toen ik vijfendertig werd, zei ik tegen mezelf: wat leuk dat ik vijfendertig ben en geen veertig, laat ik er lekker van genieten. Dit j aar word ik zesenvijftig en daar ben ik ook helemaal oké mee. Het is nog geen zestig, dus wederom, gewoon genieten. Bij zestig zeg ik waarschijnlijk hetzelfde over vijfenzestig. Wat ik wel besef door mijn eigen zoons is dat het leven ontzettend hard gaat.” Productie: Nanja Brakenhoff | Styling: Sandra Kissels | Haar en make-up: Djolien de Kreij | Kleding: Mads Norgaard (gestreepte bloes, gestreept shirt), Tramontana (jeans), Primark (instappers met hak), Jane Lushka (blazer), Summum (broek), Bimba Y Lola (sandalettes), Mexx (pak), Expresso (gestreept truitje), Unisa (sandalen) | Met dank aan: Strandpaviljoen Club Cabo, Zandvoort Nanja Brakenhoff en Babette van Veen |