Dijlan van Vlimmeren schreef 20 januari 2005 in het Rotterdams Dagblad

Veertig jaar garantie op Herman van Veen



Het feestvarken zelf hecht er niet zoveel belang aan. Maar het meetapparaat dat de samenleving in zijn ogen is, vindt getallen wél belangrijk en dus promoot Herman van Veen zijn zestigste verjaardag als reden voor een toernee langs een aantal grote theaters in Nederland. ,,Ik geloof niet in ouderdom. Ik geloof wel in slijtage.''

Rotterdam - Op 14 maart wordt Herman van Veen zestig. Bovendien zit hij veertig jaar in het vak. Aanleiding genoeg voor een serie jubileumvoorstellingen in onder meer het nieuwe Luxor Theater in Rotterdam. Ook is de man achter 'Hilversum 3', 'Anne' en 'Opzij, Opzij, Opzij' centrale gast op de Nekka Nacht in het Sportpaleis in Antwerpen en geeft hij twee verjaardagsconcerten in het Duitse Xanten. De dag zelf viert de entertainer 'met vrienden en collega's' in de schouwburg van zijn geboortestad Utrecht.

Kort voor de persconferentie die hij gistermiddag gaf in het nieuwe Luxor testte hij de akoestiek in de zaal, waar hij op 22 februari voor het eerst staat. ,,De zichtslijnen zijn er gigantisch. De zaal zal niet eenvoudig te bespelen zijn. Maar met het licht uit durf ik het wel aan.''

De jubileumshows zijn nadrukkelijk geen compilatie van zijn grootste successen. ,,Ik voel niets voor een retroperspectief.''

Wat kan het publiek de komende tijd dan wél van hem verwachten? ,,Mijn geschiedenis vertelt wat er te vertellen valt. Ik geloof dat daar veertig jaar garantie op zit.''

Over de inhoud laat de geëngageerde zanger/tekstschrijver weinig los. Hij laat die van het moment afhangen. ,,Vanmiddag had ik een gesprek met een journalist met spierziekte. Hij vertelde dat in de Nederlandse samenleving steeds minder budget is voor mensen van wie het tempo lager ligt dan gemiddeld. Als ik vanavond zou spelen, zou dit een onderwerp zijn.''

Inspiratie zegt hij niet uit dit soort gesprekken te halen. ,,Ik geloof niet in inspiratie, zoals ik ook niet geloof in fantasie. Het is een herinnering, een waarachtigheid eigenlijk.''


Geluksgevoel


Een ding staat echter wel vast: de in 2003 overleden Willem Wilmink is een factor in zijn komende theatertoernee. ,,Hij was een van mijn allerbeste vrienden. Met hem is een stuk communicatie weggevallen. Ik had aan hem een toets.''
Herman van Veen zegt zich een jongeman te voelen met veel ervaring. ,,Ik plan mijn dood over pakweg 60 jaar. Ik zal niet sterven op het podium, zoals Tommy Cooper, maar in bed. Met niemand erbij.''

,,Het leven is mij goed gezind. Genetisch ben ik van goede structuur en ik heb een talent. Ik ben een gelukkig man die in staat is te doen wat hij het liefste doet, namelijk zingen. Zingen om het zingen.''
Na veertig jaar ervaart hij op het podium nog altijd 'het geluksgevoel'. ,,Ik was een jaar of vier en uitgenodigd voor een verjaardagsfeestje. De vader van het meisje dat jarig was, had een fietswinkel. Achterin in de zaak stond een biljart. Op een goed moment kreeg ik een kransje van pinksterbloemen op mijn hoofd gezet en mocht ik op het biljart een liedje zingen. Geweldig vond ik dat. Het geluksgevoel dat ik toen had, wilde ik behouden.''

,,Ik ontken niet ooit met tegenzin aan een voorstelling te zijn begonnen. Die tegenzin was te wijten aan vermoeidheid. Een sleur is mijn werk na veertig jaar nog altijd niet. Als het een sleur zou worden stop ik nog in een voorstelling.''

Elke show is volgens hem weer anders. ,,Rotterdam is niet te vergelijken met Utrecht, terwijl dat maar vijftig kilometer verderop ligt. Het leven hier lijkt veel confronterender. Utrecht leeft in betrekkelijke rust van het bisschopsgebeuren, in schijn van gemoedelijkheid. Er zijn ongekende verschillen, een liedje kan steeds weer anders vallen. Kirie eleison is in Groningen anekdotisch, voor Den Bosch een werkelijkheid.''

Uitdaging genoeg voor Herman van Veen. ,,Pensioen? Daar denk ik niet aan. Dat zou namelijk heel ongezond zijn.''