| Friesch Dagblad Gooitsen Eenling |
Een bewogen harlekijn |
13 februari 1987 |
Terug van weggeweest. Donderdagavond speelde Herman van Veen, na jarenlang succesvol in het buitenland te hebben vertoefd, weer in het "heitelan" in Leeuwarden voor een uitverkochte Harmonie. Als je een vriend na een lange tijd weerziet verloopt de hernieuwde kennismaking altijd een beetje onwennig, Zo ook gisteravond: voor de pauze moesten clown en publiek elkaar weer even zoeken, daarna sloot men elkaar gretig in de armen. Het is zeker niet eenvoudig om te schrijven over een veelzijdig artiest als Van Veen. Je kunt het hebben over de zanger die hij toch in de eerste plaats is: met een warme stem vertolkt hij prachtige chansons over liefde, vriendschap en samen oud worden. Maar ook over de oorlog, de kerk en de dwaze moeders. O ja, de felle emoties van vroeger zijn vrijwel uit de liedjes verdwenen maar ze hebben plaats gemaakt voor een ingetogenheid die zeer trefzeker is en waarschijnlijk beter past bij deze tijd. De muzikale ondersteuning wordt verzorgd door een fantastische band onder leiding van de vertrouwde Erik van der Wurff; het niveau van de platenopnames (er werden veel liedjes gespeeld van Hermans laatste lp 'Anne') wordt vaak geëvenaard zo niet overtroffen. Wie kan dat tegenwoordig nog "live"?... Natuurlijk zou je ook kunnen schrijven over de harlekijn: naïef kinderlijk weet Van Veen zijn publiek aan het schateren te brengen met simpele pingpongballetjes, dwaze danspassen, een kapotte- tennisracket of zijn eigen kaalhoofdigheid: "Bij een clown groeien de haren naar binnen".. Om maar niet in de laatste plaats te spreken van de dichter-filosoof: met de poëzie als wapen trekt Herman van Veen ten strijde tegen de kilheid van onze tijd die zoveel ellende in de wereld veroorzaakt en vecht hij voor menselijkheid en tederheid. De poëzie is ook terug te vinden in het indrukwekkende toneelbeeld wat vooral door de sprookjesachtige belichting wordt ingevuld. Soms raakt hij verstrikt in zijn eigen gedachten (welk mens doet dat niet?) maar dan is er weer de nar die hem de helpende hand biedt. Dit programma, wat vanavond nogmaals wordt vertoond voor een volle Harmonie, is zeker niet gemakkelijk: qua vorm, de gedachtensprongen, berustend op associaties en de half-af gemaakte beelden die dan later in het programma worden afgerond, zorgen ervoor dat je de hele avond totaal aanwezig moet zijn. En qua inhoud: welke artiest durft het publiek zo te confronteren met zichzelf en wie neemt als rode draad van een voorstelling de dood? De landelijke pers schreef niet bijster enthousiast over deze show; men vond het geheel te weinig vernieuwend. Ik ben het daar absoluut niet mee eens. Herman van Veen blijft een vakman en weet je met zijn overrompelende uitstraling te overtuigen van zijn: bewogenheid; je moet je daar wel steeds weer opnieuw voor open willen stellen! Laten we maar zuinig op hem zijn want wie is er tegenwoordig nog zo waarachtige mens...? Gooitsen Eenling |