[BRON: Utrechts Nieuwsblad 26 januari 1973]


Herman van Veen: puur theater




door: W.P.

UTRECHT

Volgens Herman van Veen is onze wereld een wereld van „als"; als je lief bent, als je braaf bent, als je je les leert, als je niet tegensputtert, als, ... dan, dan, ja, wat dan eigenlijk? Voor Herman van Veen hoeft iedereen niet precies te doen wat er van hem door zijn omgeving wordt verwacht. Herman heeft „van die stomme, tedere gevoelens" voor iedere outcast.
Gisteravond stond hij samen met de 'Contra-Band' op het toneel van het Jaarbeurs Congrescentrum. De zaal was vol, en dat zal bij zijn twee andere voorstellingen, vandaag en zaterdag wel precies hetzelfde zijn.

Misschien is dat ook wel terecht. Er wordt een vaardig opgebouwd programma gepresenteerd, puur theater. Een mengsel van gevoelige liedjes en agressieve scheldpartijen, van surrealistische poëzie en verrassende acrobatiek. Ja, dat is Herman van Veen in 1973 en dat vond je ook terug in Harlekijn, drie jaar geleden.

De 'Contra-Band' maakt erg goede muziek, ook zonder Herman erg boeiend. Zonder meer opvallend was Harry Sacksioni, een verbluffend knappe gitarist. Na zijn solo-optreden kreeg hij dan ook een langdurig applaus. Je krijgt 't idee dat Herman van Veen en 'zijn mannen' zoals hij ze noemt, een ervaren team vormen.

Over kinderen zingt Herman van Veen ook. Het traditionele thema: hoe kunnen de volwassenen toch zo onrechtvaardig zijn om onschuldige kinderen op zo'n rotwereld te zetten? Maar Herman gaat verder, hij laat op treffende wijze zien dat kinderen al snel, bepaald door hun omgeving, hun hebzucht en intolerantie laten blijken.
Hoogtepunt voor mij was het gefluisterd verhaaltje van een kind, dat vertelt waar je naar toe moet gaan om gelukkig te worden. Kinderen, een thema dat Herman van Veen wel aanspreekt.
„Pappa, waarom doet die man daar op het toneel zo gek?"
- „Daar wordt hij voor betaald kind."
- „Pappa, wie is er dan gek?"