|
"Leven, blad van ontdekkingen" Anne van Veen |
Placebo |
juni 2016 |
|
'Het stuur in eigen handen.' Hét adagium dat mijn moeder me bijbracht toen ik als beugelbekkie met een 'Lastpak' rugtas volwassen poogde te worden (lastpak was een Eastpak waarvan we de 'e' omkalkten tot hóófdletter 'L') De regie over je eigen meisjesleven. Ja, dat was ultiem. Anne van Veen (1983) is actrice, theatermaakster en liedjesschrijver. Na een drietal liedjesprogramma's, twee CD's en een debuutroman staat Anne begin 2017 op de planken met haar nieuwe theatershow 'B 0 I.' Een theatrale rapsodie waarin ze de jongensziel bezingt. En zo ontpopte ik me van passief tot assertief om uiteindelijk als een ware control freak te eindigen. Maar chantabel als de pest. Zo kwam ik er dus pas achter dat we bedrogen worden waar we bij staan. Maar dit was stuitend. Luister, als je op de knop van het stoplicht drukt springt het licht op groen, ja. Een gevoel van euforie tintelt door je lichaam. Van kinds af aan is ons geleerd dat als we op een knop drukken er daadwerkelijk iets gebeurt. Wie op de deurbel drukt wordt beloond met het gerinkel van de bel. De beloning. Hoorde ik van de week toch dat bijna alle knoppen op stoplichten geen enkel effect hebben. De mannetjes in hun controlekamers noemen ze 'placebo buttons.' Om de gebruiker toch enigszins het gevoel te geven dat hij of zij controle heeft. Een klap in mijn gezicht. Er is me een worst voor gehouden. En ik stonk er in. Ik ben er vies van. Maar nu ben ik wakker. Weg met die controledrift. Laat ze die stoplichten maar weghalen. Dat is wat ze willen nu. Toegeven, excuus maken en ons hupsakee weer terugwerpen op ons eigen inschattingsvermogen. Kom maar door. Ik sta op scherp. Dit wordt geen jungle met bloederige taferelen, waarin twijfelaars sneuvelen en doorpakkers zegevieren. Ik beloof je een geolied systeem van ritsen, passeren, wachten en voorlaten. Wij zeevaarders, ruiters en avonturiers hebben nog niet eens de weerslag van jullie macht nodig om machtig te zijn. Macht is een mier in een mierenkolonie. Macht is ritme. Macht is organisch zonder dat dit van hogerhand geregisseerd wordt. Ik zie een Utrecht op groen. Weg stoplichten, weg auto's, weg bussen, weg fietsen, weg Tomos Revival (slik) die net zoveel uitstoot als drie stadsbussen. Alleen het doffe geluid van je laarzen in het zand of het briesen van je paard dat je losjes aan de teugel hebt. 'Paardjes ruiken de stal' zei mijn moeder tegen ons als we bijna thuis waren en we met ons neus tegen het raam geplakt op de achterbank zaten. Ja. Dit is thuiskomen. Weg met de schijncontrole en weg met de placebo knoppen. Anne van Veen |