RUDOLF NAMMENSMA schreef 12 november 2004 in de Leeuwarder Courant


'The First Lady' mist elke persoonlijkheid


Plaats: Drachten, De Lawei.
Gebeurtenis: The First Lady met Lort Spee.
Belangstelling: 145 personen.

DRACHTEN - Maria Callas is op het toneel gezet. Edith Piaf. En Mariene Dietrich. Dit zijn allemaal persoonlijkheden die onmiddellijk tot de verbeelding spreken en die om te zetten zijn in een meeslepend avondje toneel of musical.
Bij Jacqueline Bouvier Kennedy Onassis hoeft dat niet anders uit te pakken, al is deze ondoorgrondelijke societydame op afstand niet meteen een individu waarmee het publiek zich makkelijk kan identificeren. Dat had een punt van aandacht moeten zijn bij 'The First Lady'. Maar blijkbaar is men daar overheen gestapt.
The First Lady' is een bijna one-womanshow met Lort Spee in de rol van een afgetakelde, aan kanker lijdende Jackie, die haar geschiedenis op een geluidsband inspreekt voor haar kleindochter. Zij vertelt het verhaal van haar ambitieuze vader.
En ze belicht haar eigen grote verlangen om de 'Queen of the circus' te zijn, een zich in de schijnwerpers koesterende so-cietyvamp. Daarna zien we haar als fotojournaliste en horen we uit haar mond de waarschuwing van pa: 'All men are rats'. Even later valt er confetti uit de lucht en is Jackie als echt genote van JFK gearriveerd in het Witte Huis.
De productie is een aaneenschakeling van saaie, oppervlakkige monologen, voortgebracht door de zacht en melancholiek gehouden stem van Spee. Ze werken net zo min als de meewarige nummers tussendoor die in sfeer en tempo nauwelijks van elkaar te onderscheiden zijn. Het is alsof men de cruisecontrol heeft ingeschakeld: constante snelheid, steeds dezelfde emoties, geen pieken of dalen en weinig dynamiek.
Niet alleen de show mist persoonlijkheid. Ook Lori Spee zelf is te weinig actrice om tachtig minuten te blijven boeien. En dan de rest: een irritante chauffeuse, waarschijnlijk de dood, die maar blijft ronddrentelen met de boodschap dat Jackie's auto staat te wachten. Of de twee galopperende dames, die de val vanaf een paard inleiden. Wie bedenkt zoiets?
Of de sporadische humor, waarbij er bijvoorbeeld van is uitgegaan dat iedereen weet wie Claude Francois was. Niet dus, want Drachten gaf geen krimp. Tenslotte is deze overleden Franse zanger hier niet zo bekend geweest. Het is de zoveelste misser. In deze Engelstalige productie, waaraan naast Spee ook Herman van Veen heeft meegeschreven, is het dan ook of vechten tegen de slaap óf vechten tegen de ergernis.