|
Algemeen Dagblad / UN Maarten Venderbosch |
Herman van Veen bracht mij terug naar mijn geboortehuis | 1 feb 2020 |
|
Vijf jaar geleden, toen Herman van Veen 70 jaar werd, bezocht ik het huis aan de Kievitdwarsstraat in Utrecht waarin de clown, cabaretier, schrijver, zanger en musicus werd geboren. Dat is nu een studentenhuis. Er wonen vijf meiden. Ze vonden het verzoek een beetje merkwaardig, maar ik mocht toch even rondkijken. Wat ik zag, was de aandoenlijke chaos die hoort bij een huis vol studentenmeisjes die wel van een feestje houden. De trofeeën van hun pasverworven zelfstandigheid hingen aan de lamp in de woonkamer - een bos stropdassen die was buitgemaakt op de jongens van het corps. Wat ik al dacht, klopte ook wel: de geest van de kleinkunstenaar zelf hing nog in het huis. ‘Herman heeft hier ook gewoond’ stond er in grote letters op het behang te lezen in de kamer van het meisje dat criminologie studeerde. Herman had de woorden met sierlijke krullen neergepend, precies zoals hij ze ook zou uitspreken. Nooit heeft iemand het gewaagd dit stukje behang over te schilderen. Het criminologiemeisje zei: „Hoe tof zou het zijn als Herman ons eens écht zou komen bezoeken.” Herman van Veen wordt binnenkort 75. Hij gaat het land in met een nieuw programma: Dat kun je wel zien dat is hij. Vijf jaar ouder en beter in zijn vel dan ooit. Hij vertelde het aan het begin van de week in De Wereld Draait Door. Hij sprak er ook uitgebreid over zijn ouderlijk huis. En ja hoor: Herman is er geweest. Niet op uitnodiging van de meisjes (er wonen nu vermoedelijk vijf andere meisjes), maar van het televisieprogramma Volle Zalen. De ervaring was evengoed overweldigend. Dwalend door de vertrekken van zijn jeugd waren de herinneringen Herman als confetti in het gezicht gewaaid. Ia, hoe heerlijk is dat. Even warmpjes tegen vroeger aankruipen. Mijn moeder en vader zijn het veiligste wat mij is overkomen Aan tafel bij Matthijs nam Herman ook mijzelf mee terug naar mijn ouderlijk huis. Daar woont al vijftien jaar een ander gezin, maar van mijn geboorte-nest kan ik ook nog elke snipper confetti zien, horen, voelen, ruiken, proeven. Herman: „Mijn moeder en vader zijn het veiligste wat mij in dit verwarrende mooie leven is overkomen.” Donderdag was ik in de Kievitdwarsstraat, benieuwd hoe zijn bezoekje aan de meiden is geweest. Dit keer vond ik het ook zelf een beetje merkwaardig, dat ik weer op de stoep stond. Ik drukte toch op de bel. Maar er deed niemand open. Maarten Venderbosch |