Annet de Jong de Telegraaf	Overduidelijk Van Veen-genen	24 nov 2008
	Ze is de Anne van het liedje. Van 'de wereld is niet mooi, maar jij kan haar een beetje mooier kleuren'. En dat doet ze. Het is vast niet eenvoudig om als 'dochter van' te worden beoordeeld, maar zé lijkt er niet onder gebukt te gaan. Ze noemt haar beroemde Vader Herman in haar eerste programma niet een keer, maar laat haar pianist Jasper kort de melodie van 'Anne' spelen, terwijl zij schalks en ondeugend, en met een zekere trots, het publiek inkijkt. Anne van Veen is 25 jaar en in haar eerste programma bezingt ze vooral haar binnenwereld. Het heet dan ook niet voor niets 'Anne'. Hoe die wereld eruitziet? Grappige, soms wat kinderlijke observaties, overgoten met de melancholie die we kennen van haar vader, en liefde, veel en hartstochtelijke liefde. Zo zingt ze het ene moment een liedje over een mier die ervandoor gaat met een korrel hagelslag en het volgende moment een smachtend liefdeslied. Ze is schaamteloos in haar verlangen om te worden bemind en aangeraakt. Pluk mij, lijkt ze te zeggen. Haar liedteksten zijn fris, haar observaties origineel. "Soms heb je een kop van iets heets en een plak van iets zoets nodig om in te zien dat het leven leuk is",zegt ze. Ze is allesbehalve voorspelbaar. Soms zet ze plotseling een keel op of maakt ze een on-verdachte, 'theatrale beweging en dat doet ze trefzeker en doordacht. Talent heeft ze en met de meeste liedjes, begeleid door haar goede pianist, zit het wel snor. De teksten tussen de liedjes door zijn wat mager. Wat zou er gebeuren als Anne van'Veen haar blik wat meer naar buiten richt? Dan hebben we er een goede cabaretière bij. Annet de Jong