|
Dagb. vh.Noorden JACQUES J. D'ANCONA |
Een verrassend sterk cabaretmeisje |
11 apr 2016 |
|
RECENSIE Gebeurtenis: Finalisten cabaretfestival Cameretten Met: Jasper Smit, Anne Neuteboom en Tom Montfrooy Techniek: Arnoud Kaldeway Gezien: 8/4 Vledder, De Tippe Publiek: 90 (mudjevol) Het kan niet missen. Als je iets betekent in het cabaret, kom je ooit terecht in De Tippe, het knusse zoldertheater van het Drentse Vledder. Minstens vier keer per jaar zorgen Tijs Venema en zijn commissie ervoor dat daar op het podium iets om te lachen voorvalt. Regelmatig hebben ze de finalisten van Cameretten in huis. Bofkonten, die een toer van vijftig voorstellingen mogen maken om te testen of het werkt wat ze ondernemen. Ze vertegenwoordigen het oudste cabaretfestival van ons land, dat in een halve eeuw grote namen heeft opgeleverd. De besten van de lichting van dit seizoen, kennelijk. Een jonge vrouw en twee heren van een zekere leeftijd. Drie misschien aankomende cabaretiers, die naar binnen gericht in hun privéleven duiken. Nou herinner ik me dat er midden vorige week iets gaande was dat breed de aandacht trok, talkshows avondvullend bezighield en cabaretesk niet te vermijden. Wat denk je? In Vledder lieten ze het raadgevend referendum achteloos liggen. Geen woord, geen actuele verwijzing. Niets. De positie van de twee mannen is zorgwekkend. De een (Tom Montfrooy) is een Rotterdammer met een bruiloften- en partijenaccent en een rugzakje in de relationele sfeer. Een beetje zielig, vooral omdat hij zijn relaas niet weet op te tillen naar een universeel belangwekkende visie. Van de ander, Jasper Smit, valt te melden dat hij iets probeert met een liedje, een enkele grap en slordig gepingel op piano en gitaar. Ook hij is een weliswaar innemende, maar oninteressante, schrale tekstdichter. Zij vallen beiden volledig weg in het schijnsel van Anne Neuteboom, overtuigend winnares van Cameretten 2015. Een meisje dat stormenderhand het publiek inpakt. Haar verhaal over de arbeid in de slagerij van een supermarkt is oergeestig, briljant gebracht en voorzien van een treffend, gedurfd slot. Vanaf een campingstoeltje geeft ze er een prachtig geformuleerde, dramatisch opgetuigde draai aan door het op te nemen voor haar generatie, die van Herman van Veen de opdracht meekreeg om net als diens dochter Anne de wereld een beetje mooier te maken... Heerlijk, de kritische notities over de terreur van de geachte clientèle aan de balie en het gezeur van ouderen die afwijzend staan tegenover de jongeren, omdat zij 'de oorlog niet hebben meegemaakt'. JACQUES J. D'ANCONA |