| DAGBLAD VAN HET NOORDEN
Jacques J d'Ancona |
Juf, mag ik een liedje zingen? |
18 maart 2015 |
|
Gebeurtenis: Herman van Veen, 2015 - 2016 Teksten: Van Veen, Chrispijn, Haayema, Herzberg, Wilmink, Peeters Muziek: Van Veen, Leerkes, Dorrestein, Stromae Muzikanten: Edith Leerkes, Jannemien Cnossen, Saskia Egtberts, Rikkert van Huisstede, Julian du Perron, Robin Scherpen en Dave Wismeijer Gezien: 14/3 Rotterdam Nieuwe Luxor Nog te zien: 16/4 Steenwijk, De Meenthe, 17 en 18/4 Groningen, MartiniPlaza; 22/4 Mep- pel, Ogterop; 16/5 Zwolle, De Spiegel; 20/5 Winschoten, De Klinker; 18 en 19/9 Stadskanaal, Geert Teis; 1/10 Hoogeveen, De Tamboer; 14 en 15/10 Drachten, De Lawei; 21/11 Assen, De Nieuwe Kolk Het is verbazingwekkend dat Herman van Veen nooit het slachtoffer is geworden van zijn roem en de unieke internationale reputatie in het entertainment. Terug van nooit weggeweest in een periode van vijftig jaar, staat hij verschrikkelijk zichzelf te zijn. Er wordt beweerd dat hij op 14 maart zeventig is geworden. Dat lijkt me niet waarschijnlijk, zijn stem is een carillon zonder barsten of schrammen, zijn huppeltjes gladgestreken, zijn vioolspel scherp en van een zigeunerachtige felheid. Hij daalt niet af in een routineuze, gezapige herfst van zijn leven. De intentie hangt nog steeds aan een vraag die hij als zevenjarige stelde: 'Juf, mag ik een liedje zingen...?' Dat mocht en zo is het gekomen. Daar valt weinig aan toe te voegen. Misschien dit. Zijn show is uitgemond in een spannend en meeslepend theaterconcert, waarin de muziek alle schrille en gedempte kleuren invult op de plekken waar hij vroeger de clown speelde en met woeste effecten confetti of honderden pingpongballen uit de kap van de schouwburg liet dalen. De zeven prachtige muzikanten met wie hij zich omringt, zijn merendeels heel jong. Zonder uitzondering zijn ze gedreven en op weg persoonlijkheden in hun vak te worden. Als ze het niet al lang zijn. Neem Edith Leerkes, de meesterlijke gitarist die er reeds jaren bij is. Het is typerend hoe zij samen als ensemble Van Veen vocaal en instrumentaal volgen. Gekker kan het niet worden, zoals de accuraat geregisseerde stoelendans die hij afkapt in het besef dat hij haast dient te maken. Men is voorlopig niet uitgezongen of uitgespeeld. Er is meer te doen. Uitmelken is er niet bij, hooguit in de gegarandeerde reeks toegiften.. Maar dat is een ander verhaal. Herman van Veen komt met voornamelijk nieuw materiaal - hoogtepunt Alles doet er toe - en hij laat zich niet verleiden tot een parade van kleffe hits. Zijn kracht is dat hij zo'n volle bak met 1500 m/v verkleint tot een huiskamer waar men lol heeft om zijn hilarische vertellingen en stil is als hij bewogen spreekt over Erik van der Wurff. De pianist/componist behoorde sinds 1967 bij de familie. Hij stierf op 22 september. Er zit niemand op zijn kruk aan de vleugel. Als liefde zoveel jaar kan duren... Zeg dat wel. Jacques J d'Ancona |