| RTL Nieuws |
Rikkert: 'Waarom mogen mannen geen jurk dragen of kwetsbaar zijn?' |
22 dec 2019 |
|
Rikkert van Huisstede draagt graag een jurk. Moet kunnen, vindt de 26-jarige theatermaker. Waarom vinden veel mensen dat gay, of raar? Hij dacht dat hij de enige was die zich geen 'echte man' voelde, maar het tegendeel bleek waar: zijn voorstelling over dit onderwerp trekt volle zalen en steeds meer mannen sluiten zich bij hem aan. Ja, Rikkert gaat dus weleens in een jurk over straat. Vindt-ie leuk staan. "Altijd maar die broek is best saai. Ik moet soms wel lachen als ik mezelf in de spiegel zie, het verbaast me niet dat mensen op straat naar me kijken. Dat vind ik grappig, het ís ook anders." Maar een 'echte' man, wat is dat? Iemand die zeker is van zichzelf, die bluft als hij iets niets weet, iemand die sterk is, individueel, geen hulp nodig heeft, zegt Rikkert. Een dapper iemand, niet te emotioneel. Heteroseksueel ook. "Als je die eigenschappen hebt, of een aantal ervan, dan zien mensen je als een man, dan doe je het goed." Rikkert draagt ook weleens hakken. Rikkert draagt ook weleens hakken. Krap hokje Met zijn regiedebuut Boys won’t be boys toert hij momenteel door het land. In de voorstelling vertellen zo’n 25 mannen, in wisselende samenstelling, door middel van dans, zang, cabaret, gesproken verhalen en rap over hoe ze buiten het stereotype manbeeld vallen. "Iedereen valt daar wel op een bepaalde manier buiten, want het is een krap hokje. Die kant die erbuiten valt laten veel mannen niet zien in het openbaar. Het is juist mooi om die in beeld te brengen. We mogen er trots op zijn dat we kwetsbaar zijn, lief of flamboyant." Rikkert is nooit een typische jongen geweest. Als kind kreeg hij al de vrijheid om zijn eigen keuzes te maken. "Mijn ouders hebben me bewust niet in een hokje gestopt. Ze vonden het leuk om me alles aan te bieden. Als ik zei: ik wil op voetbal, dan zeiden ze: we nemen je mee naar blokfluitles, kijken of je dat ook leuk vindt. En dat vond ik leuk, dus dat ging ik doen. Ik had een Actionman en Playmobil, maar speelde ook met de barbies van mijn zus." Op de middelbare school viel hij op. "Ik droeg altijd gele kleding, mensen noemden me yellow man. Op een gegeven moment begonnen ze aan me te vragen: ben jij gay? Kennelijk had dat met elkaar te maken. Als je niet precies deed wat van jongens werd verwacht – als je aan de toneelclub meedeed, het profiel Cultuur & Maatschappij koos, geel droeg – dan moest je blijkbaar gay zijn. Intellectuele armoede is dat. Het ging niet over gay, het ging over gele schoenen." 'Ik bén niet de enige' De voorstelling – die overal snel uitverkoopt – kwam voort uit Rikkerts eigen behoefte. "Hiervoor toerde ik met een solovoorstelling door het land en voelde ik me best eenzaam. Ik kreeg leuke reacties van mensen uit de zaal als ik een jurk droeg op het podium, maar zelf hadden ze die behoefte niet, zeiden ze. Na een tijdje begreep ik: jullie zijn normaal, en ik ben gek, en daarom kopen jullie een kaartje. Daar werd ik eenzaam van. Ik had het gevoel dat ik anders was. Terwijl ik ook dacht: volgens mij bén ik niet de enige.” Inmiddels weet Rikkert dat er veel behoefte aan is om op een positieve manier over dat anders zijn te praten. "Maar haast niemand doet het. Daarom doe ik het maar, want ik heb het door: het gaat niet alleen over mannelijkheid, maar ook over je intuïtie durven volgen en je kwetsbaar durven opstellen. Het is een verhaal dat over iedereen gaat. Het is voor iedereen relevant. Het moet uit de marge, het moet op het hoofdpodium.” Inmiddels heeft hij een groep van zo’n 600 jongens en mannen om zich heen verzameld, die allemaal op een bepaalde manier buiten hun hokjes willen treden. "Het is vrouwen gelukt om de grens op te rekken, die eigenen zich steeds meer van de mannenkant toe, maar andersom mag het nog wel wat meer gebeuren. In feite zijn wij de achtergebleven sekse." Alleen nog roze of blauw De theatermaker noemt gendernormen een van de grootste mensenrechtenschendingen. "Je wordt geboren als baby en je bent gewoon een mens. Je weet nog niets van wat een jongen hoort te doen, en wat een meisje. Vervolgens mag je alleen nog roze of blauw. Voor jongens gaan kwaliteiten als openheid en kwetsbaarheid overboord, vrouwen mogen ineens geen leiderschap meer tonen, niet meer krachtig en sterk zijn en in bomen klimmen. Dan moet je dus eigenlijk met 50 procent van je potentie de rest van je leven door." Maar volgens Rikkert zijn de verschillen tussen mannen en vrouwen niet zo groot als we onszelf wijsmaken. "Ik merk zelf dat ik kwetsbaar ben, angstig, lief en zacht. Dat ik dingen heel vaak niet weet. Dat ik soms zomaar moet huilen om dingen. Ik ben ook zelfverzekerd en sterk, kan goed leidinggeven, maar dat wil ik op een gevoelige, zachte en inlevende manier doen. Vrouwen kunnen dat net zo goed. Ik denk dat elk mens alles kan zijn. Dat lijkt me logisch en ook fijn." Zitten met de benen wijd Ongelijkheid is volgens Rikkert ook nog eens de oorzaak van veel geweld. "Het is vaak best eenzaam om een man te zijn, omdat je bijna geen verbinding voelt als het slecht met je gaat. Het zit mannen in de weg dat ze een man lopen te zijn en het gevoel hebben dat ze niet met hun emoties bij iemand terechtkunnen. Mannen willen geen geweld gebruiken, het is niet alsof ze daar blij van worden. Het is eerder een uiting van opgekropte frustratie." Met vrouwen daten had Rikkert vanwege zijn normen wel zo’n beetje uitgesloten. "Ik dacht altijd dat ik dan weer stoer moest doen en met mijn benen wijd moest zitten. Een absurde gedachte: alsof vrouwen daar de hele tijd zin in hebben. Ik datete vooral met jongens, omdat ik daarbij meer het gevoel had dat ik mezelf kon zijn. Maar toen ontmoette hij zijn huidige vriendin, die hem net zo lief in een jurk ziet als in een driedelig pak. "Ze kwam naar me toe na afloop van een show. Na drie uur had ik pas door dat ze met me aan het flirten was." Dat hij niet zo’n stereotype man is, vindt zij juist leuk aan hem, zegt Rikkert. "Zij voelt zich daardoor heel veilig bij mij. Ze vindt het fijn om met haar vriend te kunnen praten over gevoelens. Al heb ik dat laatste ook moet leren." 'Ben je homo of transgender?' Hij merkt wel dat hij zich onveiliger voelt op straat sinds hij jurken en ook hakken draagt. "'s Nachts zou ik er niet mee over straat durven. Soms moet je goed in je vel zitten om het aan te kunnen. Al heb ik nog geen vervelende reacties gehad. Mensen zijn juist benieuwd. Nederland is echt een megaleuk land. Soms wordt me weleens gevraagd: ben jij nou een homo of transgender? Dat is vrij bekrompen. Dan vraag ik: vind jij een vrouw in een broek dan een lesbienne?" "Ik hoop dat mensen verder kunnen kijken dan naar mij als individu. Kijk niet naar mij als iemand die buiten de norm valt. Kijk eens hoeveel vrijheid er is, ook voor jullie. Ik hoop dat mensen door mijn verhaal en optredens zien dat er ook voor hen ruimte is om dingen te onderzoeken. Het is niet alleen maar voor de leuk, het is echt een probleem waar ik op een lieve manier iets aan wil doen." Rikkert hoopt mensen te verleiden uit hun hokjes te kruipen. "Probeer eens wat uit, je gaat niet dood. Ik wil die angst tegenwerken. Helemaal onder mannen, waar zo’n angstcultuur heerst om buiten de norm te vallen. Zonde vind ik dat." RTL Nieuws © Copyright 2019 RTL Nieuws ` |