28 feb 2004 schreef Youp van 't Hek in de NRC
Hiep Hiep Hoera!
Woensdagavond verliet ik het Zoetermeerse Stadstheater en zag in de parkeergarage een bordje hangen met de
tekst: Invalide-parkeerplaatsen op de vijfde etage. En dan maar zeggen dat ambtenaren geen gevoel voor humor
hebben. Je ziet de bouwvergadering. De aannemer heeft net aan de commissieleden de wintersportreisjes en
bordeelbezoekjes uitgedeeld (De voorzitter mocht zelfs op de wintersport naar de hoeren!) en dan bedenkt
de vergadering dat ze de invalideparkeerplaatsen vergeten zijn. Doe maar op de vijfde etage, is de oplossing,
dan hebben we er maar een paar nodig.
Wat is humor? Een Israëlische buschauffeur die Rennies uitdeelt regen het opgeblazen gevoel? Een Nederlandse
soldaat met een geweer, die nog geen waarschuwingsschot zou mogen lossen? Waarom dan dat geweer? Hij
mag alleen op nichterige toon roepen:
Joehoe! Ophouden! Niet plunderen, jurkboysl Doe nou niet zo flauw.
Humor ligt op straat. Net als de sneeuw. Vijf centimeter en het welvarende Nederland loopt totaal vast.
760 Kilometer file. Stilstaande treinen. En nu heeft de winter van 2004 maar drie uur geduurd.
Kan je nagaan als de winter een echte winter was geweest. Dan waren er reddingsacties uit Duitsland gekomen.
Heuse evacuaties.
Ik dwarrel door de krant en zie een poster van twee zoenende hoofddoekjes. Autochtone homo's willen dat de
islamietjes uit de kast komen. Waarom? Er zijn zo langzamerhand toch genoeg homo's? En waarom moet iedereen
zijn seksuele geaardheid tonen? Met mijn lieve ouders had ik het nooit over hun geaardheid. Ik hoorde later
pas dat ze hetero waren.
Wat is humor? Een vriendin vertelde mij dat na de crematie van haar grootvader de poes zoek was.
Het hele huis werd afgezocht. Het beest verstopte zich wel vaker een dag of wat op zolder. Men
dacht aan dierenverdriet. Er waren zelfs psychologen die dit verklaarden. Oma moest gerustgesteld.
Poezen liepen ook wel eens een dag of wat weg. Op zoek naar de overledene. Oma was ontroostbaar.
Eerst opa dood en nu ook de poes nog pleite. Drie dagen later stond er in de krant dat een van de crematiekraaien
ontslag had genomen. Overspannen. Hij had bij het in de oven schuiven van de kist van een oude man een afschuwelijke
kreet gehoord. Niemand heeft het oma durven vertellen.
Sterke begrafenisverhalen zijn altijd leuk. Dertien jaar geleden werd mijn zoon geboren. Het was groot feest in ons
huis. Veel taart en nog meer bloemen! Na een dag of drie werd er aan het eind van de middag een sober bloemstuk
bezorgd. Ik pakte het aan en voor ik de deur dichtdeed hoorde ik de chauffeur al wegrijden. Ik zocht naar het
kaartje, maar zag een lint. Een klein, zachtgroen lint. Met gouden letters stond gedrukt: Een laatste groet-Familie Hendriks.
Ik begreep de vergissing, zocht naar de naam van de bloemist en belde onmiddellijk. Antwoordapparaat.
De volgende ochtend hing ik om acht uur aan de lijn. De bloemist in paniek. Hij had het reeds begrepen.
De verbolgen familie van de overledene had ook al gebeld. Toen zij 's avonds in de rouwkamer kwamen stond
er op moeders kist een groot vrolijk wit boeket. Met daaraan een kaartje met de frivole woorden: Hiep Hiep Hoera!-Herman van Veen.
Als het nou nog een kaartje van een of andere vage familie Jansen was geweest. Maar Herman van Veen!
Een mooie draai naar het theater. Theater en humor. Ik ben al jaren fan van Mini en Maxi. Zag ze halverwege jaren tachtig in
het Nieuwe de la Martheater en heb daarna alle voorstellingen gezien. Met bewondering. Grote bewondering zelfs. Razend knap
hoe zij een afgeladen zaal lieten lachen en soms bijna huilen. Zoveel mooie nummers gemaakt. Ouderwets variété. Zat vaak op
het puntje van mijn stoel.
Pas geleden sprak ik een optimistische Maxi. Zijn hernia kwam helemaal goed, dacht hij. En zei hij. Maar helaas. Het gaat hem
niet lukken. Jammer? Heel jammer zelfs. Ze stoppen er mee. Ze kunnen niet anders. Geen half werk. Ik maak een diepe buiging
naar twee grote collega's. Ze komen terug. Dus geen Laatste groet! Maar zeker geen Hiep Hiep Hoera. Integendeel. Neem mijn hoed
met veer af en leef met ze mee.
YOUPVAN'THEK