Hans Visser schreef 24 maart 2001 in het Utrechts Nieuwsblad

Herman van Veen



Het is een mooie traditie dat er na een serie voorstellingen van Herman van Veen in Carré een cd verschijnt die daarvan de weerslag is. Want Van Veen in Carré is een belevenis, het is alsof hij voor deze zaal is geboren. Vorig jaar vierde Van Veen dat hij alles bij elkaar meer dan een jaar in het koninklijk theater aan de Amstel heeft opgetreden.

Herman van Veen is een meester in het spelen met sferen. Zodanig dat het met gesloten ogen luisteren naar deze cd voldoende is deze voorstelling te "zien". Hij vertelt prachtige verhalen, hij zingt en maakt muziek met ook nu weer een groep muzikanten onder leiding van Erik van der Wurff die in de loop der jaren met zijn stijl lijken te zijn vergroeid.

Niet de hele voorstelling is op cd terug te vinden, maar deze collage maakt met zijn logische, quasi achteloze verbindende teksten en bloedmooie instrumentale "tussendoortjes" wel een complete indruk. Het lied "meisje met anorexia" hoort erbij en ook het Zuid-Afrikaanse versie van "Ne me quitte pas", voorbeelden van Hermans als altijd smaakvolle keuze uit de internationale theaterliteratuur.

Maar het juweel van de voorstelling en van deze cd is "Praat dan wat" van Lori Spee. Klein, eenvoudig, kwetsbaar en ongelooflijk ontwapenend. Maar hoe groot is Herman juist daarin. Vooral die grote zaal.



Hans Visser




terug naar de index