Marijke Brouwer schreef 24 mei 2007 in Dagblad van het Noorden


Herman van Veen speelt Obergumer kerkje stil


Herman van Veen op bezoek staat gelijk aan kunst op visite. Laat de kunstroute in Win-sum nou 'Kunst op visite' heten. En ter gelegenheid daarvan trad Herman van Veen gisteravond op temidden van zijn eigen schilderijen.


Door Marijke Brouwer

WINSUM
Het mooiste was geweest als er alleen maar dat kerkje was. Dat door de glas-in-lood-ramen het vrolijke avondlicht naar binnen straalde waar dan, omringd door zijn schilderijen, Herman van Veen stond te zingen, begeleid door zijn gitariste Edith Leerkes. En dat het publiek buiten iets van zijn optreden probeerde te vangen dwars door de dikke kerkmuren heen.
Het kwam in de buurt gisteravond in Winsum, alleen was de Obergumer kerk allesbehalve leeg. De 160 kaartjes voor het concert van Herman van Veen waren in een mum van tijd weg. De kerk zat dus vol, maar de stilte was enorm.
Vanaf de eerste klanken -wat klinkt dat kerkje! - is het opletten geblazen, want hij zingt niet alleen, hij speelt viool, hij fluit, hij kletst, hij vertelt, grapt, zwijgt en dicht. Als zijn hij en het publiek goeie bekenden.

Niet alleen zijn liedjes zijn gedichten, zijn hele praten lijkt op poëzie. Wie God vergelijkt met een sneeuwvlok die smelt in je hand, wie een zinnetje als 'De liefde poetst het hart' zo gemakkelijk uit zijn mouw schudt, is een poëet.
Later, na drie kwartier spelen, zit hij als een soort toerist in een Zuid-Europees land op een bankje onder het lover. Zich te verbazen over zo veel schoonheid in zo'n noordelijk deel van Nederland ("Bijna Denemarken", vindt hij). Daar denkt hij even na over zijn favoriete dichters. Tsead Bruinja schiet hem als eerste te binnen. En Hans Lodeizen en Willem Wilmink zijn hem lief.

Ondertussen kuiert het kerkje leeg. Moeder en dochter Nelly en Nicole Zonder-man vonden het fantastisch. "We hebben ademloos geluisterd. Het treft je zo wat hij zegt. En dan in zo'n kerkje, dat is veel dichterbij dan in de schouwburg."