Ruud Buurman schreef 15 maart 2005 in het Utrechts Nieuwsblad


Herman van Veen brengt 'soundtrack van zijn leven'

Een avond vol verwachting

Door Ruud Buurman

Een veertigjarige carrière bracht Herman van Veen in vele uithoeken van de wereld, maar zijn zestigste verjaardag moest en zou in zijn thuishaven worden gevierd. En in die thuishaven, de Utrechtse Stadsschouwburg, duurde het wel even voor de avond het unieke karakter kreeg dat was beloofd.

Een soundtrack van zijn leven wilde de jarige Herman van Veen geven. En dat deed hij met zichtbaar groot plezier. Een uur voor opkomst liep de zestigjarige nog in onderbroek door de gangen achter het podium te dollen, de soundcheck en laatste repetitie met de hele muzikantengroep verliep op zijn badslippers, maar toen het doek op ging was het die andere Herman van Veen op het podium, de man die door velen wordt gezien als Nederlands grootste internationale artiest.LogischHij had zijn show opgebouwd rond de voorstelling waarmee hij nu door het land toert en waarmee hij straks weer zes weken in het Amsterdamse Carré staat. Dat wil zeggen: veel recent werk, maar zeer ruim aangevuld met de nummers waarop de honderden fans in de zaal toch stiekem een beetje hoopten. Want het was toch een avond van Vol Verwachting Klopt Ons Hart, van ‘zou ie het doen’, ‘zou ie dat nummer zingen, waaraan we toch zoveel herinneringen bewaren, dat nummer dat dertig jaar geleden zo mooi paste bij het gevoel dat we toen hadden?’

Cirkels, Liefde van Later, Suzanne, Moe nie weggaan nie, Dat Tedere Gevoel, Kletsnatte Clowns, Hilversum 3, Zo Vrolijk, die kwamen voorbij. Maar het was toch vooral de soundtrack van Van Veens leven, wat ook logisch was, omdat er zoveel oude nummers bestaan waar mensen herinneringen aan hebben, dat er bijna geen beginnen aan is om iedereen op maat te bedienen. Een film, vlak na de pauze liet de veertigjarige carrière van Van Veen zien, zowel op het podium als in Afrika in zijn hoedanigheid als oprichter van Columbine en de Herman van Veen Foundation. Een van de hoogtepunten was Anne. De echte Anne dus, zijn dochter, die samen met zus Babette het podium opkwam, om pa in het nummer Anders Anders toe te zingen: Je bent kaal, niet kaler, maar anders kaal, grijs niet grijzer, maar anders grijs, pap, niet papper, maar anders pap. En pap zelf had het daarmee even te kwaad en zei dat ie maar beter niet elke dag zestig kan worden.

De grote vraag was natuurlijk: wie zouden er mee komen spelen? Wat dat betreft was het voor de fans die van Veen al tientallen jaren volgen een avond van weerzien met vele oude bekenden. Nard Rijnders, de blazer die 22 jaar met hem speelde, kwam nog eens langs, Laurens van Rooyen, zijn pianist en componist van het eerste uur speelde mee, Hans Koppes de man die altijd en nu ook weer achteraan zat met zijn tuba. Violistes had hij uitgenodigd, drie danseressen, een Macedonische accordeonist en?. Harry Sacksioni. Nederlands beste akoestische gitaarspeler, zoals hij wordt genoemd, en Van Veen gingen in 1979 uit elkaar. En zo leuk was het niet. Maar kribbig kun je niet altijd blijven, dus was het gisteravond prachtig om te zien hoe de twee voor een keer weer met plezier samenspeelden. Na afloop van de lange voorstelling was er een meet and greet met de jarige, werd zijn nieuwe cd Vaders gepresenteerd en bood Philip Freriks het eerste exemplaar aan van het boek Zonder Jas, een bundeling van Herman's Utrecht en andere verhalen, die in deze krant hebben gestaan.