|
Dagblad vh Noorden JACQUES J. D'ANCONA |
De magie is onverslijtbaar hevig | 5 sept 2022 |
|
Gebeurtenis: Theaterconcert Herman van Veen Programma:" Dat kun je wel zien dat is hij" Muzikanten: Edüh Leerkes (gitaren), Jannemien Cnossen (viool), Kees Dijkstra ( bas, gitaar), Lieke Meijers (vleugel) GezienJACQUES J. D'ANCÓNA 3/9 Groningen, De Oosterpoort Publiek: 1140 (vol, zondagavond ook) Huppeltjes en danspassen worden swingend gladgestreken. Hij is van de dynamiek en van striemende, muzikale ritmes, maar ook bereid zich over te geven aan subtiele verhaaltjes. Anekdotes uit zijn dagboek, min of meer. Herman van Veen, dus. Zanger, tekstdichter, componist, violist, theatermaker en beeldend verteller, die het geweld van het applaus ruimhartig doorgeeft aan de muzikanten. Alsof hij ons eraan wil herinneren dat ze geen ‘begeleiders’ zijn, maar onverbrekelijk deel uitmaken van het concept. In het decor hangt één ballon en er is niets op tegen om deze te rubriceren, als hommage aan Toon (Hermans). Het is ongeveer 55 jaar geleden dat Van Veen (1945) voor ‘t eerst in Groningen speelde. Toen hij voor een half uur toegiften in badjas terugkwam op het toneel en de mensen de laatste bus naar huis misten. „Het grootste gedeelte van ons publiek uit die tijd is inmiddels overleden”, zegt hij. „Wij zijn de overlevenden, het mooiste kan nog komen. Opa probeert hier te entertainen...” Nostalgisch gemijmer is hem vreemd. Story’s uit zijn jeugd klopt hij niet op. Het draait om het ensemble, de muziek en de liedjes. Een sterk punt: hij neemt afstand van de succesnummers, de geheide hits van toen. In een vers arrangement zingt hij " Anne" en "Ne Me Quitte Pas" van Jacques Brel brengt hij ontroerend mooi in het Zuid-Afrikaans. Wat dat betreft zeer oké, en voor de rest zingt hij nieuw repertoire. Ballads en vurig omspeelde teksten, die de balans van de voorstelling garanderen. Hij kiest voor precisie, tempo en de soepele structuur van snelle overgangen die samensmelten met grappen, komische waarnemlngen van een columnist. De goeroe uit vervlogen jaren heeft de rituelen opgeborgen, maar de magie is markant en onverslijtbaar hevig gekoppeld aan wederzijdse aanhankelijkheid. De clown in Van Veen is niet geheel stil gevallen, trouwens. Hij dompelt de figuur echter zonder nadruk in vluchtige terzijdes. In principe houdt hij het teer en subtiel, al dondert er een wagonlading tafel-tennisballen uit de nok en is er ook een overjarige voorraad confetti voorhanden. Dit alles onder de titel "Dat kun je wel zien dat is hij". Om die te verklaren moeten we terug naar 2020, toen hij op 14 maart 75 werd en dit met de theaterzalen wilde vieren. Enfin, dat lukte niet, omdat er een hardnekkig virus opdook waar hij zelf ook mee werd geconfronteerd. Herman van Veen ontmoette dit weekend mensen die na twee keer uitstel eindelijk mochten komen. Maar zijn belofte staat: „Over twee jaar ben ik hier weer." Men kan gerust zijn. Hij is niet van plan te stoppen. JACQUES J. D'ANCONA |