Mieke van Wijk schreef in de ESTA van januari 2006 het volgend interview


Zij van...

Van hem weten we bijna alles, maar wie is zij?
Deze week: Gaëtane Bouchez, de vrouw van Herman van Veen

EERSTE ONTMOETING


'Na jaren als danseres bij verschillende grote balletgezelschappen gedanst te hebben, woonde ik in 1989 tijdelijk weer even bij mijn ouders in België. Kort daarvoor was mijn contract bij het gerenommeerde balletgezelschap Roland Petit in Marseille niet verlengd omdat ze voor hun volgende productie minder mensen nodig hadden. Mentaal zat ik daardoor in een dip. Dansen was mijn grote passie, maar zo zonder werk twijfelde ik aan mijn toekomst als danseres. Ook omdat ik last had van een rugblessure. Op aanraden van mijn moeder besloot ik de impasse te doorbreken door me aan te melden voor een opleiding als dansdocente bij Opéra de Paris. Voordat daar het studiejaar van start ging, trainde ik bij een dansschool in Brussel.
Daar zocht een choreograaf dansers voor de Nederlandse videoproductie Rode wangen. Het leek me leuk daaraan mee te werken. De hoofdrol in die video werd vertolkt door Herman van Veen - van wie ik nog nooit gehoord had. Toen hij zich aan mij voorstelde, leek hij me aardig. Verder niks. Totdat de andere dansers tegen mij zeiden dat hij tijdens de repetities opvallend vaak naar me keek. Daardoor ging ik op hem letten en ontmoetten onze blikken elkaar geregeld.
Op een gegeven moment zaten we met zijn allen te wachten omdat de camera-instellingen veranderd moesten worden en toen gebaarde Herman naar mij dat hij met me wilde wandelen. Het regende en ik zie ons nog samen onder die grote paraplu slenteren door het Land van Ooit, waar die video werd opgenomen. Ik sprak geen woord Nederlands en hij sprak gebrekkig Frans, toch had ik het gevoel dat we overal over konden praten en dat we elkaar volledig begrepen.'


NOG GETROUWD


'Vervolgens vroeg Herman of ik in dezelfde productie een korte scène met hem wilde spelen. Dat deed ik. Terwijl de camera's draaiden, raakte hij heel even mijn hand aan. Op dat moment gebeurde er iets in mij dat moeilijk in woorden te vatten is. Het begrip coup de foudre, oftewel de blikseminslag waardoor je volledig door verliefdheid wordt overrompeld, komt er het meest bij in de buurt. Voor mij een totaal nieuwe gewaarwording. Ik zag coup de foudre altijd als een geromantiseerd cliché. Maar nu ondervond ik het zelf. Zo heftig als het verlangen vanaf dat ogenblik was om in de nabijheid van Herman te zijn, zo gecompliceerd was de situatie. Want hij was getrouwd, had vier kinderen en had daarnaast als artiest en directeur van een bedrijf nog 'koffers' vol verantwoordelijkheden. Ik wilde heel graag met hem bevriend blijven. Dan konden we elkaar af en toe spreken en zien.
Toen ik in Parijs studeerde, zagen Herman en ik elkaar niet vaak, maar als we bij elkaar waren, voelden we ons intens gelukkig. Voor Herman was dat vooral confronterend. Het ging al een tijdje niet lekker in zijn huwelijk en mijn komst in zijn leven maakte hem duidelijk dat hij thuis een moeilijke periode tegemoet ging. Ik zat op een roze wolk. Ik negeerde mijn gevoelens niet langer en dacht bij mezelf: al duurt de liefdesrelatie met deze man maar twee dagen, dan is het al de moeite waard. Dan heb ik voor de rest van mijn leven de zekerheid dat ik in elk geval twee dagen de Ware Liefde heb gekend.'


ALLEMAAL SAMEN


'Na een jaar Parijs vestigde ik me in Antwerpen. Herman vroeg me of ik wilde komen dansen voor het Harlekijn Danstheater. Dat deed ik graag. Samen met de groep dansers gaven we veel kindervoorstellingen. Tijdens een van die voorstellingen raakte ik geblesseerd. Mijn teen bleek gebroken en ik moest in het gips. Ik kon me alleen nog op krukken voortbewegen. Herman voelde er niks voor dat ik zo naar Antwerpen terugging en belde naar zijn vrouw Marlous, die inmiddels op de hoogte was van onze relatie. Ze vond het goed dat Herman mij mee naar huis nam. Het zou voor drie dagen zijn, maar ik ben nooit meer weggegaan. Hermans woonsituatie maakte het mogelijk dat kort daarna bij Marlous ook een nieuwe liefde introk. Vijfjaar lang hebben we als twee koppels naast elkaar gewoond. Dat is een bewuste keuze van ons vieren geweest vanwege de kinderen. Herman had al een keer eerder een scheiding moeten verwerken. Zijn kinderen Babette en Valentijn bleven destijds bij zijn eerste vrouw Marijke wonen. Zelfs al zag Herman ze zo vaak mogelijk, het was toch moeilijk.
Een situatie die Herman bij Merlijn en Anne het liefst wilde vermijden. Voor mij was het soms lastig manoeuvreren, omdat Marlous en Herman de opvoeding van hun kinderen samen wilden blijven doen.
Daartussenin moest ik mijn draai vinden als een vriendin van hun vader bij wie ook zij altijd terechtkonden. Aanvankelijk sprak ik alleen maar Frans, maar kindertaal is universeel en met Anne had ik geen communicatieproblemen. Zij kwam haar poppen laten zien en wilde met me spelen. Voor Merlijn, die toen een jaar of 12 was, lag het wat moeilijker. Hij leerde echter verbazingwekkend snel Frans spreken en geleidelijk aan leerde ik Nederlands.'


HEM DELEN


'Natuurlijk had ik Herman het liefst alleen voor mezelf gehad, maar ik wist waar ik aan begon. Ja zeggen tegen Herman betekende ja zeggen tegen het totaalpakket: de vader, de artiest en de werkgever. Dat is niet altijd makkelijk. Ik deel hem niet alleen met zijn kinderen, zijn ex-vrouwen, zijn familie en zijn werknemers, maar ook met zijn publiek. Soms doe ik een stapje terug. Bijvoorbeeld als blijkt dat zijn kleedkamer vol zit met fans die zijn handtekening willen. Dan wacht ik tot we met zijn tweeën zijn. Momenten met hem alleen zijn schaars, maar daardoor extra waardevol.
Een van de redenen waarom ik van Herman hou, is dat hij gelukkig is in zijn bestaan en dat geluk het liefst met de hele wereld wil delen. Hij doet veel humanitair werk en is echt betrokken. Zo lang als ik hem ken, bruist hij van de energie en de ideeën. Ooit zei hij tegen mij: 'Ik ben nog niet de artiest die ik weet dat ik kan zijn.' Met andere woorden: hij is nog altijd in ontwikkeling. Als zijn partner wil ik hem de ruimte geven die hij nodig heeft om zich te blijven ontwikkelen. Zijn werk is voor hem de ideale uitlaatklep. Alles wat hem dwarszit of raakt, kan hij kwijt in zijn shows. Ik weet uit ervaring hoe heilzaam het voor je kan zijn om op het toneel je emoties te spuien. Dat heb ik lang moeten missen omdat ik tien jaar geleden weer last kreeg van mijn rug. Zes jaar heb ik helemaal niet meer kunnen dansen en ben ik bij verschillende specialisten onder behandeling geweest. Bij bijna alles wat ik deed, had ik pijn. Totdat een osteopaat vaststelde dat mijn baarmoeder gekanteld lag en mij na vier behandelingen van de pijn verloste. Ik heb met een bloedend hart het ballet vaarwel moeten zeggen. Ik kan nog wel dansen, maar niet meer met dezelfde intensiteit als vroeger.
Als danser leer je je pijngrens te verleggen, maar dat doe ik niet meer. Ik luister nu nauwlettend naar de signalen van mijn lichaam.'


EEN EIGEN KIND


'Doordat mijn carrière op een zijspoor belandde, richtte ik al mijn energie op mijn privé-leven. Ik heb geruime tijd een kinderwens gehad. Ik wilde heel graag moeder worden. Een kind krijgen van Herman zag ik als de ultieme bekroning van onze liefde. Helaas is die droom niet uitgekomen. Natuurlijk voel ik me verbonden met de kinderen van Herman. Het zijn fantastische kinderen. Maar zelf moeder worden is toch wezenlijk anders. Ik had zelf een zwangerschap willen beleven en een kind willen baren. Hoe pijnlijk dat laatste ook kan zijn.
Op mijn 40e heb ik afscheid genomen van die mogelijkheid. Al zal ik altijd met dat gemis geconfronteerd worden als iemand in mijn omgeving zwanger is, ik heb het inmiddels leren aanvaarden. Het geeft me bovendien de ruimte om professioneel weer volop aan de slag te gaan. Er doen zich momenteel nieuwe kansen voor waar ik me enorm op verheug. Naast de show van Herman waarmee hij momenteel door Duitsland toert, heeft Harlekijn vier andere projecten lopen: Mata Hari, The first lady, Chopin en Windekind. Zowel in Mata Hari als in The first lady heb ik mijn eerste voorzichtige schreden gezet als actrice. Kleine rolletjes, maar voor mij een geweldige uitdaging. Ik was me er nooit zo van bewust, maar eigenlijk kwam bij het dansen ook al een vorm van acteren om de hoek kijken. Herman stimuleert me om op dat terrein meer vertrouwen in mezelf te hebben.
En ik moet toegeven, hij heeft er oog voor om in mensen talenten te ontdekken waarvan ze zich zelf vaak nog niet bewust zijn, maar waarin hij later wel gelijk blijkt te hebben. Ik weet daardoor dat als hij tegen mij zegt: 'Gaëtane je kunt het!', ik die aansporing serieus mag nemen. Anderzijds weet ik dat je als artiest een dikke huid nodig hebt. De showbizz is een harde wereld waarin je niet voortdurend met complimenten wordt overladen. Je moet ook negatief commentaar kunnen incasseren. En dan komt het erop aan dat je doorzet.
Tijdens mijn dansopleiding heb ik geleerd altijd met opgeheven hoofd en met een glimlach op mijn gezicht door te oefenen. Met toewijding ergens aan werken is nooit verspilde moeite. Onlangs heb ik weer mogen ervaren hoeveel energie je krijgt van de interactie met het publiek. Vroeger dacht ik: ik kan niet zonder dans, maar nu begin ik te beseffen: ik kan niet zonder het artiesten-vak. Misschien is dat ook wel een van de redenen waarom Herman en ik zo goed bij elkaar passen.'