|
PLUS-Online Dolores Thijs |
Herman & Anne van Veen | maart 2023 |
|
Omdat Anne van Veen (39) in hetzelfde vak zit als haar vader Herman (77) hebben ze altijd veel te bespreken. Vaders en dochters hebben sowieso genoeg te bespreken. Toen dat door de coronacrisis even niet vis-a-vis kon, schreven ze het maar op. Het resultaat is het boek Van huis uit. TekstDoioresThysi Foto Keke Keukelaar Waarom samen een boek schrijven? Herman: “Het was een idee van Anne. Vanwege corona konden we even niet aan de keukentafel kletsen en hebben we een andere manier gevonden. Het sms-verkeer werd geïntensiveerd, Vodafone gelukkiger gemaakt, we sprokkelden woorden en lieten ze elkaar weten.” Anne: “Door de lockdowns ontstond veel tijd en ruimte om na te denken en kreeg ik een hernieuwde belangstelling voor mijn vader. Ik wilde me in onze relatie verdiepen en in die gesprekken ontdekte ik hem opnieuw als vader.” Waar hadden jullie het over? Anne: “Basale, bijna kneuterige dingen. Door die kneuterigheid kwamen ook weer oude en dierbare herinneringen naar boven. Het ging heel ver terug naar vroeger. Opeens had ik veel vragen, veelal op huiselijk niveau. Wat doet hij met zijn tijd, hoe gaat het thuis? Er ontstonden steeds nieuwe vragen en ik bedacht dat het leuk zou zijn om samen dit avontuur aan te gaan.” Hoe zou u jullie vader-dochterrelatie omschrijven? Anne: “We hebben een enorme gedeelde interesse voor het leven en voor ons vak. We zijn heel nieuwsgierig naar mensen, ervaringen, het onderzoeken van dingen en dat verwerken in een lied. En we hebben allebei iets speels dat nu ook weer heel erg naar voren kwam.” Werd Anne de vrouw die u hoopte? Herman: “Heb daar nooit een beeld van gehad. Een kind gebeurt je. Het is een en al cliffhanger. Als mijn ogen haar zien, maakt mijn hart een sprongetje. Ik heb mazzel met onze vier kinderen. Ze zijn gezond, hebben werk, bestaan graag en we lachen wat af. Ik heb meer en meer het gevoel dat zij zo langzamerhand mijn qnjders worden.” En als u naar uw vader kijkt, wat voor man ziet u dan? Anne: “Een man in de winter van zijn leven. Maar ook nog steeds een speelse, dartele en nieuwsgierige man, die altijd in zijn vak blijft leren, steeds in contact wil zijn met alles en iedereen. Iemand met een open blik, hongerig en nooit cynisch. Hij ziet alles altijd van een zonnige zijde, maar schuwt ook niet de realiteit. Ik ben een bofkont.” Keek u op tegen die bekende vader? Anne: “Ik niet zozeer, maar in de wereld waarin we leven hebben veel mensen ontzag voor wat hij doet en daardoor heeft hij een bepaalde positie. Voor een kind is dat echter abstract; alles draait volledig om het huiselijke en niet om zijn wereldlijke status. Voor mij was en is hij gewoon mijn papa.” Toen Anne 3 was, maakte u een liedje over haar. Herman: “Anne schreef ik op de zonnige dag van haar geboorte. Kon mijn geluk niet op. We hebben, toen ze gelukt was, voor iedereen op de ziekenhuisverdieping tompoezen gekocht. Anne was als kind soepel, nergens de beste, nergens de slechtste in. Nieuwsgierig, vol energie, wilde altijd over de volgende sloot. Volstrekt normale puber. Ja maar, maar ja. Kenmerkend voor Anne vind ik haar interesse in andere mensen.”-* Anne: “Hij had toen al drie kinderen, twee uit een eerder huwelijk, en jaren later bekende hij me met een zekere schroom dat hij met behoorlijk nacht-zweten tegen dit vierde avontuur had aangekeken. Hij was bang dat hij er te oud voor was. Wat hem nog het meest verontrustte, was of hij later met me zou kunnen voetballen. Toen hij 51 jaar was, werd hij coach van mijn gemixte amateurvoetbalelftal Cheeseburgers. We waren een gevreesde tegenstander!” Anne trad in uw voetsporen. Stond u daar van meet af aan achter? Hoe behoedde u haar voor valkuilen? Herman: “Moeder is actrice, vader muzikant. De boom staat niet ver van de appel. Allebei zijn wij reuzeblij omdat wij weten hoeveel geluk er in ons vak verborgen zit. Toen zij vertelde dat ze naar de toneel- school wilde, waren we opgelucht om bovenstaande reden. Kun je kinderen behoeden voor valkuilen? Als ze niet te diep zijn, zijn ze praktisch.” Anne: “Toen hij zag hoeveel schik ik er in had en hoeveel ik er in kwijt kon, wat het effect was op mij en het publiek, zag hij gewoon dat ik daar thuishoorde.” Hoe is het om 'de dochter van' te zijn en dan nog in hetzelfde vak? In een van uw eigen liedjes zong u: 'Mijn vader is Herman van Veen, zelden was het papa alleen.' Anne: “Wat ik bedoelde was dat ik hem vaak moet delen, omdat hij nu eenmaal een publiek figuur is. Ik heb hem heel graag voor mezelf, maar omdat hij zo beschikbaar is en dicht bij de mensen staat, projecteren anderen misschien ook hun gevoelens op hem, als op een vaderfiguur, een leermeester of een vriend.” In dat bewuste liedje Anne van uw vader stond de regel 'De wijzers van de klok gaan snel, dat merk je later wel.' Is dat inderdaad uw ervaring? Anne: “Ik merk inderdaad dat de tijd sneller gaat, maar vind het niet erg om ouder te worden. Het is een soort van wetmatigheid. Een docent zei destijds: ‘Wacht maar tot je groot bent. Als je nu een vakantie voor volgend jaar wilt plannen, is dat nog heel ver weg, maar dan zal het lijken alsof het morgen al gebeurt.’ Binnenkort komt dit boek uit en op dit moment lijkt dat nog ver weg, wat niet zo is, want binnen een poep en een scheet is het zover. Mijn vader was 39 toen hij mij kreeg en nu ik zelf die leeftijd heb, verschijnt ons gezamenlijke boek. Dat is toch bijzonder.” Hebben jullie nieuwe gezamenlijke plannen? Herman: “Anne was wat sip toen het boek af was. Ze had van het maken zeer genoten en we hebben toen besloten een opera te gaan schrijven.” Anne: ‘Ik was inderdaad wat in mineur en volgens mijn vader heeft een opera meer volume dan een boek. Maar dat was meer als gebbetje bedoeld, hoor.” Waren jullie het wel eens over wat er wel of niet in dit boek gepubliceerd mocht worden? Herman: “Nee zeg, dit mag allemaal geweten worden. Het gaat over geluk.” Wat betekent geluk voor u; Anne? Anne: “Vrij zijn in mezelf, zonder het opwerpen van obstakels. Wëtfn wie ik ben, wat mijn plek is en waar ik mijn liefde in kan stoppen. Dat kunnen de kleinste dingen zijn. Maar geluk ervaar ik ook tijdens optredens, als ik communiceer met het publiek en ik merk dat zij voelen wat ik bedoel.” Dolores Thijs |