|
Dagbl.vh Noorden Jacques J. d'Ancona |
Een wereldentertainer komt weer thuis |
15 mrt 2004 |
|
Gebeurtenis: Herman van Veen - 'De voorstelling.' Teksten en muziek: o.a. Brei, Herzberg, Vermandere, Wilmink, Garcia, Leerkes, Reijnders, Van der Wurff en Van Veen. Muzikanten: Edith Leerkes (gitaar), Wieke Garcia (harp, percussie) en Erik van der Wurff (toetsen). Gezien: 12/3, De La- wei, Drachten. Publiek: 870. Nog te zien: 18,19 en 20/3 Martiniplaza, Groningen; 25/3 Meppel, Ogterop; 26 en 27/3 Hoogeveen, De Tamboer. Een paar haren minder (bestemming doucheputje), maar geen dag ouder. Op zijn 59-ste is hij terug na een jaar of drie buitenland. Bij Herman van Veen leiden zijn dwarsstraten naar Parijs, Berlijn, Praag en Johannesburg. In de ondertitel De Nederlandse tour klinkt echter geen zelfgenoegzame pretentie door. Hij is weer thuis. Na ruim 37 jaar zingt, musiceert en vertelt hij zijn verhalen in de chansons en de monologen met dezelfde warmte en tederheid. En onderweg in De voorstelling wordt hij steeds authentieker, meer confronterend, ongeremd persoonlijk. Inmiddels is een hoop ballast weggesmeten, heeft hij zijn podiumprésence gedreven aangescherpt, is hij op zijn sterkst en op zijn best in de 'kleine' nummers en luiden de klokken in zijn stem krachtig, helder en bronstig. Het tempo wil wel eens een moment wegvallen, maar met de historische vaagheid van de rituelen heeft hij gebroken. Als vanouds ontsteekt hij vuren van passie, maar Van Veen heeft zich kennelijk behoedzaam voorgenomen niet op te branden aan emotie. De symboliek is gedoseerd. Daarom is de show van vroeger gekanaliseerd in een concert. Als inlegvellen leest hij een paar korte, in humoristische columns gevatte beschouwingen, lanceert zuigend een mop, maakt enkele komische acts en doet twee hilarische conferences, geboetseerd op onmiskenbaar 'Utrechtse' personages. Herman van Veen, hogepriester en zigeuner. In die sferen balanceert hij genadeloos met twee meer dan voortreffelijke muzikale vrouwen in een voor het theater bijzonder kader. En dan is er onfscheidelijk Erik van der Wurff, die als geen ander een actuele variant op het Railroadliedje uit 1971 van Wim Kan omlijst, een tekst waarin Van Veen teruggrijpt naar het recente koninklijk bezoek aan Thailand. Nee, met een lied overstem je het schieten niet, geef je de goddelozen hun geloof niet terug, zing je de oorlog niet weg... Op het toneel ontwijkt hij niet wat er aan de hand is aan de wereld. Bezorgd, boos, ironisch, gevoelig en uitbundig. Een wereldentertainer in een wereldvoorstelling. Jacques J. d'Ancona |