| Leeuwarder Courant Nico Scheepmaker |
,Een mei in Carré' liep wanstaltig uit |
2 mei 1075 |
|
Zevenhonderd jaar Amsterdam en niks bijgeleerd. Want zo mag je het toen wél noemen als een programma( vanuit Carré, dat in totaal anderhalf uur moest duren, een half uur oftewel 55 procent uitloopt. Het gevolg was desastreus. In het tweede deel, dat een half uur moest duren en verreweg het genietbaarste was dank zij Herman van Veen en het Concertgebouworkest, speelde ons nationale orkest onder leiding van Bernard Haitink als klapstuk van deze hommage aan Amsterdam de Bolero van Ravel. Een mooi muziekstuk, u zult het weleens gehoord hebben, neem ik aan. Wat het met Amsterdam op de eerste mei uitstaande heeft, weet ik ook niet, het enige wat ik weet is dat Ravel bewust naar een climax heeft toegewerkt. Dus wat gebeurde? Toen "een mei in Carré" een half uur was uitgelopen vond de VARA, of Achter het Nieuws, of De vrije gedachte of Den Haag Vandaag, die nog moesten komen, dat Nico Knappert c.s. hun geduld nu lang genoeg op de proef hadden gesteld en zij draaiden Ravel, diens Bolero, het Concertgebouworkest en Bernard Haitink de nek om. Zoals je een haan de nek omdraait, zal ik maar zeggen. Weg climax, weg Ravel, weg Concertgebouworkest! De onvoltooide van Ravel! En om de waarheid te zeggen kon ik het de wegdraaiers niet eens kwalijk nemen, de fout school bij de makers van dat amusementsprogramma dat zo wanstaltig uitliep. En als het nu nog een feest van kwaliteit was geweest, maar dat was ook allerminst het geval. Men had de gedachte gehad om het geheel te laten presenteren door Guus Oster en Loc Lap. Guus Oster bewijst al jaren dat hij een goede directeur is, en een goede acteur, en een matige presentator, dus die gedachte was al niet zo best. Maar Loc Lap dan? Een rasechte Amsterdammer, een vlotte prater, een graag geziene gast in radio- en tv-programma's, een Mokummer die niet op zijn mondje is gevallen, dat kon toch nooit misgaan? Maar ja, presenteren is iets anders dan zomaar praten, blijkbaar moest men dat in dit geval eerst aan den lijve ondervinden, voordat men het geloofde. En verder? Jasperina de Jong zong twee liedjes, Ramses Shaffy ook, er werd gedanst, tante Saar van het Rembrandtplein verzekerde dat zij "achentachentig" werd, er werd tijd vermorst door Hans Gruijters bier te laten tappen waarbij vergeten werd het biertje aan de mensen thuis te laten zien, de Alberti's waren present en Johnny Kraaykamp praatte wat tegen ons aan, en ondertussen schreed de tijd met rasse schreden voort... Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik intussen met graagte de gelegenheid had aangegrepen om uit te wijken naar het andere net waar Harriët Freezer als een vrouwelijke sir Kenneth Clark haar "civüisatie"-programma over de vrouw presenteerde. Dat zat gelukkig goed en intelligent in elkaar. Zo was het als bewijs voor het feit dat de vrouw in de ogen van deze mannenwereld snel als sexpartner is opgebrand, heel curieus om te zien hoe James Stewart op een reeks filmfoto's steeds meer verouderde en verdikte, terwijl zijn vrouwelijke partners op deze foto's wat leeftijd betreft steeds onder de dertig jaar bleven. In Achter het Nieuws zagen we dan een Zwitserse reportage over de laatste dagen van Saigon. Toch al weer verouderd, want een anticommunistische inwoner sprak zich vrij uil de toekomst onder de VRR, terwijl een Zuidvietnamese communist zijn commentaar nog in schaduwbeeld gaf. Het was een goede reportage: als we de Zwitsers niet hadden, en allebei onze ogen niet dan waren we stekeblind! Presentator Philip Freriks had, ondanks het onderwerp, iets nauw bedwongen lacherigs en baldadigs over zich. Toch niet omdat hij door het stopzetten van "Eén mei in Carré" de afdeling amusement een hak had kunnen zetten? NICO SCHEEPMAKER |