NIJMEEGS DAGBLAD |
Herman van Veen gaat even vreemd |
14 sep 1992 |
| DEN HAAG - Herman van Veen heeft zichzelf vrijdagavond een allerfraaist jubileumcadeau geschonken: een gedenkwaardig concert inde Haagse Dr. Anton Philipszaal met een keur van collega- muzikanten voor een veelvoud aan nationale prominenten uit zowel het Gooi als de vaderlandse politiek. Aanleiding voor het doordachte feestprogramma was zijn zilveren samenwerkingsverband met platenfirma Polydor. Waarom deze mijlpaal juist in de residentie gevierd? Niet eens zozeer wegens de aanwezigheid van een mooie muziektempel die toevallig de naam van het moederbedrijf draagt. Maar vooral omdat de Utrechtse harlekijn destijds in Diligentia zijn allereerste voorstelling heeft gegeven, na min of meer te zijn goedgekeurd door de grote Wim Kan. "Op alle posters schreef hij toen hoogstpersoonlijk Van harte aanbevolen'", memoreerde de inmiddels 47-jarige, internationaal vermaarde jubilaris aan het eind van zijn uitgewogen prestigeconcert dat de Vara-televisie op donderdag 19 november zal uitzenden. Voor de bijzondere gelegenheid had Hermannus Jantinus van Veen, die al jaren veel vaker buiten dan in Nederland op de planken staat, zijn toevlucht gezocht tot 'popclassics' van anderen. In meerderheid voor de hand liggende, zoals The Fooi On The Hill' van Lenhon-McCartney, maar toch ook minder beroemde eigen favorieten: 'Paranoid Eyes' van Roger Waters. Vanzelfsprekend werden Van Veens eigen klassiekers niet helemaal vergeten: 'Suzanne', 'Hilversum 3', 'Liefde Van Later', ze bleken als vertrouwde 'steunpunten' tijdens de lange, hete zit ook meer dan welkom. Engels zwak Want ondanks alle zorg en hulp (van met name het Symfonisch Orkest II Novecento en solisten als Emmy Verhey, Peter Weekers en Lori Spee) overtuigde Herman van Veen als 'vreemdganger' lang niet altijd. Voornaamste oorzaak: het veelvuldig gebezigde Engels is in feite zijn zwakste zangtaal, zeker wanneer de humor volledig achterwege blijft. Voorzien van een paar kwinkslagen valt de afwezigheid van een natuurlijke aanleg veel minder op, zo werd nog eens duidelijk tijdens de 'officiële' finale 'My Way', die uitdraaide op een Lee Towers-imitatie in het kwadraat Zijn allersterkste moment had het veelzijdige feestvarken op de valreep met 'Liefde Van Later', waarmee hij andermaal (na het warm ontvangen 'Marieke') nog even benadrukte de beste Nederlandstalige Brel-vertolker te zijn. |