Leeuwarder Courant
JEANETTE STUUROP.

Harlekijn-Van Veen:

speels programma, maar 't kan beter

23 december 1968

Cabaretier Herman van Veen is zwaar belast: hoewel hij nog maar kort enige bekendheid geniet weet hij zich gesteund door de sympathie van groten in het vak, zoals Wim Kan en Toon Hermans en dat is uiteraard een geweldige stimulans, maar het moet ook waargemaakt worden. Zaterdagavond maakte Friesland kennis met zijn cabaret chantant "Harlekijn" in de Harmonie te Leeuwarden. Totaalconclusie:
Herman van Veen (24) is een man, die een grote aanleg heeft, maar zijn programma als geheel is nu niet direct een afspiegeling van zijn kwaliteiten.



Zijn presentatie is origineel: Van Veen doemt op uit de zaal, rent met een paar enorme sprongen naar het podium om dan met een gek liedje zijn entree te maken. De pauze van zijn programma kondigt hij zingend aan, lui liggend op een luchtbed, het publiek in verwarring achterlatend (komt er nu nog wat, of is het nu uit). Na de pauze duikt hij op uit het souffleursluik en aan het eind van het programma ziet men plotseling Herman van Veen tussen het publiek in de zaal, luid applaudisserend voor Herman van Veen, die maar niet verschijnt om het voor hem bedoelde applaus in ontvangst te nemen. En daar tussendoor dolt hij als een speelse harlekijn met zijn (matige) conference en zijn kwalitatief aardige liedjes.

Maar zijn grootste kracht ligt in de parodie. De balletmeester, die verstrikt raakt in zijn eigen benen en pas weer in balance komt na een komische klimpartij dóór de vleugel is geweldig, maar ook de violist is zon glansstukje dat er tot in de kleinste facetten helemaal uitkomt. Volksliedjes krijgen van Herman van Veen een geheel eigen "gezicht" en dat is knap. Maar wie dan "Harlekijn" als geheel bekijkt, moet tot de conclusie komen, dat Van Veen (nog) niet in staat is naar een climax toe te werken.
Men lacht, wordt ertoe gebracht te blijven lachen, maar wanneer men dan denkt, nu is het wel genoeg gaat Van Veen de lachlust forceren en dat is jammer.
Want zo wordt elk stukje steeds weer opnieuw proberen. Voor en na de pauze is het programma van dezelfde kwaliteit en heeft het eigenlijk dezelfde inhoud. En toch moet Van Veen, gezien het gemak waarmee hij zich over het toneel beweegt en datzelfde toneel "bespeelt" meer in zijn mars hebben. Er moet toch iemand ?ijn, die dat eruit kan halen, die voor hem het mes kan hanteren, opdat alleen het beste overblijft. Want Van Veen is dat waard. Voor Leeuwarden stond ook nog het optreden van de Amerikaanse negerzangeres Africa Jarbo op het programma; dat was een typische onderbreking van het luchtige, dartele geheel, maar voor velen was dit kennelijk de moeite waard. Een combo onder leiding van Gerard Stellaard en met assistentie van pianist Laurens van Rooyen verzorgde de begeleiding, die zo nu en dan - een verkeerde opstelling? - wel heel erg luid doorkwam. x JEANETTE STUUROP.