10 sept 2007 schreef Richard van de Crommert in De Telegraaf


„Mijn vrouw duldt Edith in mijn leven…”
Herman van Veen op zijn Frans...
Zijn nieuwe cd gaat wereldwijd


Al veertig jaar is Herman van Veen één van de vaste waarden van de Nederlandse showbizz. Hij kreeg het bovendien voor elkaar om internationaal faam te maken. In Duitsland, Japan, Frankrijk en NoordAmerika is de Nederlander een graag geziene gast. Meer dan honderd cd’s zijn er van zijn hand verschenen. Maar overmorgen verschijnt voor het eerst in zijn loopbaan een cd die in maar liefst 82 landen wordt uitgebracht.

Herman van Veen gaat op de Franse tour. Deze week komt een Franstalige cd van zijn hand wereldwijd uit. Er zijn weinig artiesten in de Nederlandse showbizz die internationaal zo succesvol zijn. Hij maakte de cd met zijn vaste begeleidster, de klassiek gitariste Edith Leerkes. Met haar ontstond de afgelopen tien jaar een zeer hechte vriendschap. „Zij is mijn man. En ik ben haar vrouw”, zegt de Utrechtse artiest daarover.
Al tien jaar reist Herman van Veen de hele wereld over met meestergitariste Edith Leerkes. De twee leerden elkaar zestien jaar geleden kennen. „Ik was zwanger van mijn tweede kind”, herinnert de 48-jarige Edith zich. De samenwerking beviel en Edith maakte de overstap van een wereldberoemd gitaartrio naar Herman van Veen. En nu is er dan die eerste wereldwijd uitgebrachte cd. „Dit verandert mijn kosmos”, zegt de kunstenaar. „Chapeau is een eerbetoon geworden voor allerlei mensen uit mijn persoonlijke omgeving. Voor mijn ouders, vrienden, voor mensen uit de straat. Het is prachtig dat de cd in 82 landen wordt uitgebracht.”
Nooit heeft Edith Leerkes spijt gehad van haar overstap van de klassieke muziekwereld naar entertainment. „Het was spannend om dat nieuwe gebied van Herman van Veen te ontdekken”, vindt ze nog steeds. „Onze combinatie is ook geen showbizz meer. Maar ook geen klassieke muziek. Wij zijn zowel jodenzigeuners als Hollanders. Alles in één. Heel Europees. Ik voel me ook niet Hermans begeleider. Hij is mijn zanger. Net zoveel als ik zijn gitarist ben.”


Op ons is het cliché van toepassing: ’two of a kind’”


Ovationeel

Het Franse lied staat momenteel boven aan de agenda van Herman van Veen. Zijn Chapeau-voorstelling is door het Franse publiek en de pers ovationeel onthaald en onderscheiden met de prestigieuze Prix Charles Crox en de Prix De La Francophonie voor de beste internationale voorstelling in de Franse taal.
Sinds begin jaren zeventig heeft het Franstalige lied een warme plek in het hart van Herman van Veen. Zijn eerste contact met het chanson kwam tot stand via regisseur Nico Knapper die in een radioprogramma aandacht besteedde aan de muziek van Gilbert Bécaud, Charles Aznavour en Georges Moustaki. „Hij was mijn coach”, vertelt de kunstenaar. „Hij heeft me met al die artiesten in contact gebracht. De taal sprak ik toen niet of nauwelijks. Frans heb ik in de praktijk geleerd. Niet dat ik het volledig onder de knie heb, maar ik kan elk gesprek voeren.”
Vooral met Moustaki volgde een hechte vriendschap. „Hij interesseert zich voor jonge mensen. Als aanstormend talent kon je bij hem wonen en stelde hij je voor aan andere artiesten. Van enkele van mijn liedjes schreef hij Franse vertalingen. Ik zat bij hem achter op zijn motor in Parijs. Hij was het ook die me overhaalde om in het beroemde Olympia in Parijs op te treden waar ik sindsdien elke twee, drie jaar terugkeerde.”

De Nederlander is Moustaki dankbaar. „Hij overlaadde me met boeken en elpees. Met hem zat ik mijn eerste keer in het vliegtuig. Met hem at ik voor het eerst in een echt restaurant. Hij is absoluut één van de schaakstukken in mijn leven.”


Buren


Net als Edith een schaakstuk in zijn leven is. De twee houden van elkaar. „Voor Edith ben ik haar vrouw”, vult Herman aan. „En zij is mijn man. Het klikte snel tussen ons. We komen uit dezelfde milieus. En ook maatschappelijk en politiek staan we dicht bij elkaar. Zij ondersteunt dezelfde organisaties. En we zijn bijna elkaars buren. Het liefdesverdriet van mijn dochter komt bij haar. En haar opstandige puber stuit op mij. Die sproeten willen allemaal van dat gezicht af”, lacht Herman.
Peinzend zegt Edith Leerkes: „Een vriendschap zoals wij hebben is heel wonderlijk. Die kom je slechts een keer in je leven tegen. Hij wil bij het ontbijt niet zoveel zeggen en het liefst zijn krantje lezen. Dat heb ik ook. Het enige minpuntje aan hem is zijn voorliefde voor Feyenoord.”
De twee muzikanten leerden elkaar op een bijzonder moment kennen. Herman tuurt naar de overkant: „Het was in de periode dat onze ouders overleden. Toen hebben we met elkaar ons verdriet kunnen delen. Maar ook kunnen dragen. Dat dát kon is een zeldzaamheid. Met het wegvallen van onze ouders hadden we elkaar meer dan ooit nodig. En zo gaat het nog steeds. Als het niet goed gaat in mijn leven, dan regelt Edith het wel. Wij zorgen voor elkaar. Van de vuilniszakken buiten zetten tot de verkering van andermans kind ophalen op Schiphol. We staan elkaar als man en vrouw niet in de weg. Op ons is het cliché van toepassing: ’two of a kind’. Mijn vrouw, die een eigen carrière heeft, weet mij altijd in veilige handen. Edith is de enige vrouw die mijn vrouw duldt in mijn leven.” „Bovendien zijn we onze vriendschap verplicht aan onze vaders. Die twee mannen hebben elkaar maar kort gekend en slechts een paar borrels met elkaar gedronken. Maar tussen die twee mannen, die allebei net hun vrouw hadden verloren, was er ook een grote vriendschap in aantocht. Die hadden, als ze langer geleefd hadden, in de jaren na hun eerste ontmoetingen wel liters Bokma weg kunnen drinken, zo goed lagen ze elkaar. Maar een paar keer hebben ze elkaar gezien, maar je zag direct dat daar een klik was.”


Mata Hari


Herman is getrouwd met de Franstalige danseres en actrice Gaetane Bouchez. Voor haar schreef hij het stuk Mata Hari. Het toneelstuk speelde alleen al in Parijs twee maanden in het theater naast Centre Pompidou. Ondanks dat de twee een huis in Frankrijk hebben, zal Herman nooit verhuizen. „We hebben er een geweldig huis, maar dat is alleen voor vakanties. Ik moet altijd bij Utrecht in de buurt zijn. Dat is mijn enige thuis.” Meer dan ooit voelt de 62-jarige Van Veen zich tegenwoordig relaxed. Dat was wel anders toen hij tussen de veertig en de vijftig zat. „Toen dacht ik: ’Hoe krijg ik het op orde?’ Ik had opgroeiende kinderen, veel belangstelling uit het buitenland. Ik zat meer in vliegtuigen dan wat anders. Dat jachtige gevoel ben ik kwijt. Mijn enige belang is nu muziek maken. Tijd is tijdens optredens geen factor meer. Het is dan alleen maar nu. Elk optreden is voor mij een hoogtepunt. Ik verheug me er steeds op. Ik kan niet vertellen hoe groot de schoonheid is om elke keer je vioolkist open te klappen op je kleedkamer. Ik ben bijna verslaafd aan dat ritueel.”

Plannen voor een Franstalige tournee door ons land zijn er niet. „Misschien belt er eens iemand”, relativeert de kunstenaar. „In het verleden heeft de schouwburg in Den Haag eens gevraagd om een avond met Franstalig werk te vullen. We merken het wel. Voorlopig is dit leuk genoeg. We leven van dag tot dag.”