Dagbl vh Noorden Hans Brans |
Alsof de duivel Herman op de hielen zit |
22 sep 2014 |
| Voorstelling Herman van Veen, Nederlandse tournee. Muziek, tekst en spel Herman van Veen. Muzikanten Edith Leerkes, Jannemien Cnossen, Saskia Egberts, Robin Scherpen, Dave Wismeijer, Julian du Perron, Rikkert van Huijsstede. Gezien 20/9, Theater Sneek. Publiek 620. Nog te zien 26/09, 27/09 Emmen; 13/02,14/02 Leeuwarden; 22/04 Meppel 17/04,18/04 Groningen MartiniPlaza. Als je bijna zeventig bent en bijna vijftig jaar op het toneel staat, is de neiging om met een oog naar je verre jeugd te kijken en met het andere over de rand van het graf bijna onbedwingbaar. Bij Herman van Veen speelt nostalgie altijd wel een deuntje mee, maar toch kun je niet zeggen dat zijn nieuwste show- of moet je zeggen concert? - er vol mee zit. Er is een nummer over 'mocht ik mijn verstand verliezen' en hij vertelt openhartig hoe jaloers hij is op de jeugd van een van zijn muzikale kompanen, naast enkele liefdevolle herinneringen aan zijn moeder en een hilarische aan zijn vader. Dat zijn echter maar korte momentjes want het accent ligt meer dan ooit op de muziek. Van Veen heeft een zeven man/vrouw sterke ploeg om zich heen, waarmee hij vanaf de eerste minuut een swingende sound neerzet, die staat als een huis. Met sommigen van hen werkt hij al jaren, anderen zijn nieuw. Hoewel het van voor tot achter de Herman van Veen show blijft, weten deze muzikanten zich uitstekend te weren, ook vocaal, en het is mooi om te zien dat de maestro af en toe letterlijk een stapje opzij doet om ze de ruimte te geven. Zoals bij Edith Leerkes, die zich natuurlijk al langer bewezen heeft en die de Spaanse gitaar bespeelt als een ware nakomeling van de grote Andres Segovia. Een minpuntje is wel dat vooral in de eerste helft de ene wending op de andere volgt, zodat er weinig gelegenheid is om de sfeer van de nummers op je in te laten werken. Van Veen stapelt zijn muziek alsof de duivel hem op de hielen zit. Doordat er ook nauwelijks iets van een terugkerend thema in zit - de show heeft zelfs geen naam - gaat het als een roes aan je voorbij. In de tweede helft is dat gelukkig wat beter. Dynamiek en virtuositeit overheersen ook hier nog steeds, maar met een groot aantal nieuwe nummers en een paar oude is er wat meer ruimte voor ont-roering en fijnproeverij. Hans Brans |