Leeuwarder Courant
Henk van der Meulen

Zingende goeroe der halfzachtheid

13 februari 1987

LEEUWARDEN - Een programma van uitersten, met aan de ene kant luisterliedjes waarbij de zaal volkomen stil valt, en aan de andere kant hilarische toestanden die uitbundige lachsalvo's veroorzaken. Werkelijk, Herman van Veen kan heel veel heel goed. Hij is een voortreffelijk chansonnier met een prachtige stem, hij is een perfecte clown die zijn publiek doet schateren en tegelijk vertedert, hij is muzikaal tot en met en voert een soms verbluffend en effectrijk bewegingsspel op. Met dit alles weet hij, in een mooi toneelbeeld en geruggensteund en opgestuwd door een voortreffelijk combo, zijn talrijke fans twee uur lang volledig in te pakken. Een theaterman in hart en nieren, zonder twijfel.


Maar Herman van Veen is ook nog altijd een soort zingende goeroe van de halfzachtheid. Zijn publiek schijnt wat dit betreft alles van hem te accepteren en te be-applaudisseren. Hij zingt soms de grootst mogelijke onzin en men blijft het prachtig vinden, de gemakkelijk op te rapen, maar pretentieus gebrachte filosofietjes over leven en dood, liefde en haat.

Al die voor de hand liggende diepzinnigheden en quasiwijsheden wekken bij de meesten zonder twijfel de nobelste gevoelens op, maar ik werd op den duur van al die softheid wat recalcitrant. Zo zeer dat ik op een gegeven moment de neiging voelde opkomen om alle medemenselijkheid overboord te zetten, al mijn idealen en principes aan de kant te schuiven, mijn goede inbos doorboren en mijzelf tot heel erge dingen in staat ging achten. Zoals Reagan een telegram van aanhankelijkheid stu- ren, zeehondjes knuppelen, gif in de Dokkumer Ee plempen, het Vredespaleis in de fik steken, Wiegel een pakkerd geven, en meer van dat engs.

Zover heeft Herman van Veen me toch gelukkig niet laten komen, want in het tweede deel van zijn optreden heeft hij me grotendeels weer wat verzoend met mijn lot als recensent, o.a. door zijn mime-achtige clownerie en zijn bewegingskunst in grandioze creaties als discoganger, als tennisspeler en als dirigent. En zeker ook door zijn vertolking van het door Willem Wilmink vertaalde Jacques Brel-liedje "Een vriend zien huilen". De zaal, die hij tevoren al op meesterlijke wijze tot allerlei fratsen weet te verleiden, gaat natuurlijk helemaal plat bij de niet kapot te krijgen hit "Hilversum III" en de al in het programma vermelde toegift "Signalen".

Herman van Veen, de hele voorstelling al verzot op theatrale effecten, maakt natuurlijk ook van het slot een geweldig stuk show door klimmend over rijen stoelen uit de zaal te verdwijnen. Vol bewondering, ja haast in aanbidding nagestaard door zijn frenetiek applaudisserende fans. Een geloofsgemeenschap bijna, die afscheid neemt van een bemind en charismatisch voorganger.


Plaats: De Harmonie, Leeuwarden. Gebeurtenis: One-man-show van Herman van Veen. Teksten: Herman van Veen, Willem Wilmink e.a. Composities: Herman van Veen en Erik van der Wurff. Muzikale begeleiding: Erik van der Wurff (piano en synthesizers), Nard Reiinders (sax). Chris Lookers (gitaar) en Cees van Laarse (bas). Regie: Herman van Veen. Belangstelling: uitverkocht (ook vanavond).



HENK VAN DER MEULEN