Jea Kiers Prinses	Zomaar binnenvallen bij Herman van Veen	1971
	Eens zaten hier ambtenaren akten voor ondertrouw, geboorten en overlijden uit te schrijven, zij deelden visvergunningen uit of verzonden raadsstukken naar de gemeenteraadsleden. Maar het Utrechtse Westbroek is geen zelfstandige gemeente meer; het raadshuis is overbodig geworden en heeft nu een andere bestemming gekregen. Een héél andere bestemming, mogen wij wel zeggen. Want in de kamer, waar vroeger de raad vergaderde, bungelt nu een harlekijntje, van vier paaseieren gemaakt, aan de muur. Er staan twee bureaus en soms vind je daar Herman van Veen en zijn lijfpianist Laurens van Rooyen zeer deftig gezeten om iets te organiseren of te bespreken. Maar meestal zult u ze elders in het gebouw vinden. U - ja zeker. Want het is de bedoeling van Herman Harlekijn dat dit gebouw in Westbroek een ontmoetingspunt is voor ieder die belangstelling heeft voor muziek, voor beeldende kunst, of voor zomaar een beetje praten met mensen die je daar ontmoet. Het Harlekijn-Holland-Huis staat open voor iedereen. U kunt de voormalige secretarie binnenlopen en daar met eigen oren horen en eigen ogen aanschouwen hoe de ,,contraband" van Herman van Veen aan het repeteren is. Daar dreunt het drumstel van Tonny Koning, daar bewerkt Erik van der Wurff de toetsen van de piano en grijpt Albert Monteyn in de snaren van zijn gitaar. Hermans vader. Jan van Veen, sinds enkele maanden doende de geweldige hoeveelheid docu-mentatiemateriaal van zoonlief c.s. te rubriceren en te rangschikken, zal u vertellen dat de groep (vijf jaar geleden begonnen, sinds anderhalf jaar huurder van het oude stadhuis) een echt cultureel centrum in West-broek wil hebben. Eind juli hangen daar nu, in alle kamers en zalen, schilderijen van de Utrechts/Vlaamse schilder Gérard Grassère. Het is werk van zeer uiteenlopende aard; en erg interessant voor de bezoekers die Hermans stijl kennen, is dat Grassère verschillende schilderijen maakte die geïnspireerd zijn op liedjes als Suzanne, Kinderfiets, Had ik de liefde niet... Terwijl de "contraband" speelt lopen bezoekers in en uit, ook in de voormalige burgemeesterskamer waar nu zakelijk leider Max van Tuyl zetelt. Hans Koppes, die roadmanager is (hij kient alles uit op het gebied van de tournees, is geluidstechnicus en speelt bovendien trombone en tuba in de show) zie je er "in het wild" rondlopen, verder inspiciënt en fotograaf Gérard Jongerius, en tekstdichter Rob Chrispijn. Voor de eerste tentoonstelling bleek het nodig het plamuurmes en de verfkwast te hanteren en zowel de exposant en zijn echtgenote Len, als de hele Harlekijn-aanhang heeft er aan meegeholpen. Het resultaat is zo dat er wisseltentoonstellingen van allerlei technieken gehouden kunnen worden, want zowel een foto-expositie als een tentoon-stelling van wandkleden - om maar iets te noemen - zullen hier zeker tot hun recht komen. Daarbij moet het Harlekijn-Holland-Huis (adres: Kerkdijk 11 in Westbroek) als het goed is ook een trefpunt worden voor hen die willen discussiëren of die een lezing willen houden of aanhoren. Het voornaamste blijft: iedereen kan komen binnenvallen, repetitie of niet. Aangezien het bedrijf - want dat is het - tevens het management betekent voor verschillende jonge en aankomende artiesten, is het best mogelijk dat men er ook andere groepen of duo's aantreft. Deze theater-produktiemaatschappij is er echt op uit om het contact tussen artiesten en belangstellenden zoveel mogelijk te stimuleren. De gedachte die er achter zit is, dat het publiek niet alleen maar goed genoeg moet zijn om toegangskaartjes te kopen of grammofoonplaten, maar dat er ook een dialoog moet komen. Over en weer leert men van elkaar meningen kennen. En wat is belangrijker voor een artiest dan direct, uit de eerste hand, van zijn publiek te horen hoe het over hem denkt? Applaus is niet altijd een graadmeter...