Sepp van Dun schreef in de week van 1 maart 2007 in de TVStory (B)


"Ik ga m'n best doen om onsterfelijk te zijn"

"Mijn kleinkinderen zie me als de baas van mama"


Herman Van Veen groeide de voorbije 40 jaar uit tot Nederlands meest gevierde internationale artiest. Hij zingt zijn oeuvre moeiteloos in vier talen, is een getalenteerd schrijver,ontwikkelingswerker en sinds kort ook een succes volschilder. Aan de vooravond van 40 concerten door heel Vlaanderen legt de duivelskunstenaar zijn ziel bloot aan Story.

Veertig nieuwe concerten, een nieuw boek en een tentoonstelling met schilderijen. De passie zit er duidelijk nog in.
Ik ga nooit bewust op zoek naar dingen, alles komt vanzelf. Zo deed ik gisteren thuis de gordijnen open, ik keek naar buiten en zag een heleboel reeën met bokkensprongen door het land huppelen, onmiskenbaar de lente aankondigend. Toen ben ik gaan zitten en heb ik een paar schetsen gemaakt van sprongen. Die blijven dan ergens liggen en ooit ga ik dat thema wel |eens bezingen, beschrijven of beschilderen, alleen weet ik het nu nog niet. Het blijft op mijn persoonlijke harde schijf staan Zo ging ik altijd al te werk. Schilderen ontdekte ik nog niet zo lang geleden. Ik zat aan mijn tafel mijn handen te bekijken en moest denken aan mijn overleden vader, die ook altijd met z'n handen in de weer was. Ik besloot iets met mijn handen te gaan doen, kocht mezelf wat schildersmateriaal en ben te kwasten. Het voelde fantastisch en had een geweldig therapeutisch effect op me.Het is net als muziek maken: eenmaal beet laat het je nooit meer los. Zoals met alles wat ik doe, had ik geen plannen met die schilderijen … tot een Duitser mijn collectie Herfsthandschrift zag en vroeg of hij ze mocht tentoonstellen. Plots was mijn schilderkunst een feit. Mijn nieuwe boek Woorden, op mijn zang schreef ik enkel en alleen als ode aan mijn hartsvriendin Franka Daels.

Je wordt dit jaar 62. Is er een groot verschil met wie je was op je 20ste?
"Ik ben l cm gekrompen en het klinkt misschien vreemd, maar ik ruik nu veel meer naar hars dan toen ik jong was. Mijn beleving van wat rondom mij gebeurt, is volstrekt hetzelfde ge-bleven, maar mijn ervaring is helemaal anders. Ik speelde zoveel te New York, Parijs, Londen, Antwerpen en vele andere steden… ik maakte heel wat mee en zag intussen een bhoorlijk stuk van de wereld,wat mijn zicht op de dingen heeft getekend. Toch probeer ik nog steeds alles onbevangen in mij op te nemen. Van binnen ben ik leeftijdsloos. Mijn kinderen en kleinkinderen spelen daarin een grote rol."

Wat voor invloed hebben je kleinkinderen op jouw leven?
"Silvijn (2) raast als een speer door zijn eigen wereldje. Sebastiaan (6), is een denker. Hij kent weI 32 namen van soorten dinosauriërs uit hef hoofd, behoorlijk indrukwekkend! Ongelofelijk wat een rotsooi die maken (lacht). Onlangs waren die twee bij mij thuis, de eetkamer lag er als een plaatje bij en ze vroegen of ze een raket mochten bouwen. Vervolgens werd het hele huis gesloopt en toen de raket helemaal klaar was, gingen ze naar huis. Hun moeder, mijn oudste dochter Babette, zit in hetzelfde vak als ik. Zij heeft het zo druk met haar carrière en haar kinderen dat wil je niet weten!Soms komt ze tot bij ons en is ze heel opgelucht dat ze in een zetel kan gaan zitten apegapen, zoals wij dat noemen: eventjes helemaal niks doen. Ik ben een klimrek voor mijn kleinkinderen, iemand aan wie ze iets kunnen vertellen en die luistert. Bovendien zien ze me als de baas van hun mama. Dat geeft hun de mogelijkheid om via mij een omweggetje te maken.Daarnaast ben ik voor hen ook een te onderzoeken gebied."lucKt


Zere knieen.


Voel je je even verbonden met je eigen kinderen?
Ik merk dat kinderen moeilijker worden naarmate ze ouder worden. Je krijgt alsmaar minder vat op hen als ouder, maar dat is niet zo erg. Zo was mijn zoon bijvoorbeeld enkele weken geleden jarig. Ik heb Zelf een erg druk leven maar de verjaardagen van mijn kinderen probeer ik altijd vrij te houden. Bijna jaren van tevoren zit ik mijn agenda uit te dokteren hoe ik dat moet regelen… Op zijn verjaardag belde ik hem een beetje, verlegen op om te vragen hoe laat ons bezoek zou schikken. Zegt hij doodleuk dat het eigenlijk helemaal niet past omdat hij moest hockeyen. Daar zit je als vader dan toch een beetje beteuterd te kijken, maar hier moet ik me bij neerleggen. Ik ga er altijd maar van uit dat het goed gaat met mijn kinderen wanneer ik hen weinig hoor of zie. Als ze een probleem hebben, zullen ze me wel bellen en ze zijn altijd welkom om te komen praten."

Vind je ouder worden een moeilijke opdracht?
"Door de dood van mijn ouders en het hebben van kleinkinderen word ik onvermijdelijk geconfronteerd met het begrip tijd. Soms vraag ik me wel eens af het niet stilaan tijd wordt dat ik pijn krijg in mijn knieen of dat ik niet beter twee keer nadenk voor ik van een podium spring. Gelukkig heb ik lichamelijk nog niet veel last van mijn ouderdom, maar ik besef maar al te goed dat er een langer leven achter me ligt dan voor me. Die wijsheid brengt me in de relaxte situatie dat ik alleen maar met het heden hoef bezig te zijn. Toch ga ik ongelooflijk mijn best doen om onsterfelijk te zijn. Wat mij betreft voor altijd! Ik zingen tot ik erbij neerval en daarna zal ik stiekem zingen."(lacht)