BERT DIJKSTRA schreef 12 jan 2001 in de TVKrant



De nieuwe start van Babette van Veen



Wie een rol voor haar heeft in musicals, politieseries of andersoortige producties kan bellen. Babette van Veen is weer in beeld, nadat ze zich maandenlang had genesteld in haar boerderij, ergens in de Betuwe Bewust gekozen anonimiteit vanwege zwangerschap ("Als de hormonen van slag zijn, kun je beter geen interviews geven") en eigenlijk ook vanwege het krankzinnige succes van het gelegenheidstrio Linda, Roos & Jessica. Leuk en aardig, maar ook voltooid verleden tijd. Want er is nog zoveel meer in het artiestenleven dan het aanbeden sterretje uithangen.

Een muis sprint, van plint naar plint, over de houten vloer van het café. De actrice bekijkt het beestje met van haar vader geleend respect voor alles wat ademt ('Ach, schattig') en zegt vanuit zelf aangeleerde realiteitszin: ,,Hier ga ik dus niet eten... Gadverdamme." Ze heeft zichzelf lange tijd gevoeld als dat knaagdier, bedeesd wegkruipend in een wereldje dat ze niet of nauwelijks begreep. Naar Antwerpen uitgeweken om een gerenommeerde toneelschool te doorlopen werd ze opgezadeld met opdrachten als: speel, herstel.' wees een steen. Daar stond ze dan, vaak verscholen achter een pilaar in de hoop geen beurt te krijgen. Ze kapte er vroegtijdig mee, in de frustrerende overtuiging dat er voor haar geen rol was weggelegd in het artiestenvak. Dat bleek een misvatting, getuige hoofdrollen in speelfilms en soap. Bovendien heeft ze proefondervindelijk ervaren hoe het is om aan de zijde van de dames Nederhorst en Schuurman als heuse popster te worden besprongen door krijsend grut en andersoortige handtekeningenjagers: Ze heeft er een boerderij plus een vette bankrekening aan overgehouden èn het gezonde besef dat na alle opwinding haar artistieke leven feitelijk nog moet beginnen.
,,Natuurlijk heb ik gêne gevoeld over het vele geld dat ik met die Linda, Roos & Jessica-'grap' verdiende. Zag ik een programma over mensen die met de kerst geen cent te makken hadden, zat ik bijna te janken voor de tv. Dacht ik: van de poen die ik vanavond aan twee optredens overhoud, kunnen die mensen twee maanden leven. Dan stopte ik geld in een enveloppe, schreef er iets op als 'van de kerstman' en stuurde het naar die mensen. Ook omdat ik iets had van: dit slaat eigenlijk nergens op. We hadden het vroeger op de boerderij van m'n moeder en m'n stiefvader best goed, maar zeker niet breed. Zat ik in die Ademnood-tijd naar bankafschriften te kijken, dacht ik: ik hoop dat mijn moeder het niet ziet. Jezus, wat moet ik hier mee! Tuurlijk, ik heb er eerlijk en vaak ook hard voor gewerkt, maar soms voelde het, in de geest van m'n ouders, toch een beetje alsof ik m'n ziel aan de duivel had verkocht. Je wordt behandeld als groot idool en je bent veel tot van alles, maar dát zeker niet."

- Toch is het verleidelijk om tegen jezelf te zeggen: ik heb het he-le-maal gemaakt

,Dat kon ik echt niet uit m'n mond krijgen. Voor de periode met die hit heb ik veel muziek geschreven, waarvan ik zeker weet dat er pareltjes tussen zaten. We, een collega en ik, liepen voor op de bestaande trends, maar ik kon daar niemand van overtuigen. Dat hele Linda, Roos & Jessica-verhaal was niets meer dan right time, right place. Iedereen was enthousiast, wij hadden bovenal lol en dachten: het zal allemaal wel. In feite was het een dikke laag lucht, waarin je heel makkelijk je draai kon vinden, maar het bleef lucht. Ademnood... We vonden het nummer aanvankelijk helemaal niks. Zouden 't met een stuk of zeven man uit Goede Tijden zingen, maar bleven met ons drieën
We hadden toegezegd en dan moet je niet gaan zeiken, dus zijn we 't lied gaan instuderen. Bleek een geweldig succes te zijn, maar als drie anderen uit de soap daar hadden gestaan, was het net zo'n kraker geworden. En hoe groter het succes werd, hoe beroerder we ons alle drie begonnen te voelen. We waren niet gek; wisten dat het niets te maken had met onze persoonlijkheden of met wat we konden. We speelden het spel graag mee, zeker ook omdat we er uitstekend mee verdienden, maar het werd steeds zwaarder om te blijven voldoen aan dat onwerkelijke beeld van de drie popsterren." -

Dus zei je 'nee' tegen een aanbod om met dieze!fde dames in een comedy te gaan spelen.

Een moeilijk besluit, want ik was een tijdje uit de roulatie om een baby te krijgen en dan wil je uiteraard dolgraag weer acteren. lk werk graag met Guusje en Katja, maar ik was bang dat het zou uitdraaien op weemoedigheid; doorborduren op iets dat is geweest.' -

De Oerlemansen en Klein Essinks hebben hun successen zodanig geëxploiteerd dat ze nu grote programma's presenteren. TeeeVeee Stèrren, dus.

lk hou er niet van om over anderen te oordelen; heb alleen met mezelf te maken. Ik heb niet voor dit vak gekozen omdat je er beroemd door wordt, maar in de hoop dat het mij een leuk en rijk leven geeft.
Het succes dat m'n vader op artistiek vlak heeft, zal ik nooit kunnen benaderen. Vroeger werden we altijd met eikaar vergeleken, ik heb geleerd om de kracht juist bij mezelf te zoeken en niet te leunen op m'n ouders."

- Herman noemde jouw soap-avontuur 'een opstap'. Een opstap naar wat?

'Als je 18 bent, weet je nog niet wat je wilt met je leven. Bijna tien jaar later weet ik één ding zeker: het kan me allemaal gestolen worden, ik wil dat alles op rolletjes loopt in mijn privé leven, wil een goede moeder zijn en daarnaast mooie dingen maken. En of dat nu in een musical is of in een film of in een politieserie, dat doet er eigenlijk niet toe."

- Zing je een prachtig zelfgeschreven lied in -het tv-programma van Hans Dorrestein, waarmee je je vader en je man ontroert, doe je er verder niks mee.

'Met zo'n moment op zich kan ik heel blij en tevreden zijn, maar ik hoef daar niet zonodig mee door. Er zijn nog zoveel andere leuke dingen. Ze ziet er meisjesachtig uit, in trui en slobberbroek, mijlenver van de glamour die volgens de wetten van Hilversum op tot tv-sterren gebombardeerde actrices moet worden gedrukt. Dame met een wonderlijke volgorde in haar levenswandel, eigenlijk. Eerst de gesjeesde studente op de toneelschool en dan (als eerste klus) de hoofdrol krijgen in een Belgische speelfilm. Eerst een nummer één hit scoren en dan zangles nemen. Ze lijkt immuun voor de persoonsverheerlijking die het wereldje eigen is en ook voor de soms bijtende kritieken van de buitenwacht. Legt ze haar hele ziel en zaligheid in Nachtvlinder, de film van haar vader, schrijft de recensent van De Telegraaf: 'Derderangs aflevering van Floris'.

,,Als je met iets artistieks naar buiten komt, krijg je te maken met beoordelingen, dat weet je. Ik kan me wel iets voorstellen bij de kritiek omdat het zo'n on-alledaags verhaal was en zo'n zelfstandige productie. Mijn vader had een mooi idee, een mooi verhaal en daar wilde hij een film van maken. Heb ik ontzettend veel respect voor en veel mensen waren ook zeer ontroerd. Zouden het er maar drie zijn geweest, daar gáát het toch om. De kritiek was natuurlijk wel een beetje verdrietig, maar ook niet meer dan dat. Ik heb tijdens de opnames een leuke tijd gehad. Voelde ook hoe mijn vader toch wel een beetje schrok van mijn zelfstandigheid. Hij was verbaasd door het gemak waarmee ik met de tegenslagen, zoals de kritieken, omging. Ik was in dat opzicht vooral in België behoorlijk hard geworden. Hij was altijd de grote vaderen ik het kleine meisje, maar in de filmwereld leer je snel wat ontberingen zijn. Ik moest voor Nachtvlinder het ijskoude water van het Ijsselmeer in. Lag ik daar te verzuipen of anderszins dood te gaan en dat is echt niet leuk. En twee maanden in een akelig kil onverwarmd kasteel of ergens op de hei. Als je actrice bent, moet je daar niet over zeiken, dan doe je het gewoon.'

't Is nog tamelijk vroeg op de dag, ze roert in haar cappuccino. Buiten is de wind gaan liggen na een stormachtige nacht. 'Ik lag in bed, de wind gierde om de boerderij en we hebben eiken van 35 meter hoog in de tuin, dus was het logisch geweest om te denken: als zo'n reus op je dak valt... Maar dat heb ik dus niet. Ik raak totaal ontspannen. Er kan van alles en nog wat omvallen en het enige dat ik denk is: ik raap het morgen wel weer op. lk hou van extremiteiten, van de dreiging dat er iets gebeurt. Heb de boerderij gekocht omdat ik lang in de stad heb gewoond en weer, net als vroeger, met m'n handen in de aarde wilde wroeten, bezig zijn met de natuur."

- En een praatje maken met die 35 meter hoge eikenboom?

Indianen schijnen vroeger aan bomen gevraagd te hebben of ze het goed vonden om te worden gekapt, maar zo ver gaat m'n respect voor de natuur nou ook weer niet. Het is wel mijn tuin. Die ruimte heb ik nodig. Ben opgegroeid op de boerderij. M'n moeder en stiefvader hadden een beetje pech gehad met de koop en er was geen geld voor een grondige verbouwing. Lekkende daken dus en vaak bevroren leidingen, maar dat was toch ook wel weer ontzettend leuk."

- Beetje zweven dus tussen twee werelden want met je vader ging je naar Duitse theaters in een chique decor

'Zo heb ik het nooit gevoeld. Ik ging regelmatig met m'n vader mee op tour. Prachtige hotels met grote buffetten vol zalm en dat was tien jaar geleden heel bijzonder. Het heeft me in ieder geval geleerd om de dingen in het juiste perspectief te zien. Toen al heb ik aardig leren relativeren, tussen de lekkende daken en de kaviaar. M'n vader had vier kinderen en zei: als er één artieste wordt, dan is het Babette. Ik stond vaak voor de spiegel met een borstel als microfoon in m'n hand die blonde van Abba te imiteren. Vooral dank zij m'n vader ben ik in Antwerpen op die toneelschool terechtgekomen. Was dus achteraf niet zo'n succes, maar daar kon hij niets aan doen. Ze hadden daar een soort militaristisch systeem waar ik me doodongelukkig in voelde.' T werd een afvalrace en ik ben van nature wet een knokker, maar in dat gevecht had ik geen zin. Ik wilde niet iedere dag opnieuw horen dat het leven lijden is. Om te beginnen moest ik volledig gestript worden. Laagje voor laagje, zodat ik volledig blanco kon beginnen aan m'n eerste opdracht: een steen spelen. Later gevolgd door hagel, regen, hout, kolen, je kon het zo gek niet bedenken. Moest je ook examen in doen. Achteraf begrijp ik wel enigszins wat ze bedoelden (dingen vertalen naar emoties en jezelf, maar toen had ik iets van: wat móet ik hier in Godsnaam mee?'

- Wat gaf de doorslag om soap te gaan doen?

'Ik speelde op m'n twintigste de hoofdrol in een Belgische film met een regisseur die alleen tegen me zei: 'Zorg ervoor dat je niet over de meubels struikelt in het decor en verder kom je er wel uit'. Heb ik veel van geleerd, maar voor een eerste optreden was het wel gek. lk was na dat filmsuccesje, zoals ze dat zo mooi noemen, 'een aanstormend talent', en bang om in die rol te blijven hangen. Wilde per se geen experimenteel toneel doen en eigenlijk graag terug naar Nederland. Soap was in Europa nog iets betrekkelijk nieuws. Ik wilde alleen maar gewoon lekker bezig zijn. Het was mijn manier om mezelf op te leiden."

- Tussen 'ik ben een steen' en 'ik ben Linda'.

'Die knop omdraaien was heel prettig. Goede Tijden is voor mij altijd een warm bad geweest." .

- Zou je gelukkig kunnen zijn in de rol van Belinda Meuldijk.. anoniem teksten schrijven voor een ander, lekker vaak thuis?

Opvallend stellig: 'Nee, teksten schrijven doe ik erbij. Ik kan mij daar niet volledig aan overgeven, al was het alleen maar omdat het me zo makkelijk afgaat. Acteren en zingen geeft mij veel meer het gevoel dat ik me iedere keer weer moet bewijzen. Schrijven is zoiets als huiswerk maken; veel minder persoonlijk dan voor de camera staan."

- En veel minder persoonlijk dan een kind baren. Daphne Deckers suggereerde dat zwangere vrouwen een interview-verbod zouden moeten krijgen omdat je door de gierende hormonen de meest vreselijke dingen gaat roepen. Herkenbaar?

'Absoluut. Daarom heb ik me ook bewust zo veel mogelijk teruggetrokken op de boerderij. lk kende mezelf vaak niet terug. Tot de laatste dag voor de bevalling heb ik gezegd: als er een ei uitkomt, geloof ik het ook. Ik kon het totaal niet bevatten.'

- En daarbij de angst.. ik ben uit beeld, misschien kom ik nooit meer aan de bak.

'Om die reden heb ik toch serieus overwogen om in die comedy te gaan spelen. Zo'n in je buik groeiend kindje duwt je ego opzij en zo af en toe begint je eigen-ik toch op te spelen. Ik denk niet dat ik gelukkig zou worden als ik de rest van m'n leven alleen maar moeder zou zijn."

- Je zou hartstikke self-supporting kunnen worden door je eigen teksten te gaan zingen

Dat zou inderdaad kunnen, maar daar heb ik dus niet zoveel behoefte aan. Zo ambitieus ben ik niet. De top móeten bereiken als zangeres, dat gevoel is mij vreemd. Ik vind het veel leuker om verschillende dingen te blijven doen op een zodanig niveau dat je met een gerust hart naar bed kunt."

- Dus begin je maar een eigen lijntje in badproducten die luisleren naar prachtnamen als Slaapzacht, Verademing en Dagdroom.

Heb ik inderdaad een tijdje gehad, maar ik ben nu meer bezig met interieurinrichtingen. Dat met die badproducten was weer een typische Babette-actie. Ik had de zaak rond en kon de producten aan 400 winkels kwijt, dus ik dacht: missie geslaagd. Maar de marketingcampagne ontbrak; het was allemaal veel te snel gegaan. Ik had als het ware de hele handel at verkocht voordat ik was begonnen."

- Wéér die omgekeerde volgorde.

Spottende blik in de grote lichte ogen. ',Als je het zo zegt... 't Zal wel bij me horen.'




terug naar de index