|
Gooi- en Eemlander Els Blom |
"Kunst toont een weg" | 10 mei 2020 |
|
Het publiek kent hem als de succesvolle schrijver en muzikant, maar zijn talent als schilder zal voor menigeen een grote verrassing zijn; Herman van Veen nam twintig jaar geleden het penseel ter hand. Ter gelegenheid van zijn 75-ste verjaardag is de Gallery van het Herman van Veen Arts Center op Landgoed De Paltz in Soest ingericht met werk van deze ’jonge’ schilder. Muzikant Herman van Veen denkt in kleuren. De toonsoort E-groot is bijvoorbeeld blauw en c-klein geel. Zo voelt dat voor hem. Ooit was hij op Ijsland. Daar sloeg zijn kleurbesef totaal op tilt. Hij zag er kleuren die hij nog nooit had gezien: zo veel verschillende luchtkleuren, zo veel verschillende moskleuren. Nee, eenmaal terug is hij dat palet niet kwijtgeraakt, verzekert Van Veen zittend in de zon voor het de villa van het Arts Center. Bezoekers van het landgoed die hem passeren, spreken opgetogen hun bewondering uit voor de natuurschoon op het buiten. „Ja, mooi hè?”, antwoordt hij vriendelijk. Karakteristieke blauwe ogen De opmerking van de verslaggeefster dat ze hem niet te lang wil ophouden, wuift Van Veen met een handgebaar weg. Wijde zwarte broek, wit overhemd en daarboven de karakteristieke blauwe ogen die aan helderheid nog niets hebben ingeboet. Van Veen is zoals Jiij zingt; rustig, een beetje ingetogen, hier en daar een grapje door zijn betoog wevend, spelend met taal. Het was twintig jaar geleden dat de Soester begon met schilderen. Het gemis aan zijn ouders - het wegvallen van dat onvoorwaardelijke - bracht hem ertoe. Vader was graficus en gaf les aan een grafische school. Vandaar wellicht de natuurlijke neiging van hem om dingen uit te leggen, zo ook aan zijn zoon; Van Veen kreeg een en ander met de paplepel ingegoten. Buiten dat, het stond thuis allemaal in de kast, al die boeken van zijn vader over lijnen en vlakken. Na zijn overlijden is de zoon gaan doen, wat - denkt hij - de vader droomde te doen: schilderen. De doeken van Herman van Veen zijn groot, abstract en vaak monochroom. Door hun gelaagdheid wordt de toeschouwer het werk 'ingetrokken’. Woensdagavond’ tilt de kijker op in blauwe golven, het metersgrote werk ’Rood’ lijkt een van de zalen van de galerie letterlijk te verwarmen, Het grafische element in de doeken - de vader - is onmiskenbaar. Sereniteit Voor van Veen is schilderen een rijk goed temeer omdat het, zoals hij dat zegt, in zijn uppie kan. De sereniteit van het alleen zijn met het materiaal en aan de andere kant als artiest altijd onder de mensen zijn, brengt hem evenwicht. Schilderen heeft Herman van Veen sowieso veel gebracht. „Het opent vensters, maakt ruimte. Kunst toont een weg.” Achtergrond Landgoed De Paltz Het is vernoemd naar een groep Duitse vluchtelingen die er in het midden van de achttiende eeuw vanuit Rheinland Pfalz een veilig heenkomen vonden. Jonkheer J.P.A.L. Ram liet het landhuis bouwen in 1867 gevolgd door de aanleg van het landschapspark. In de twintigste eeuw onderging het landgoed ingrijpende wijzigingen door houtkap, de aanleg van een productiebos en zandafgravingen voor onder meer de aanleg van de Utrechtse wijk Overvecht. In de jaren ’8o werd een begin gemaakt met de restauratie van het park. ’De Villa’ raakte tussen 1990 en 2012 in verval, maar in 2013 werd een begin gemaakt met de restauratie en opende het Herman van Veen Arts Center er de deuren. |