Dagblad vh Noorden
JACQUES J. D'ANCONA

Familiefeestje

Eredienst met Herman van Veen

17 nov 2016

COLUMN
Vijftig jaar Harlekijn. Een halve eeuw met een ontzaglijke berg cultuur in muzikale, theatrale, literaire en andere vormen. De aanstichter: Herman van Veen, zeer internationaal entertainer. De Harlekijn-organisatie veroorzaakte de uitgave van 140 boeken, daarnaast de productie van theater en concerten en reeksen geluidsdragers van solisten en ensembles. Een naam? Reinbert de Leeuw, goed voor een gigantisch oeuvre. Hij is overigens niet waargenomen in het Koninklijk Theater Carré in Amsterdam, waar vijftig jaren inspiratie en gedrevenheid uitbundig zijn gevierd. Herdacht, eigenlijk. Erediensten kun je aan Herman overlaten.


Als hij de familie en zijn hofhouding bijeen roept voor een feestje, ontaardt het bedoeld of ongewild in een massale samenkomst. Een uitverkocht huis, dus. Vijftienhonderd mensen, die zich gretig laten koppelen als fans van Herman van Veen en een enorm programma van bijna vier uren verwerken, met als motto Kijken met je ogen dicht. Van die dingen ook, waar je in deze context niet omheen kan, zoals Alfred Jodokus Kwak. Waar ook getrouwen uit het verleden verschijnen, onder wie de pianist Laurens van Rooyen,

Harry Sacksioni met zijn gitaren, de saxofonist Nard Reijnders, de vocaliste Lori Spee en de auteur/ tekstschrijver Rob Chrispijn. Maar zelfs zijn naasten treden op: echtgenote Gaetane Boucher en dochter Babette zongen een lied en Anne las voor uit een boekje.

Natuurlijk wordt Erik van der Wurff gemist na tientallen jaren bandeloze muzikaliteit op toetsen. Maar er staan in de finale zeker vijftig mensen op het toneel. Dansformaties, enkele tientallen jonge en heel jonge musici, met in hun midden de ouderen onder aanvoering van de gitariste Edith Leerkes met haar getoonzette zigeuner- signalement.
Allemaal goed en wel, men is gekomen voor Herman van Veen als verschaffer van troost en mooie grappen over het ouder worden dat vanzelf overgaat. En over de twee films die hij voor Harlekijn maakte. "Wonderlijke films", bekent hij, in aansluiting op komisch gekleurde verhalen. Zoals over de auditie die hij - bijna vijftig jaar geleden - op zijn 22-ste deed bij Jacques Brel. Erg gespannen. "Mijn knieën begonnen toen voor zichzelf... Ik ben reusachtig afgegaan en hoop dat Brei zich dit niet herinnert."

En over de film Ciske de Rat. "Er is geen enkel ander lied van mij als Zo verdomd alleen waarmee ik zoveel geld heb verdiend. Zelf heb ik het nooit gezongen."



JACQUES J. D'ANCONA