Ruud Buurman schreef 3 april 2004 in het Utrechts Nieuwsblad

Herman van Veen begint maandelijkse serie herinneringen

'Utrecht is mijn ijkpunt, daar grijp ik op terug'


Vanaf vandaag schrijft theatermaker Herman van Veen in deze krant elke eerste zaterdag van de maand een herinnering aan Utrecht in 'Herman's Utrecht'.

SOEST
Door Ruud Buurman

Hij woont al zeventien jaar in Soest, maar hij blijft Utrechter. Hij staat in het Parijse Olympia, helemaal uitverkocht omdat hij Herman van Veen is, maar hij voelt zich dan nog gewoon dat jochie uit de Kievitdwars-straat.
Als Hermanus Jantinus van Veen, theatermaker, 59 jaar, het over voetballen heeft, dan heeft ie het eigenlijk over 'de FC' en dan denkt hij aan die drie DOS-spelers die vroeger in zijn straat woonden.
"Ik heb 23 jaar een zolderkamertje gehad bij mijn ouders thuis. Naast mij hield de buurman tientallen duiven op zijn zolder. Als ik nu ergens 'roekoe, roekoeoe' hoor, waar ook ter wereld, ga ik me veilig voelen, dan voel ik mij op mijn gemak, vertrouwd. Duiven doen me denken aan Utrecht, aan thuis bij mijn vader en moeder."
"Zie ik in Berlijn een violist met een mooie ronde linkerhand, dan denk ik aan Frits Knol, tweede concertmeester van het Utrechts Symfonie Orkest. Mijn favoriete Utrechter is Hennie Temming, een schilder, die het mooiste heeft gezegd dat ooit over gras is gezegd. Als ik een film zie met Robert Redford op een golfbaan, moet ik denken aan de woorden van Temming, toen hij naast me een voetbalveld opliep dat niet gemaaid was: 'Het gras is wel wat aan de hoge kant vandaag.' Op z'n Utregs."

Vandaag start in deze krant 'Her-man's Utrecht', elke eerste zaterdag van de maand een geschreven herinnering aan 'zijn' stad. Volgend jaar wordt Herman van Veen 60 ("Man... het suist voorbij, hè..."), maar de behoefte zijn herinneringen op te schrijven heeft niks te maken met deze leeftijd, met jaren die vorderen of het verlangen eens om te zien. "Utrecht is mijn referentie. Nu mijn beide ouders dood zijn, kom ik er nauwelijks meer, maar bij bijna alles wat ik doe en meemaak kan ik er op teruggrijpen. De stad, dat is je schooltijd, dat zijn je eerste passen; je eerste zoenen, je eerste vrouw of man. Het zijn Utrechtse herinneringen die ik vertel, maar ze zijn universeel. Iemand in Amersfoort of Gorcum herkent ze ook, daar ben ik zeker van."

Referenties

"Ik had deze serie ook kunnen schrijven toen ik nog 45 was, denk ik achteraf. Maar ik had er nooit aan gedacht. Bovendien, nu ik bijna 60 ben, heb ik denk ik wel een genuanceerder inzicht. Ik heb grotere voorraden gekweekt, mijn referenties zijn ruimer nu." Van Veen vindt eigenlijk dat er nauwelijks historisch besef meer is. "Ik zou, zonder dat ik de schoolmeester wil uithangen, willen dat we dat weer gaan kweken. Hoe meer je van je omgeving begrijpt, hoe meer je die waardeert. Als je weet dat een museum in de stad ooit een gekkenhuis was, snap je ook waarom de muren zijn zoals ze zijn."

Leuk idee

"In de show van 2000 zat een verhaal over de allereerste keer dat ik met mijn vader naar het badhuis mocht. Na afloop van de laatste voorstelling in de Utrechtse Stadsschouwburg kreeg ik de suggestie mijn Utrechtse verhalen te gaan schrijven voor het Utrechts Nieuwsblad/Amersfoortse Courant. Nou, da's een leuk idee, dacht ik. Vooral omdat ik de eerste krant als pikkie van twaalf, dertien jaar, heb bezorgd in de Vogelenbuurt. En de tweede krijg ik tegenwoordig zelf in de bus. Maar 't kwam er steeds niet van. Vorig jaar bij de start van de strip 'Hermanus' kreeg ik de suggestie opnieuw. En nu hebben we er echt werk van gemaakt."

1000 meter

Dertien stuks gaat hij maken, elke eerste zaterdag van de maand paginagroot in de zaterdagse cul-tuurbijlage. Geïllustreerd door de grafisch ontwerpster Akkie Bosje.
"De krant zorgt voor historisch verantwoorde kadertjes. Ik kan me bijvoorbeeld in dit eerste verhaal vandaag wel herinneren dat Cor den Daas in het Nederlands waterpoloteam heeft gezeten, maar 't moet wel waar zijn natuurlijk. Ik denk bijvoorbeeld dat de Maliebaan precies 1000 meter lang is, omdat meester Mok me dat vertelde, maar nu blijkt ie maar 912 meter. Bijna honderd meter Maliebaan is wég!"

Als Van Veen volgend jaar 60 wordt, in maart, is het klaar en worden de herinneringen in een boek gebundeld. "Tenminste .... als ze "boekwaardig"zijn. Je kunt wel teksten schrijven, maar die moeten bij elkaar wel bewijzen dat ze een boek kunnen zijn."