Peter de Jong schreef in de STORY van 21 januari 2003

Bas Westerweel in de voetsporen van Herman van Veen

Ideale schoonzoon, man van Babette en eeuwige twijfelaar


Met zijn 34 jaar is Bas Westerweel - voormalig AVRO-coryfee, maar nu professioneel verhalenverteller aan kinderen en hun ouders, én echtgenoot van Babette van Veen -natuurlijk allang volwassen. Innerlijk blijft Bas echter liever voor altijd een kind. Zijn leven hangt van twijfels aan elkaar. Maar sinds hij in de voetsporen van zijn schoonvader Herman van Veen treedt, is hij daar juist behoorlijk trots op...

Nog steeds kijkt Bas Westerweel liever naar het naar het Jeugdjournaal dan naar het Journaal van acht uur, geeft hij de voorkeur aan André Hazes boven Frans Bauer en luistert hij liever naar een chanson in de winter dan naar een onvervalste schlager in de zomer. 'Ik ben het type romanticus en dagdromer. Ik denk dat ik de puberteit nooit te boven ben gekomen. Misschien is dat wel de reden waarom sommigen mij als de ideale schoonzoon zien. Nou, liever dát dan dat ze zich mij herinneren als die aardige AVRO-jongen.

Je vindt jezelf een twijfelaar maar straalt wel het geluk uit...

'Klopt helemaal. Ik twijfel bij alles wat ik doe. En wat ik doe, doe ik helemaal op mijn gevoel. Dat is geluk. Mijn leven tot nu toe is een aaneenschakeling van momenten en zaken die mij overkomen. Ik was pas 12 jaar toen een buurman mij vroeg of ik met hem meeging naar de radio. Op mijn 18de heb ik bij een radiozender gesolliciteerd en werd aangenomen. Ik heb toen de keuze gemaakt om niet naar het conservatorium en niet naar de kleinkunstacademie te gaan. In het leven heb ik geleerd wat ik wel en niet wilde. Zo ervaar ik ook de scheiding van mijn eerste vrouw. Scheiden doet lijden wordt gezegd. Ik verzeker je dat ik een ideale scheiding achter de rug heb. Ik heb een goed contact met mijn ex, maar ook met de beide kinderen uit mijn eerste huwelijk. Hun schoolavonden bezoeken we nog steeds samen. Het klikt gewoon, terwijl zij een andere partner heeft en ik later met Babette ben getrouwd.

Heb jij nu het ideale gezin?
'Samen met Babette en onze zoon Sebastiaan 's morgens een croissantje eten en een pot thee drinken, ervaar ik als heel plezierig. Het zijn de gezamenlijke tafelmomenten op een dag waarvan ik geniet. In dat opzicht heb ik nu het ideale gezin en kan ik dat iedereen aanbevelen. Geen discussie bij ons aan de tafel over waarden en normen. Als je daarover moet praten dan gaat de lol er snel af

Jij en kinderen; is dat een soort twee-eenheid tegenwoordig?
'Zo wil ik dat niet stellen. Het gebeurt gewoon. Ivo de Wijs zei eens dat kinderen als lege vaten zijn. Er wordt steeds iets ingegooid, ze verwerken het en nemen het mee in hun verdere leven. Later verbinden ze daar conclusies aan of maken ze bepaalde keuzes. Dat is wat ik ook met kinderen wil. Ik wil ze iets meegeven voor later. Bijvoorbeeld een mooie taal of een manier van in het leven staan. Ik wil er voor ze zijn en ze een leidraad geven. Niet moraliserend bedoeld maar een beetje levensbagage verstrekken, kan geen kwaad. Het mooie aan ons leven is dat wij de vrijheid hebben om keuzes te maken. Als het leven op die manier een spelletje is, wil ik daar graag onderdeel van zijn. In die context zijn kinderen inderdaad mijn doelgroep.'

Het vertellen van een verhaaltje aan kinderen gaat je heel gemakkelijk af terwijl je het gebruik van moeilijke woorden niet schuwt Begrijpen de kinderen jou altijd?
'Het leuke is dat mijn publiek zowel uit kinderen als hun ouders bestaat Na afloop van een voorstelling zijn er soms ouders die mijn taalgebruik best moeilijk vonden. Kinderen echter reageren anders. Zij begrijpen echt het hele verhaal, zelfs als dat over een zwaar beladen onderwerp als eenzaamheid gaat Ik test de kinderen door ze na afloop te vragen waarom Sneeuwwitje zoveel brieven schrijft. Unaniem luidt dan het antwoord: omdat ze eenzaam is.'

Je zoontje Sebastiaan (2) mag zich gelukkig prijzen met een vertelpapa...
'Thuis ben ik ook de verteller. Dat is de rolverdeling die Babette en ik hebben gemaakt Voordat Sebastiaan gaat slapen, lees ik hem een verhaaltje voor dat meestal over olifanten gaat. Soms verzin ik iets ter plekke want ik laat me de hele dag door inspireren door de meest uiteenlopende momenten. Als ik in de trein zit en een laaghangende zon over de weilanden zie schijnen, komen de verzinsels spontaan bij mij op. Dan zie ik het verhaal al voor me. Ik ben een echte dagdromer die thuis ontzettend slordig is. Volwassenen ontnemen kinderen vaak op veel te vroege leeftijd hun sprookjesgevoel. De kinderwereld is heel fascinerend. Ouders moeten vooral niet proberen die wereld te begrijpen. Wel respecteren, zoals de programmamakers van Klokhuis dat zo enorm goed aanvoelen. Het verbeeldend vermogen van kinderen wordt op de lagere school tenietgedaan door alsmaar in rijtjes te moeten denken. Dat vind ik een slechte zaak. Door verhalen te vertellen doe je een beroep op het inlevingsvermogen van kinderen. Ik vraag mij serieus af of de film van Harry Potter net zo fantastisch is als het boek.'

Dit seizoen sta jij in het theater. Mis je het televisiewerk?
'Missen is een groot woord, maar televisie hoort wel bij mij. Televisie is mijn moeder, ik ben er grootgebracht en heb er 18 jaar voor gewerkt Het vreemde is dat twee uurtjes aan kinderen iets vertellen mij meer moeite kost dan een lange televisiedag. Bij televisie is het allemaal gedoe, theater is concentratie. Ik heb direct contact met kinderen. En die zijn in hun oordeel eerlijk en keihard. Als je het niet goed doet, word je direct afgemaakt Overigens heb ik nog steeds ambities om een muziekprogramma te gaan presenteren. Geen Toppop-achtige taferelen. Ik wil als programmamaker niet ter meerdere eer en glorie van mijzelf ergens staan. Het gaat bij muziek om artiesten die je serieus moet nemen. Dat is juist het succes van Frits Barend en Henk van Dorp. Ze zeggen soms stomme dingen, maken fouten, verslikken zich, maar zijn zichzelf. Voor gasten is het toch heerlijk om bij hen aan tafel te schuiven.'

Wat betekent Herman van Veen voor jou, naast zijn rol als schoonvader?
'Als ik Herman's leven vanuit een helikopter beschouw dan zie ik momenten die voor mij herkenbaar zijn. Het is anders gelopen, want Herman is een absolute grootheid. Toen Herman 22 was, ontdekte men iets heel bijzonders in hem. Dat is hij gaan uitdragen en hij kwam daarmee alleen te staan. Eenzaamheid sloop in zijn leven waardoor Herman wellicht een aantal liefdes in zijn leven niet kon beantwoorden. Hij deed iets wat anderen niet deden. Herman hoort ook bij niemand. Dat maakt hem juist zo speciaal. Een typerende uitspraak van hem is: Niemand zit op jou te wachten. Zijn levensvisie spreekt mij aan, daar ben ik verwant aan. Dat ligt dichtbij mij. Je zou zeggen dat Herman voor mij de ideale schoonvader is. Maar Herman is een koning, hij is onbereikbaar. Ook voor mij. Dat stille, het vormen van gedachtes waar je soms ontzettend alleen mee loopt.'

Eenzaamheid?
'Mensen die diep iets bij zichzelf voelen en dat in eenzaamheid kunnen uitdragen. Een vorm van autisme en in die zin is de term eenzaamheid op mensen als Herman van toepassing. Jacques Brel was ook zo'n man. Hij predikte liefde en zong daarover de mooiste liedjes, maar tussen podium en thuis was een verschil van dag en nacht. Brel is nooit begrepen. De discrepantie tussen het 'zijn' en het 'uitdragen: daar zit iets tussen. Een man die mij ook diep heeft geraakt is dominee Huub Oosterhuis. Zijn preek tijdens de uitvaart van Claus was onvoorstelbaar mooi en indringend terwijl Oosterhuis zelf een gescheiden vader is. Die man brengt voor mijn gevoel het geloof buiten de kerk. Door zo iemand gaan anderen die niet geloven, geloven. Omdat hij praat zoals hij praat. Misschien heeft hij al zijn levenservaring en al de stappen die hij in zijn leven heeft gemaakt wel moeten maken om tijdens de uitvaart van Claus zó te kunnen spreken.'