| Leids Dagblad Har Meijer |
Onze belegen hersenpannen maken overuren bij de levenslessen van Herman van Veen
|
19 maart 2021 |
|
Column Har Meijer Hij ziet altijd uit naar morgen. Herman van Veen is vanavond te gast bij „Matthijs Gaat Door” in zijn rubriek Forever Young. Wij ontmoetten hem in de tachtiger jaren op een klein strandje bij Vale do Lobo in Portugal, ’s Morgens was alleen zijn toenmalige echtgenote Marloes met dochter Babette (6) op het strand. Papa schreef aan zijn nieuwe show, mocht niet gestoord worden, ’s Middags kwam de maestro zelf. Voor het luieren op een badlaken kwam hij niet. Eindeloos probeerde hij op het harde zand van de kustlijn een balletje hoog te houden. En in een partijtje met de lokale Portugese helden was hij bloedfanatiek. Talent? Een beetje met mij te vergelijken, en dan wordt u veel duidelijk. Maar hij genoot van iedere geslaagde actie. Nog twee keer hebben we hem daar ontmoet. En nu zat hij zaterdagavond tegenover Matthijs. De volgende dag zou hij 76 worden. Hij had er zin in, ging er eens goed voor zitten. Bij de eerste beelden zwaaide het hek van zijn landgoed open. Dat was puur geluk, was zijn eerste cryptische opmerking. In de verbouwde schaapskooi zagen we hem klodders verf tegen het doek smijten. Net zo fanatiek als in de partijtjes op het strand. Normaal treedt hij 200 keer per jaar op. Die optredens hebben zich vastgezet in zijn hersenpan. „Wat moet ik dus doen? Regel matig optreden met mijn hele gezelschap. Met al die jonge mensen aan wie ik schatplichtig ben. Dat gebeurt in een grote hal op het terrein.” Matthijs: „Je treedt op voor niemand? En na afloop een kleine buiging voor niemand?” „Heel juist, omdat het anders verwatert in mijn hersenpan.” Hij is nog niet klaar met zijn wijze les. „Zo gaat het ook als iemand met pensioen gaat. Eigenlijk zou iedereen die met pensioen gaat daar al vanaf zijn zestigste aan moet gaan wennen. Wennen aan de nieuwe stilte.” Tsja. Dan komt de dood ter sprake. „De dood zie ik als een narcose. En wat daarna komt weet ik echt niet. Ik denk aan een hele grote stilte.” Wij kijken elkaar aan. Hij is al weer bij zijn volgende levensles. „Weetje wat het leven zo de moeite waard maakt, Matthijs?” Die kan alleen maar begrijpend knikken. „Morgen.” Wat bedoelt hij nou? „Morgen komen de antwoorden op de vragen die zo moeilijk te stellen zijn.” Onze belegen hersenpannen moeten nu overuren maken. Hij gaat aan het eind van de uitzending zijn liedje „Opzij, Opzij, Opzij, „zingen. Hij heeft het geschreven in Portugal toen Babette zes jaar was. Misschien lag zijn inspiratie wel op dat strandje? Hij is schatplichtig aan de jeugd. De meiden van OG3NE zingen met hem mee. Hij is lyrisch over hun zangkwaliteiten. Zo zuiver en zo puur. Dan zingen de dames het intro. Grote klasse. We worden er stil van. Vervolgens komen die mooie violisten, de blazers, de trommelaars, en de virtuoze Sven Hammond bigband. Alles swingt door elkaar. En boven alles uit zingt Herman, wat een volume. We zetten het geluid keihard. Hier staat een groot artiest, gedreven door passie en de drang om van het leven iets moois te maken. Forever Young .De hoge tonen ontaarden nooit in schreeuwen. Dan zingt hij uit volle borst de laatste zin. En weer wil hij ons laten nadenken. „Morgen, dat maakt het leven de moeite waard.” Dochter Babette is trots op papa. „Och jongens, je zult maar zo’n vader hebben.” . Har Meijer |