Stijn Coppejans schreef op het Internet (//home.planetinternet.be/~stijn11/contrast/muziek/herman.htm
)
Herman Van Veen (°14 maart 1945)
Nu en dan...
Een clown die onder zijn masker het gelaat van melancholie laat doorschijnen, oftewel: een clown die huilen durft. Zo kan je Hermanus Jantinus Van Veen wel beschrijven. Herman Van Veen, een artiest die op 22 jaar het publiek en de pers overdonderde met zijn jeugdig, veelzijdig talent. Terwijl voor elke jonge cabaretier, theaterzaal Carré Amsterdam een ondbereikbaar doel was, klauterde hij onstuimig over de hoofden van zijn publiek heen en bracht hij op de meest onmogelijke manier muziek, gevoelens en een grap. Hij wordt al lang niet meer vergeleken met Toon Hermans, Paul Van Vliet, Wim Sonneveld en andere. Men heeft voor hem een apart laadje in de cabaretkast moeten maken. Een laadje voor een harlekijn die zijn eigen grappen ernstig neemt. Het allereerste lied op zijn allereerste elpee heet dan ook het Harlekijn Lied, een mengelmoes van moeilijk uitspreekbare lettergrepen die hij op zijn laatste cd zingt aan een tempo van negen lettergrepen per seconde. Dat tempo is hem zeker niet vreemd, want op een periode van 30 jaar maakte hij meer dan honderd elpees en ceedees, een zestal speelfilms waaronder Ciske de Rat, zes televisieseries, een twintigtal boeken, vijf kinderboeken, zes stripverhalen, de tekenfilmserie Alfred Jodocus Kwak, vier toneelstukken, hij componeerde film- en balletmuziek voor Beweging Dans en Harlekijn danstheater, hij is freelance ambassadeur van Unicef en uitgever van het Europees cultureel tijdschrift "Pierrot", hij stichte Colombine (humanitaire organisatie) hij kreeg veel onderscheidingen (artistieke en humanitaire). Zijn meest dierbare onderscheiding kreeg hij uit handen van Wim Kan.
Een gezonde gek, kan je wel zeggen. Het is in elk geval iemand die weet wat tederheid, vrolijkheid, openheid en anders zijn is. Zijn verzamel cd, "nu en dan 30 jaar, Herman Van Veen", een 4-CD box bevat deze vier aspekten ten volste. Allegro(vrolijk), Adante (bedachtzaam), Vivace (in het echt) en A la Turque (anders) zijn de titels van de vier werken. Ze bevatten herwerkte versies van bekende en minder bekende nummers, meestal akkoestisch bekleed: piano, gitaar, accordion en viool. Viool is immers het instrument waarmee hij in 1967 afstudeerde in het Uterechts Conservatorium, waar hij vooral geleerd heeft welke regels hij moest doorbreken. Met de verzamelbox "nu en dan" kijkt hij terug op dertig jaar zang en speel carrière en voornamelijk op dertig jaar leven. Het bundel bevat een boek met verhalen die soms ontroerend soms grappig, maar telkens weer verassend klinken. Het boekje heet "Persoonlijk" en is bij mijn weten niet apart verkrijgbaar.
Wat je op deze pagina niet kunt lezen moet je zien, horen en voelen. Aanraders zijn uiteraard de cd-box "nu en dan", maar zeker en vast ook de vele live carré platen, waarvan er inmiddels al zeven zijn. Daar hoor je meer dan alleen de muziek. De allerbeste live plaat vind ik ongetwijfeld "zo leren kijken" zijn allereerste optreden, dat -denk ik- meer chockerend was voor het publiek dan verrijkend. Hoe dan ook de cultuurshok die Herman met zich mee heeft gebracht was meer dan verrijkend voor de lage landen. (Vooral voor Vlaanderen, want hier heeft hij de meeste tijd van zijn beginjaren gesleten!)
Stijn Coppejans
terug naar de index