Rinske Wels schreef 10 september 2004 in Trouw


Gereviseerd gebit door hit


Cabaret

Het doek is dicht. Je hoort virtuoos pianospel. O, dat zal Erik van der Wurff wel zijn, al bijna 40 jaar de vaste begeleider van Herman van Veen. Maar als het doek opengaat, blijkt het Van Veen zelf. Luid applaus valt hem ten deel. Vlug komen de andere muzikanten erbij. Edith Leerkes op gitaar, Erik van der Wurff achter de vleugel. Het percussie-wonder van de avond heet Wieke Garcia. Zij haalt letterlijk overal geluid uit, speelt ook nog harp en is gezegend met een bijzondere zangstem. Als ze met zijn vieren musiceren is dat puur genieten.
De theatershows van Herman van Veen veranderen stukje bij beetje. Nieuw materiaal komt erbij, oud materiaal valt af, klassiekers als 'Anne' en 'Later' keren weer terug. Soms in een nieuw jasje, zoals bij 'Zo vrolijk', het lijflied van de door Van Veen bedachte eend Alfred Jodocus Kwak. Op het Gala van het Nederlandse lied in 2002, waarop onder meer de liedjes van Van Veen speelden, was het Daniël Lohues van Skik die 'Zo vrolijk' voor zijn rekening nam. Maar Lohues maakte er een eigentijdse tekst op door te zingen over het Israë-lisch-Palestijnse conflict, Bush en Al-Kaida en de teloorgang van moeder natuur. De tekst sprak Herman van Veen zo aan dat hij het lied nu ook zo zingt. Ook 'Hilversum III' komt langs, als ode aan de vorig jaar overleden tekst-dichter Willem Wilmink. Van de opbrengst van deze hit, zo liet Wilmink Van Veen vlak voor zijn dood weten, heeft hij destijds zijn gebit gereviseerd.

Opvallend is dat geen enkel lied tot het einde wordt uitgespeeld, vlak daarvoor gebeurt er iets waardoor Van Veen is afgeleid of de muzikanten vloeien subtiel over naar het volgende nummer, Tussen de songs door vertelt Van Veen grappen en verhalen, veelal over vroeger. Zijn bedjes lijken stemmiger geworden en gaan meer en meer over de dood.
Van Veen is ouder geworden en dat is terug te zien in zijn repertoire. Hij zingt over wat hem na aan het hart ligt. Als hij het over het 'godvergeten geteisem' heeft, 'dat zich Christen noemt of Mohammedaan' laat hij duidelijk merken niets te snappen van de oorlogen die worden gevoerd uit naam van het geloof. Meteen daarop volgt zijn hartenkreet: 'Wat hebben de kinderen jullie misdaan?'

Volgend jaar maart wordt Herman van Veen 60. Hij dartelt niet meer over het podium zoals vroeger en als hij dan toch een gekke beweging maakt, grijpt hij af en toe even naar zijn rug. Verder is er eigenlijk niet eens zo veel veranderd aan deze clown, zanger, performer. Van wereldklasse, letterlijk, want hij speelt onder meer in Duitsland, Frankrijk, Oostenrijk, Amerika en Zuid-Afrika. Een rasentertainer met een groots talent en daarbij opgeteld heel veel vakmanschap.
Dat blijft altijd heerlijk om te zien.
En hij zet je voortdurend op het verkeerde been, want dat virtuoze pianostuk uit het begin klinkt tegen het einde weer. Maar hé. Van Veen is te laat bij de piano en bovendien is de klep al over de toetsen gezakt...



Rinske Wels