| AvroBode Ard Tuijp |
'Die rug van mij kan wel wat hebben' |
december 2010 |
|
Zanger, schrijver", acteur, violist, schilder, componist, regisseur: Herman van Veen (65) is het allemaal. Voor de documentaire Onbelangrijk/Belangrijk - zondag op tv - werd de artistieke duizendpoot ruim een Jaargevolgd. Van Veen: „De documentaire laat een vent zien die geweldig gepassioneerd met zijn werk bezig is." Voor Onbelangrijk/Belangrijk bent u meer dan een jaar vastgelegd met de camera, aangevuld met archiefbeelden. Hoe was het om uzelf terug te zien? „Objectief gezien is het moeilijk om daar iets over te zeggen. Ik zit namelijk te kijken naar iemand die ik geweldig goed ken. Maar die man komt goed tot zijn recht. Ik zag de documentaire zittend tussen mijn vrouw en oudste dochter Babette en ze hebben allebei mijn handen vastgehouden omdat ik het af en toe niet trok. Wat mij opviel was dat ik zo onvoorstelbaar veel op mijn vader lijk. Er zitten beelden tussen dat je mij op m'n rug ziet en ik me echt afvroeg hoe ze aan die beelden van hem kwamen. En in mijn karakter zag ik ongelooflijk veel gelijkenis met mijn moeder, ze was grappig, maar tegelijkertijd erg serieus. Mooi om te zien hoe je ook je ouders bent. Je ziet ook een vent die geweldig gepassioneerd, tot in de kleinste details, met zijn werk bezig is. Het lijkt me wel leuk om met hem een keer een borrel te gaan drinken." U heeft in ruim veertig jaar meer dan honderdvijftig platen gemaakt en tientallen boeken uitgegeven, u treedt op van Amerika tot in Japan, heeft verschillende stichtingen voor kinderrechten, schildert, regisseert... Het is bijna ondoenlijk uw leven te vatten in een documentaire. Is dat toch gelukt? „Ik mis de voetbalfreak, de schrijver, de opa..., maar je kunt nooit volledig zijn. Het blijft een impressie. Ik heb de makers carte blanche gegeven om de documentaire te maken en daarmee geef je iets uit handen waarvan je maar moet afwachten hoe ze ermee omgaan. Ze heb- ben de keuze gemaakt om een aantal aspecten uit te . diepen, die laten zien hoe ik ben geworden tot wie ik ben. Volgens mij zijn ze daar uitstekend in geslaagd. De meeste mensen kennen mij van een liedje op de radio en de documentaire geeft een inzicht in het leven van de man die daarachter schuilgaat." Dit jaar bent u 65 geworden, heeft u de autobiografie Voor ik het vergeet uitgegeven en ontving u de Edison Oeuvreprijs. Een mooi moment om het iets rustiger aan te gaan doen? „Wanneer ik me sta te scheren zie ik dat ik geen twintig meer ben, maar ik voel me nog wel zo. Er zal wel een tijd komen dat mijn lijf gaat protesteren, maar in de docu- mentaire zie je ook wel dat die rug van mij wel wat kan hebben. Ik hoop dat ik op een bepaald moment de scherpte heb om te zeggen: 'waar zijn de hengels en de rebus, want het is mooi geweest', maar ik ga voorlopig nog wel even door. Tot 2015 staat al vast waar ik optreed. In Carré spelen we bijvoorbeeld vaak zes, zeven weken en dat moet lang van tevoren gepland worden, en dat geldt zeker ook voor theaters in Berlijn, New York of Parijs. Ik weet dus waar ik aan toe ben en dat vind ik een heerlijk idee. Niets weegt op tegen zingen en spelen. Dat zou ik nooit willen missen." • Close up: Onbelangrijk Belangrijk documentaire |