Herman Van Veen is in geen 40 jaar weggeweest uit de spotlights.Was het niet in Nederland of België, dan maakte hij wel op Duitse of Franse podia het mooie weer. Deze week gaf hij de aftrap van zijn gloednieuwe concertreeks door Vlaanderen, stelde hij zijn nieuwste boek/CD voor en liet hij ons kennismaken met de schilder in hem.
Componist, schrijver, dichter, acteur, regisseur, performer,' ontwikkelingswerker en nu ook schilder. Zat je met een ei dat je tot nu toe op geen andere manier kwijt kon ?
Nee, ik had helemaal geen doel dat ik met schilderen wilde bereiken. Op een dag keek ik naar mijn handen en merkte ik dat ik dezelfde handen had als mijn vader, die typograaf was. Mijn ouders zijn 5 jaar geleden overleden en dat heeft een enorme indruk op me gemaakt. Ik wou met mijn handen ook iets doen en zonder plan ben ik met, doeken, tubes en kwasten aan de slag gegaan. Het voelt als een hartstocht die ik op deze manier uit. Het is therapeutisch bezig zijn, het loslaten van dingen op een doek.
Zit er een boodschap achter of moeten mensen het gewoon mooi vinden ?
Of mensen er iets in zien of het mooi vinden, laat ik helemaal
aan hen over. Kunst is immers een persoonlijke beleving. Ik heb een bepaald gevoel willen uiten en dat kan je ergens wel terugvinden in die schilderijen. Met de jaren heb ik gemerkt dat je op bepaalde momenten onvermijdelijk keuzes moet maken. Je balanceert telkens tussen verschillende opties, maar je moet proberen om een evenwicht te vinden. Dat is niet gemakkelijk, want het pad is smal. In de schilderijen heb ik dan ook veel licht en schaduw gebruikt en geëxperimenteerd met het evenwicht tussen de twee.
Heb je ambities om nog iets toe te voegen aan bovenstaand lijstje ?
Wat er al zeker aan toegevoegd kan worden, is 'verwoed tuinman'. Ik doe ongelooflijk graag iets onbestemds in mijn tuin, waar enkel een paar insecten van onder de indruk zijn. (lacht) Maar ik heb geen ambitie om bijvoorbeeld in de politiek te gaan. Ik heb mijn eigen visie, maar die . probeer ik steeds op een respectvolle manier te uiten. Ik ben een reiziger die in Nederland woont. Ik ben er zo vaak niet, waardoor ik een andere objectiviteit heb".
een zicht dat vaak glashelder is. Door te reizen sta je erbuiten en kijk je anders naar binnen dan als je ertussen staat.
Je CD/boek 'Woorden op mijn zang' is een muzikale "autobiografie" met enkele van je favoriete songs en de teksten daarvan. Was het tijd voor een terugblik ?
Nee, ik heb dat boekje eigenlijk gemaakt voor Franka Daels, een hartsvriendin die in juni vorig jaar op klaarlichte dag vermoord werd door kanker. Ik heb haar willen vieren in dat boekje door er foto's en teksten' in te zetten, waarmee zij iets had. Het is een ode aan haar. Ik ben niet bezig met terugblikken en omkijken. Ik gebruik het verleden enkel als ik het kan linken aan het heden. Vaak kom je nu pas iets te weten over dingen die gebeurd zijn, waardoor je ze plots vanuit een ander perspectief bekijkt. Dan is het boeiend om in het verleden te
duiken, want het verandert vaak je visie op iets.
Je trekt nu met een reeks van 40 concerten door Vlaanderen. Heb je er zin in ?
Oh, ja, heel erg veel. Zoals Nederland mijn vaderland is, noem ik België mijn moederland. Ik heb hier zo veel mensen, vrienden gekend en een onvoorstelbaar aantal voorstellingen gedaan.
Wat mogen we ervan verwachten ?
In het persbericht staat dat het zal gaan 'over vaders, moeders, kinderen, mannen, vrouwen, bomen, dingen die vergaan, de eeuwigheid en wat het kost'. Veel concreter kan ik ook niet gaan, want er kan zoveel gebeuren dat invloed heeft op wat we in onze voorstelling gaan brengen en hoe. Zo gebeuren er in de praktijk onvoorstelbaar veel dingen waar je geen vat op hebt, hoe goed je het allemaal ook hebt voorbereid. Dat brengt sommige dingen die in de voorstelling zitten in een ander daglicht. Daardoor moet je ze aanpassen of weglaten en dat is eigenlijk! prachtig !
Ik heb wel een verschuiving gemerkt bij mezelf. Ik zing en vertel altijd over wat me bezighoudt in het leven. Het overlijden van mijn ouders is niet meer zo actueel, hoewel het verdriet nog steeds in me zit. Maar ik voel een verschuiving naar de kleinkinderen die nu meer op het toneel verschijnen. Sebastiaan en Silvijn zijn een wezenlijke factor die veel invloed op me heeft. De oudste kan bijvoorbeeld 32 namen van dinosaurussen opnoemen. Heel indrukwekkend vind ik dat!
De 7 mijlpalen
l en 2 : In willekeurige volgorde staan hier de geboorte van mijn 4 kinderen en de dood van mijn ouders.
3 : Mijn goede gezondheid zie ik als een fenomenaal groot geschenk.
4 : Het feit dat ik in staat ben om van nogal veel mensen te houden, die ook van mij houden.
5 : Mijn fascinatie voor de echte beschaving : kunst, in de ruimste zin van het woord. Dat is wat mensen van dieren onderscheidt.
6 : De reizen door de wereld die ik met de ontwikkelingsprojecten
van Herman
maak, hebben me getoond dat engelen echt bestaan, mensen die zich onvoorwaardelijk inzetten voor anderen.
7: De vriendschap die ik gevoeld heb van collega's, zoals Wim Kan, Toon Hermans, Shirley Maclai-
Naast zo'n dingen speelt mijn carrière niet zo'n grote rol. Mijn voorstellingen en mijn carrière zijn net een afspiegeling, een vertoning van dit soort grote ervaringen. Die maken het mogelijk dat ik dit überhaupt kan doen.
(Grete Flies)