ASTRID KLEIN BEEKMAN schreef 11 september 2000 in De Gelderlander

Werkhuisje Kan naar Den Bosch



Een plank, met daarbij het bordje: 'Dit was ooit het werkhuisje van cabaretier Wim Kan'. Frank Verhallen, directeur van het Bossche Koningstheater, gruwt alleen al bij het idee. Het huisje moet een monumentje worden. En aangezien het niet in Kudelstaart kan blijven, gaat het naar Den Bosch.

Kudelstaart - Met de zon meedraaien, kan het werkhuisje van Wim Kan in Kudelstaart al lang niet meer. De schijf waarop het stond is weg. Voor de in 1983 op 72-jarige leeftijd overleden Kan was het de plek waar hij broedde op zijn conferences en waar hij vluchtte voor de buitenwereld.

Haveloos ligt het er nu bij. Frank Verhallen, directeur van het Bossche Koningstheater en cabarethistoricus, doet het pijn in zijn hart. Hij kreeg het voor elkaar dat de huidige eigenaar het tuinhuisje schenkt aan het Koningstheater.

Verhallen merkte de laatste tijd dat zijn studenten Wim Kan niet meer kennen. 'Mensen als Sonneveld en Hermans leven voort in hun tijdloze repetoire. Maar bij Kan gaat het niet zo. Dat komt omdat hij het had over de actualiteit. Een cd-tje met zijn werk is daarom niet genoeg. Voor Kan moet er een monumentje zijn zoals het werkhuisje. Kan dącht daar.'

Het huisje van Wim Kan kwam in het nieuws omdat de grond waar het op staat is verkocht. Hoe dichterbij de slopershamer kwam, hoe drukker bekend en onbekend Nederland zich begon te maken over de toekomst van die - zoals Kan het zelf eens noemde - 'hectare absolute rust'.

Zo ook Verhallen. Als het Omroepmuseum of Theaterinstituut zich geen raad wisten met het huisje, was het misschien wel wat voor het Koningstheater, dacht hij. Het theatertje heeft zich immers specialiseerd in cabaret en heeft ook ruimte genoeg. Maar voordat hij actie ondernam belde Verhallen eerst Youp van 't Hek. 'Die heeft gevoel voor domme acties. Hij kan goed inschatten of het een goed idee is of niet.'

Met de zegen van Van 't Hek - 'alles is beter dan slopen' - benaderde hij Kans' vrienden Paul van Vliet en Herman van Veen. Ook die waren meteen te porren voor een verplaatsing van het huisje naar Den Bosch.

Huisjesredders
De cabaretiers Erik van Muiswinkel en Diederik van Vleuten, die zich eerder ook opwierpen als 'huisjes-redder' door aan te bieden het in de tuin van Van Vleuten te plaatsen (als opvanghuis voor depressieve cabaretiers), vonden het idee van Verhallen beter. Zij helpen hem, net als een school die geld heeft toegezegd voor het verplaatsen en de restauratie. Tegen zoveel steun kon de huidige eigenaar blijkbaar niet op.

Wanneer het huisje richting het zuiden gaat weet Verhallen nog niet, maar dat het gebeurt staat inmiddels vast. Waar het precies komt te staan, wat ze er mee gaan doen en hoeveel het gaat kosten is ook nog onduidelijk. 'Dat komt allemaal wel goed.'

Wel weet Verhallen dat hij een boekje wil gaan maken met daarin herinneringen aan Wim Kan. 'Het was een fascinerende man. Als mens was hij somber en onzeker terwijl hij als artiest grappig en adrem was. Zonder podium was hij doodongelukkig.'






terug naar de index