Annick de Wit schreef op 18 maart 2005 in Het Laatste Nieuws (B)

Sobere eerste Nekka-Nacht rond Herman van Veen

Intiem feest onder vrienden.

'Het wonder was de stilte. Een compliment voor het publiek'. Herman van Veen was op een korte persontmoeting na afloop van de eerste van twee Nekka-nachten rond zijn persoon evenzeer onder de indruk van wat gebeurd was op het podium en op de 11.000 bezette stoelen, als zijn ingetogen toehoorders zelf. Het werd een sobere avond in het grote Sportpaleis woensdagavond. Grote intimiteit, onder oude en nieuwe vrienden.

De clown van Veen was thuis gebleven. Een tot op het bot geconcentreerd man stond op het podium. Een man die zijn carričre had gestript tot de naakte essentie: de liedjes. Een rij van zorgvuldig uitgekozen nummers die meanderden door zijn zestig jaar en veertig jaar artiest zijn. Klassiekers (Suzanne, Cirkels, Liefde van later,...), nieuwelingen (Huiswerk, Nooit of nooit,...) en lijfliederen van broeders die hij altijd zal blijven tegenkomen, zoals Brel (Moe nie weggaan nie, in betoverend Zuid-Afrikaans) en Shaffy (<>.


EEN HEEL VERHAAL


Maar eenzaam was het op het podium niet. Oude vriend Willem Vermandere was er, die bij het derde couplet het titelnummer van Van Veens nieuwe cd 'Vaders' overnam en - met zijn taal alleen al - het verschil zong tussen Nederland en 'de Vlaanders'. Er waren de nieuwe vrienden Raf en Mich van Kommil Foo - centrale gasten van de vorige Nekka en 'van Veen-fan van voor hun geboorte'. Ook met de eigen (nieuwe) nummers, in de eigen heerlijke stijl, bleven ze geweldig overeind naast hun grote voorbeeld. De pas ontdekte vriendin Eva De Roovere zong zoals lieve meisjes doen. En vriend-cabaretier Herman Finkers uit Nederland stond na veel jaren nog eens op een podium - op zich een heel verhaal en dat was ook voelbaar. De goedlachse vriend uit Drente, Daniel Lohues, maakte 'Zo 'Vrolijk' zo mogelijk nog vrolijker. En er was de vriendin uit Zuid-Afrika, Karin Hougaard. Een kleine, reusachtige zangeres op blote voeten. Zong met haar lied 'Je maakt me zo mooi' je nekhaar overeind.


DAMESDUBBEL


En daartussen stond de jarige Job. De opperste concentratie was intussen overgegaan in het in een hoekje van het podium zitten luisteren. En genieten. Bij uitstek van de kinderkoren en van de meisjes en jongetjesmuzikanten met net 'zo'n ding met snaren' onder hun kin als van Veen, zelf eigenlijk ook altijd dat jongetje gebleven. Het was alsof hij soms vergat wie de hoofdrol had op zijn eigen grote feestje. Maar niet toen zijn dochters Anne en Babette, samen met hun vader het lied 'Anders, Anders' kwamen zingen, dat hij ooit voor hen had geschreven. Een emotioneel dames-dubbel, met hheer. En ook niet toen Paul van Vliet, de opperboezemvriend, hem met zijn fellitaties zo te zien toch ook bewoog tot iets blinkends in de ogen. Herman van Veen is het gewend om dŕt zelf te doen. De vinger te leggen op de grote en kleine wondjes. Geen ontkomen aan. Anderzijds: van Veen zingt, bezingt en ěs zijn vrienden, al heel zijn carričre. (<> is een zin uit zijn allereerste liedje, 'Alles wat ik heb'). Voor de formule van Nekka was dat goed gekozen; voor wie niet van formules houdt, nog beter.
Voor de tweede Nekka-nacht, vanavond in het Sportpaleis. zijn nog een 200-tal staanplaatsen te koop aan de kassa. Prijs: 18 euro