28 feb 2004 schreef Youp van 't Hek in de NRC

Hiep Hiep Hoera!

Woensdagavond verliet ik het Zoetermeerse Stadstheater en zag in de parkeergarage een bordje hangen met de tekst: Invalide-parkeerplaatsen op de vijfde etage. En dan maar zeggen dat ambtenaren geen gevoel voor humor hebben. Je ziet de bouwvergadering. De aannemer heeft net aan de commissieleden de wintersportreisjes en bordeelbezoekjes uitgedeeld (De voorzitter mocht zelfs op de wintersport naar de hoeren!) en dan bedenkt de vergadering dat ze de invalideparkeerplaatsen vergeten zijn. Doe maar op de vijfde etage, is de oplossing, dan hebben we er maar een paar nodig.

Wat is humor? Een Israëlische buschauffeur die Rennies uitdeelt regen het opgeblazen gevoel? Een Nederlandse soldaat met een geweer, die nog geen waarschuwingsschot zou mogen lossen? Waarom dan dat geweer? Hij mag alleen op nichterige toon roepen: Joehoe! Ophouden! Niet plunderen, jurkboysl Doe nou niet zo flauw.

Humor ligt op straat. Net als de sneeuw. Vijf centimeter en het welvarende Nederland loopt totaal vast. 760 Kilometer file. Stilstaande treinen. En nu heeft de winter van 2004 maar drie uur geduurd. Kan je nagaan als de winter een echte winter was geweest. Dan waren er reddingsacties uit Duitsland gekomen. Heuse evacuaties.
Ik dwarrel door de krant en zie een poster van twee zoenende hoofddoekjes. Autochtone homo's willen dat de islamietjes uit de kast komen. Waarom? Er zijn zo langzamerhand toch genoeg homo's? En waarom moet iedereen zijn seksuele geaardheid tonen? Met mijn lieve ouders had ik het nooit over hun geaardheid. Ik hoorde later pas dat ze hetero waren.
Wat is humor? Een vriendin vertelde mij dat na de crematie van haar grootvader de poes zoek was. Het hele huis werd afgezocht. Het beest verstopte zich wel vaker een dag of wat op zolder. Men dacht aan dierenverdriet. Er waren zelfs psychologen die dit verklaarden. Oma moest gerustgesteld. Poezen liepen ook wel eens een dag of wat weg. Op zoek naar de overledene. Oma was ontroostbaar. Eerst opa dood en nu ook de poes nog pleite. Drie dagen later stond er in de krant dat een van de crematiekraaien ontslag had genomen. Overspannen. Hij had bij het in de oven schuiven van de kist van een oude man een afschuwelijke kreet gehoord. Niemand heeft het oma durven vertellen.

Sterke begrafenisverhalen zijn altijd leuk. Dertien jaar geleden werd mijn zoon geboren. Het was groot feest in ons huis. Veel taart en nog meer bloemen! Na een dag of drie werd er aan het eind van de middag een sober bloemstuk bezorgd. Ik pakte het aan en voor ik de deur dichtdeed hoorde ik de chauffeur al wegrijden. Ik zocht naar het kaartje, maar zag een lint. Een klein, zachtgroen lint. Met gouden letters stond gedrukt: Een laatste groet-Familie Hendriks. Ik begreep de vergissing, zocht naar de naam van de bloemist en belde onmiddellijk. Antwoordapparaat. De volgende ochtend hing ik om acht uur aan de lijn. De bloemist in paniek. Hij had het reeds begrepen.
De verbolgen familie van de overledene had ook al gebeld. Toen zij 's avonds in de rouwkamer kwamen stond er op moeders kist een groot vrolijk wit boeket. Met daaraan een kaartje met de frivole woorden: Hiep Hiep Hoera!-Herman van Veen. Als het nou nog een kaartje van een of andere vage familie Jansen was geweest. Maar Herman van Veen!

Een mooie draai naar het theater. Theater en humor. Ik ben al jaren fan van Mini en Maxi. Zag ze halverwege jaren tachtig in het Nieuwe de la Martheater en heb daarna alle voorstellingen gezien. Met bewondering. Grote bewondering zelfs. Razend knap hoe zij een afgeladen zaal lieten lachen en soms bijna huilen. Zoveel mooie nummers gemaakt. Ouderwets variété. Zat vaak op het puntje van mijn stoel.
Pas geleden sprak ik een optimistische Maxi. Zijn hernia kwam helemaal goed, dacht hij. En zei hij. Maar helaas. Het gaat hem niet lukken. Jammer? Heel jammer zelfs. Ze stoppen er mee. Ze kunnen niet anders. Geen half werk. Ik maak een diepe buiging naar twee grote collega's. Ze komen terug. Dus geen Laatste groet! Maar zeker geen Hiep Hiep Hoera. Integendeel. Neem mijn hoed met veer af en leef met ze mee.


YOUPVAN'THEK