ajo schreef 4 december 2007 in de Belgische METRO


Herman van Veen

"Ik ben een bijzettafeltje"


'Nederlanders' is een zelfportret in liedjes. Is het ook een ode aan Nederland?
"De vrouw van onze troonpretendent, Maxima, heeft niet zo lang geleden een rede gehouden over het fenomeen Nederlanders en vastgesteld dat Nederlanders eigenlijk niet bestaan. Het zijn allemaal mensen die ooit gevlucht zijn en die een thuis hebben gevonden in die delta, maar dat wil niet zeggen dat de Nederlanders an sich geen andere identiteit kunnen hebben. Mijn vader komt uit Drente en mijn moeder is een joods-Duitse vrouw wiens familie uit Duitsland naar Nederland is gevlucht, en die Nederlander ben ik. Anders dan de anderen, maar wel een Nederlander. En vanuit dat perspectief heb ik de cd gemaakt. Het is een ode aan mijn land, aan de mensen die er wonen en aan de verscheidenheid van die mensen."

Je schreef ook een nummer over Spinvis. Ben je een fan?
"Ik vind het heel mooi, wat die ene meneer doet. Het is heel bescheiden en ambachtelijk, maar ook grensverleggend en 'in deze tijd'. Je kan me gerust een fan noemen. Ik heb dit liedje als een ode aan die groep geschreven omdat ik er blij van word. Spinvis werkt met mooie beelden en klanken."

In 'Vrije tijd' zing je over het feit dat jongeren worden aangespoord om eerst een vak te leren vooraleer muziek te gaan maken. Heb jij die raad ook gekregen?

"Ja, van ongeveer iedereen behalve mijn ouders. Ik heb mijn hele leven gehoord: "Is dit wel verstandig?" Nou, ik kan je garanderen dat het bijzonder verstandig is. De kansen op ge-zondheid zijn erg groot als je kan doen waar je van houdt. Met het maken van muziek is nog nooit iemand doodgeschoten. Doe wat je het aller-leukste vindt om te doen, want daarin ben je het best en daarmee verdien je ook het meeste geld omdat je daarin excellent zult zijn. Ik heb alleen maar vrije tijd, maar ik heb ook het geluk gehad dat er in de lagere school een violist was, die door de oorlog verminkt was en geen viool meer kon spelen, een jongetje in de klas zag van wie hij dacht: "Aan hem wil ik mijn viool wel geven". Als die man mij niet gezien had, was ik misschien iets anders geworden." "Ik vind het heerlijk als mensen mijn liedjes fluiten of tijdens een show meezingen. Het is zo ontroerend. Er zijn mensen die hun kinderen naar mijn liedjes noemen. Anne en Suzanne. Dan moeten mensen toch wel van je houden?"'

Je gaat al mee sinds je jaren '60. Enig idee waarom je zo populair blijft?
"Ik vind het zelf mooi, dus de kans dat iemand anders het ook mooi vindt, is groot. Ik doe het ook ongelofelijk graag. Ik ben er voor veel mensen bij in de verschillende fases van hun leven en ik zing ook over hun levens omdat mijn leven niet zoveel verschilt van dat van hen. Zelfs jongeren kennen me nog, voor hen ben ik nu Baas Herman. Onlangs stond ik in een parkeergarage en kwamen er drie duistere figuren op me af en ik voelde me echt bedreigd. En plots zingt een van die kerels "Ik ben vandaag zo vrolijk". ütje" Erg leuk."

Hoe is het trouwens met Alfred Jodokus Kwak?
"Er wordt gewerkt aan een scenario voor een speelfilm, óver de zonen van Alfred die alles anders willen doen. Kwak is dagelijkse kost voor me, elke dag is er wel een Kwak-moment. Ik heb vier normale kinderen en zeven geesteskinderen, waarvan Alfred de bekendste is. Hij is een belangrijk baasje in mijn leven, om de simpele reden dat hij altijd vraagt waarom. Dat is de ultieme vraag van een kind van vier. Dat is de kracht van Kwak, dat hij niets weet, maar het wel wil weten."

Je zet je ook in voor de rechten van het kind. Hoe is dat gekomen? "Ik ben geboren tijdens de oorlog en zou niet geleefd hebben als ik geen medische hulp had gekregen. En nu zit er een ge zonde vent van 62 jaar met jou te kletsen. Mijn ouders hebben me er voortdurend aan herinnerd dat je als volwassene schatplichtig bent aan kinderen. Mondiaal is het droevig gesteld met kinderrechten. Terwijl we zitten te praten, weten we dat l miljard kinderen niet ouder zullen worden dan tien. We moeten aandacht vragen voor de rechten van het kind en de wereld vragen die te respecteren. En dat begint al bij jou in de straat, wanneer iemand tegen 120 km/u door de stad rijdt. Ik ben er heilig van overtuigd dat het met de wereld pas goed gaat als het met de kinderen goed gaat. Een kind hoort niet te sterven, en als dat een miljard keer gebeurt, is dat een miljard keer een schande."

Je bent ook schrijver. Probeer je altijd een verhaal te vertellen met je muziek?
"Het is de articulatie van een ervaring. Ik strooi blaadjes uit met subjectieve informatie. Het is aan de mensen om te kiezen of ze zo'n blaadje opnemen en beluisteren. Het is volkomen onvoorwaardelijk. Het zijn nooit bedenksels, het is altijd gebeurd. Het is een vorm van autobiografie."

Je kreeg al de meest prestigieuze prijzen. Welke mis je nog in je trofeeënkast?
"(denkt lang na) De Oscar voor Beste Bijrol. Het heeft een grappige betekenis, het betekent dat niets een hoofdrol is zonder bijrol. Mij gaat het meer over de onderkast, er is geen kast als er geen poten zijn. Zeg maar de Oscar voor. Beste Bijzaak. Een bijzettafeltje. Ik vind het gewel-dig leuk om een prijs te krijgen, maar dat is niet waarom ik het doe. Ik ben wel altijd blij met de entreeprijs. (lacht)"



(ajo)


Herman Van Veen brengt op 6 en 8 december het kerstverhaal 'Goeie genade' in de Antwerpse Carólus Borromeuskerk. /// www.hermanvanveen.com III www.ticketantwerpen.be