| het Parool Mike Peek |
Groot kind op het podium |
3 nov 2014 |
|
Ergens deze maand staat Herman van Veen voor de vijf-honderdste maal in Carré. In maart wordt hij bovendien zeventig. Excuses genoeg om een potje terug te blikken, zou je denken, maar daar is Van Veen helemaal niet mee bezig. Deze naamloze voorstelling is in muzikaal opzicht juist vooral vernieuwend. Geen Hilversum III, geen Anne, geen Spetter Pieter Pater. Leidraad is de cd Kakelvers, die Van Veen maakte met de 23-jarige Marnix Dorrestein, zoon van gitarist en vast bandlid Edith Leerkes. Klinkt lekker. Modern ook. De minimalistische, deels elektronische muziek betekent een flinke afslag voor Van Veen. Het geeft de zachtaardige troubadour soms iets stoers. In het funky openingsnummer Hier is het geweest bijvoorbeeld, over een volwassene die terugkeert naar zijn kinderkamer. 'Hier heb je geslapen met een filmster in je hoofd en een jongeheer in je hand'. Die tekst is helemaal Van Veen, maar Dorresteins beat zet de melancholie een zonnebril op. Het klinkt net even wat cooler dan je van de Utrechter gewend bent. Van Veens grootste talent is altijd zijn vermogen geweest om zowel serieuze emoties te bezingen als uiting te geven aan bijna primitieve impulsen. Hoge en lage cultuur te verenigen. Of beter gezegd: zich van het verschil niets aan trekken. Want hij mag dan bijna zeventig zijn, er staat nog altijd een groot kind op het podium. Het ene moment schitterend viool spelend, het volgende een kat imiterend. Met dezelfde overgave. Dat getuigt van een open, eeuwig jonge geest, net als de keuze om met Dorre stein in zee te gaan. Jammer daarom dat er wel wat bejaardencabaret in de voorstelling is geslopen. Van Veen vertelt dat hij vroe vroeger op school opzettelijk de stoelendans verloor omdat hij dan een liedje 'moest' zingen. Leuke anekdote, maar het is vooral de opmaat naar een met zwaar Utregs accent gezongen versie van Daar hij de waterkant. Ook Tutti Frutti en Marina komen voorbij. Dat neigt een beetje naar de kent-u-deze-nog-gezelligheid van Purper, net als enkele jolige strapatsen van zijn jeugdige ensemble en het groteske, te lang uitgesponnen einde. Dat heeft hij helemaal niet nodig. Leuker en eigener zijn de kleine grapjes en mooie verhaaltjes tussendoor. Ligt er een tante begraven onder het zand, die moet worden teruggevonden door een hond aan haar slipje te laten ruiken. Flink plat, maar in dezelfde scène ziet de jonge Herman voor het eerst de zee. "Ik kon niet begrijpen dat zoiets groots in mijn oog paste." Zo schakelt Van Veen continu tussen grap en gedicht. Op de beste momenten passen ze in dezelfde zin. Over de naderende ouderdom: "Ik heb 's ochtends dikwijls het idee dat ik mijn vader sta te scheren." Dit is overigens de eerste tournee zonder Erik van der Wurff, de pianist met wie Van Veen 52 jaar samen op het podium stond en die zes weken geleden overleed. Na ruim een halve eeuw vriendschap is hij zijn maatje kwijt. Moet hij Ik hou van jou zonder hem spelen. Fluisterend, met die karakteristieke stem: "Ik kan u zeggen dat dat wonderlijk is." Mike Peek |