Jan Heinemans schreef in WINGS begin 1997

Herman en Babette van Veen

collega's en vriendjes


Buiten kijkt een pauw nieuwsgierig door het vensterglas naar binnen. Trotse, felle oogjes. Binnen zitten Herman van Veen en dochter Babette. "Kijk", zegt Herman, "hij doet nou wel of hij ons ziet, of hij precies wil weten wat we aan het doen zijn, maar waarschijnlijk ziet hij in de ruitspiegeling alleen zichzelf en vraagt zich af " wat doet die vreemde snoeshaan hier?""
Even later stapt de pauw statig weg. Van dat liedje van zijn baas "Opzij, opzij, opzij, maak plaats... " heeft hij nog nooit gehoord. Waarom zou je trouwens op dit prachtig stille plekje aarde haast maken?


 De pauw heeft royaal de ruimte op de thuisbasis van Herman van Veen. Een miniatuur nederzetting. Drie fraaie panden tussen hoogopgaand geboomte. Kantoor, woonhuis, studio, hier en daar nog wat aanpalende schuren en kleinere bouwsels. Aan de rand van Soest zo'n beetje op de grens van Utrechtse heuvelrug en het prachtig groene Eemland. foto: Jac ReyerToch zien de buren vader en dochter niet zo vaak op de thuis-basis. 'Ik doe dit beroep al 32 jaar', zegt Herman van Veen. (52) Laat zeggen zo'n 120 voorstellingen per jaar Ik zit nu dus bijna aan de schrikwekkende vierduizend. Over de hele wereld. Reizen, luchthavens, vliegtuigen, hotels, auto's en theaters. Voor Babette - dichter bij huis - eigenlijk een even turbulent bestaan. Intussen zijn er al zo'n twaalfhonderd 'Goede tijden Slechte tijden' uitgezonden en in meer dan achthonderd speelde ze haar heel bijzondere rol. Daarnaast liedjes. Teksten schrijven en zingen, optredens als Linda, Roos en Jessica en opnames. Straks een hoofdrol in een film die ze met haar vader samen gaat maken.

De kinderen van Herman. Een optelsom - zo lijkt het - met steeds dezelfde uitkomst. Twee dochters, Babette en Anne Marije, die nog op school zit. Twee zonen, de een volgt een opleiding aan het conservatorium, de anders studeert geschiedenis. 'Maar ik heb het donkerbruin vermoeden dat het daarbij niet blijft...', zegt Herman.
Wanneer ontdekte je nou bij je dochter dat genen zich gingen roeren en het bloed gaat kruipen waar het niet gaan kan? 'Misschien voor het eerst,' zegt Herman, 'toen Babette, net aan twaalf jaar oud, samen met haar zusje Abba-liedjes gingen doen. Niet eens fanatiek, zo belangrijk was het nou ook weer niet. Het was als grapje bedoeld, maar wel ontzettend leuk en goed gedaan. Ze kenden alle teksten en ik herinner me dat Babette wel eens opstandig kon doen als het niet goed liep'.

Vervelend mens?
Herman van Veen. Een'romantische exoot' werd hij eens genoemd. Hij typeert zichzelf liever als een 'teder anarchist'. Een prachtige contradictie, die misschien toch wel beter bij deze veelzijdige performer past.
En hoe zou je dan dochter Babette moeten typeren? Het 'veel-zijdig' gaat in elk geval ook bij haar op. In GTST speelt ze die verbazend lastige rol van Linda. 'Misschien nog moeilijker te spelen dan de leuke en aardige karakters in GTST. Het vraagt ongelooflijk veel van je. Je moet als actrice een karakter op de planken zetten dat het jouwe niet is, daar zelfs heel ver vandaan staat. Je bent heel extreem in je uitingen en dat is geen simpele opdracht. Maar ik vind het een schitterende rol in een prachtige serie. Toch vaak heel leuke reacties. Een enkele keer wat minder Dan hoor je de mensen denken: "gut daar heb je dat vervelende mens uit GTST". En dat is dan weer zo'n 'Van Veen-contradictie'. 'Want', zegt Babette, 'buiten dat TV-studio decor weet ik heus wel wie ik ben.Van huis uit een gezellig leuk meisje dat af en toe in de huid van een vervelend mens moet kruipen. Maar daar ben je acteur voor En zo moet een acteurkarakter (dus) in elkaar zitten'. Trouwens was het niet zo dat voor de buitenwereld humorvolle grapjassen als Godfried Bomans, Wim Kan en Wim Sonneveld in het dagelijks leven soms, behoorlijk knorrig waren terwijl die sikkeneurige 'Linda' in het dagelijkse leven een ongelooflijk aardige, plezierige en gezellige jonge vrouw is...
Er zit wel verschil in publiek dat vader Herman en dochter Babette tegenkomen - of doorgaans juist niet zien. Niet in kwaliteit maar in kwantiteit.
De grootste zaal van Herman van Veen telt zo'n tweeduizend bezoekers. Maar dan is het een mooie volle bak' Ik heb wel eens voor 50 man gespeeld, voor 35 zelfs. Maakt me niet uit. Op een keer in Philadelphia gaf ik een voorstelling voor 750 man die het prachtig vonden een zot uit Holland te zien waarvan ze wisten dat die wel eens voor 35 man had opgetreden. Dat moesten ze meemaken. Babette heeft te maken met een (onzichtbaar) televisiepubliek van zo'n 1,3 miijoen per uitzending.
'Ja kijk', zegt Herman, 'daar kan ik niet tegen op. Daar doe ik tien jaar over. Maar een televisiesoap is nou eenmaal anders dan wat ik doe. Geen kwaad woord trouwens. Je hebt prachtige soaps. Ik heb er niets tegen. Integendeel, ik heb iets met mooie kitsch', zegt hij lachend.' Het is geen kattepis om in zo'n tempo en zo professioneel een van alle kanten degelijk doortimmerde serie afleveringen op de planken te zetten die zo'n breed publiek aan de buis bindt. Dat is voor spelers en regisseur een ongelooflijke opgave. Soaps en tv-series. Een groot en heel gevarieerd publiek kan er jaren achtereen naar kijken. Trouwens en dan denk ik aan Babette en haar collega's, een hele hoop nu wereldberoemde (Amerikaanse) acteurs zijn in tv series of soaps begonnen. Heel mooie leerschool. Weet je dat op het ogenblik een hele generatie met soaps opgroeit? Dat wordt straks de nostalgie van 2000.'

Samen praten
Herman van Veen en dochter Babette praten regelmatig met elkaar en over het vak. 'Ik volg Babette zo goed mogelijk. Wanneer ik het zelf niet kan zien - ik doe zo'n 120 voorstellingen per jaar - dan later op video. Heel leuk. Fantastisch dat ze zo'n succes heeft, ook met haar liedjes en ander acteerwerk. We weten allebei waarover we praten en discussiėren. Wanneer je je geluk kunt vinden op het toneel is dat iets heel bijzonders, vind ik. Je wordt een ander mens op het toneel. Rustiger. Dat heb je met meer beroepen. Die prachtige biljarter Keulemans wordt een heel andere man wanneer hij aan het biljart staat. Dan gaat de mens functioneren. Ik ken een schilder, een spastische jongen, maar als hij aan het schilderen gaat dan klimt hij als een beest in dat doek en wordt een ander mens. Ik speel graag alleen. Alleen op het toneel. Met een grap, een volksdeuntje, ik speel wat viool, zing , een goocheltruc, een anekdote, een grimas, een losse opmerking, een gedicht, een one-liner.
Ik ben een nieuwsgierig mens', zegt Herman.'Als ik een kei zie wil ik hem optillen en dan wil ik alleen met niemand anders erbij zien wat eronder zit en er dan later over gaan vertellen. Dat heb ik misschien weer van mijn vader . Die vertelde graag en veel. We zeiden wel eens tegen elkaar: als je Papa vraagt hoe het ermee gaat ga dan maar meteen rustig zitten en luister En mijn vader had het missschien weer van mijn opa. Die las heel lang uit de Bijbel voor wanneer we aan tafel gingen en dan keek ik naar het kuiltje in mijn zuurkool met jus die langzaam onder die Bijbelverhalen aan het stollen was...

Herman van Veen, clown, verteller, grappenmaker, muzikant en vooral filosoof. 'Nadenken over alles. De toekomst is niet wat we niet kennen, nee, de toekomst is dat wat we vergeten zijn. Niet zomaar een boom omhakken. Die heeft er tachtig jaar over gedaan om zo te worden. Dat mag je dan toch niet zomaar kapot maken? Ik werd als kind soms woedend wanneer de zee mijn zandkasteel afpakte. Dat je moest bekennen dat de zee sterker was. Als kind wilde ik later indiaan worden omdat Roy Rogers altijd won en dat is toch niet eerlijk?

Vader en dochter Collega's en tegelijk vriendjes. Ze gaan samen een film maken, die moet eind dit jaar klaar zijn. Titel: 'De Nachtvlinder'. 'Een meedogenloos romantisch middeleeuws avontuur', zo omschrijft Herman het verhaal. Babette speelt de hoofdrol. In Vlaanderen hebben we al een paar heel mooie Middeleeuwse locaties gevonden. Ikzelf doe een onaardige rol. Ik ben 'het kwaad'. Een film maken is in Nederland eigenlijk nog steeds een avontuur 'Een mooie film maken is misschien nog niet eens zo'n kunst, maar een film goed uit te brengen, goed te marketen, daar hangt alles van af zo lijkt het wel', zegt Herman. Vakantie kennen Herman en Babette van Veen niet of nauwelijks.' Ik leef stapvoets. Ik leef thuis', zegt Herman. Ik heb nooit vakantie. Vroeger wel. Toen gingen we wel eens met het hele gezin naar Portugal. Waar ik heen zou willen? Madeira, Schotland, Ierland, de Andes, China, Zuid-Afrika en nog een hele hoop andere landen.


terug naar de index