de Waarheid
M.G.

Herman van Veen gooit met muziek, zang en erwten

2 maart 1973

De show van HERMAN VAN VEEN, die gisteravond in Carré haar Amsterdamse première beleefde, zou men het best een surrealistisch, elektronisch, cynisch, lief gekkenhuis kunnen noemen, wat zich o.a. uit in het gooien van erwtjes naar het publiek in volslagen duisternis. Het Harlekijn-effect', waarmee het 'wonderkind' enkele jaren geleden zijn entree maakte, is op enkele dolgekke, springerige effecten na (vooral in zijn pantomimes, waarbij hij veel met ogen en gezicht werkt) nagenoeg verdwenen.


Daarvoor in de plaats ontdekten we in deze show weer wat nieuwe aspecten, die vooral in het gedeelte voor de pauze op de voorgrond traden. In verschillende 'conferences' en liedjes brengt hij op de hem eigen hard-ironische manier zijn maatschappijkritiek naar voren. Vooral de teksten van Rob Chrispijn en hemzelf vielen daarin op. Een vorm waarvan hij dankbaar gebruikt mankt, is de rol van het kind en de dialoog tussen de volwassen het kind.

Een goed onderdeel was ook de parodie op het optreden van popgroep uit de 'Vervelende Staten van Amerika' DEZE genaamd, dat uiteraard de mist in ging, omdat er een barst in de play-back plaat bleek te zitten.
Een bijzonder aardige had men gevonden om de medewerkers aan het publiek voor te stellen. Na knap gitaar-nummer met: zijn mee gitarist HARRY SACKSIONI vormde zich op het toneel een lange rij kundige gitaristen, welke Herman leide als 'zijn' jongens, die allen rol speelden in de totaliteit van de groep, van lichttechnicus tot buschauffeur.

Echt Van Veeneriaans werd de pauze ditmaal aangekondigd door het aanzetten van een draagbare tv, waarmee het publiek zich gedurende een kwartier kon vermaken. Na pauze zagen we hem toch in zijn oude tijd, verdrietige liedjes, welke door het publiek steeds met blij, herkennend enthousiasme werden begroet. Aan de andere kant van de cynisme en kunstzinnige druktemakerij. De Contraband,die zijn vorige show aanvulde en begeleidde, blonk weer uit in een perfecte muzikaliteit en vaak gecombineerd luide effecten.
Herman eindigde dit gebeuren met een vreemd soort monnikspij . Van Veen, die als een lange liaan boven het toneel heen en weer slingerde.

Herman Van Veen heeft met deze show opnieuw vakmanschap bewezen, als solist op vrijwel alle instrumenten, met als instrument zijn eigen stem waarmee hij fluisterend in de maling kan nemen .



M. G.