Algemeen Dagblad Annemart van Rhee |
De gitaarvirtuoos sterft nooit uit |
29 sep 1998 |
| GITARIST HARRY SACKSIONI (48) zit dertig jaar in het vak. De Amsterdammer, die begon bij Herman van Veen, tourt drie decennia lang zonder onderbreking in binnen en buitenland. Podium-moeheid kent hij niet. Zijn geheim: eeuwige twijfel en absolute gretigheid. Enige schaduw over zijn carrière: de stalkster die hem 25 jaar lang achtervolgde. Sacksioni viert zijn jubileum met zijn nieuwe cd Oorsprong. Bestaan ze nog gitaarvirtuozen of sterven deze helden een zachte dood door onder meer de popu- lariteit van de house en technomuziek? "Echte helden zoals Jimi Hendrix of de jeugdige Eric Clapton zijn er op dit moment nauwelijks. En dat is een treurige constatering. Je hebt wel virtuozen. Mensen die over een techniek beschikken waar ik niet aan kan tippen. Alleen: het technisch kunnen blijkt de hoofdmoot geworden waardoor het gevoel, waar het naar mijn mening in de muziek tochallemaal om draait, ontbreekt. Misschien hoort dit wel bij wat ik de knopjesgeneratie noem. Geluid uit de computer, muziek zonder gezicht; dat is nu populair. Maar de reactie kan volgens mij niet uitblijven. Het publiek wil op een gegeven moment weer echte mensen, artiesten van vlees en bloed, zien. En daarom zullen er binnenkort weer gitaarhelden opstaan. Ze sterven nooit uit." Je bent moeilijk in een hokje te plaatsen. Hoe zou je je eigen stijl en de ontwikke- ling die je muziek de afgelo- pen jaren doormaakte wil- len omschrijven? " Ik denk dat ik een mengeling maak van popmuziek en folk met een eigen karakter. Dat eigen, herkenbare geluid is mijn kracht. Ik heb in de loop der jaren de elektronische gitaar afgewisseld voor bijvoorbeeld de 12-snarige en de akoestische. Toch bleef mijn sound in stand. Ook toen ik solo speelde, werkte met mensen als Frank Boeijen en Raymond van 't Groenewoud en artiesten als Youp van 't Hek begeleidde. Dat laatste was overigens een hele ervaring: iemand begeleiden die op z'n zachtst gezegd niet echt kan zingen. Ha, ha, ha. Verder vind ik dat ik de laatste jaren meer de 'diepte' ben ingegaan. Niet constant alleen maar virtuoos willen spelen, ook de stukken tussen de noten benutten. Zeg maar: nummers meer laten ademen." Behalve door je muziek stond je de afgelopen twee jaar in de publiciteit door 'je' stalkster. Hoeveel in vloed heeft dat op je carrière gehad? ,,Ik zie dat als een rode draad door mijn carrière. Want gedurende 25 jaar was zij er altijd. Ze verstoorde optredens, wachtte me overal op, hing altijd bij mijn huis rond om me lastig te vallen. En ik kon er helemaal niets tegen doen, er bestonden geen wettelijke mogelijkheden om op te treden. Ik was slachtoffer van iemand die niet helemaal in orde was. Ik ontwikkelde in de loop der jaren wel het vermogen om direct een vervelende confrontatie te vergeten. Een soort automatisme om niet gek te wórden. Pas toen ik er twee jaar terug mee naar buiten kwam, werd het een benoembaar fenomeen. Stalking. En ook toen merkte ik dat ik niet de enige was die er last van had. Meer dan 1000 brieven heb ik gehad van mensen met dezelfde ervaring. Binnenkort wordt waarschijn- lijk een anti-stalkingwet aangenomen door de Tweede Kamer. Het merkwaardige is dat ik nu al een half jaar lang geen last meer van haar heb omdat ze een andere psychiater heeft met nieuwe behandelmethodenn. Toch zwerft nog steeds in mijn achterhoofd het idee: dadelijk staat ze er weer.". Je hebt tien jaar met Her- man van Veen gewerkt. Hij heeft daarna nooit meer iets van zich laten horen. Symptomatisch voor de showwereld? "Misschien.wel. Het is vaak ieder voor zich... Aan de andere kant: ik ben niet zo. Het heeft me geraakt dat iemand met wie je tien jaar lang zo'n beetje alles hebt gedeeld plotseling niets meer van je moet weten. Hij kwam niet één keer naar me kijken en heeft nooit meer gebeld. Misschien voelde hij zich in de steek gelaten of kon hij het niet hebben dat het me lukte een eigen shoyy te beginnen. Ik had het idee dat ik moest vertrekken omdat ik bij hem was uitgeleerd. Ik kon alleen doorgroeien wanneer ik een eigen band zou beginnen." Veel artiesten, De Dijk is het laatste voorbeeld, zijn na verloop van tijd op en uitgeblust. Ze moeten pauzeren. Ken jij dat gevoel? "Het klinkt misschien gek of ongeloofwaardig na dertig jaar. Maar, nee. Absoluut niet. Er is geen dag geweest dat ik met tegenzin naar een optreden ben gereden. Elke keer weer heb ik het gevoel dat ik een zaal moet overtuigen. Nog elke keer weer is er die uitdaging, dat gevoel. Wat dat betreft ben ik net een groot kind, constant je volledig ergens in storten. Daarnaast speelt mee dat ik een eeuwige twijfelaar ben. Er ^ steeds, ook na dertig jaar, die onzekerheid: doe ik dit wel goed, raakt dit mensen? Je moet dus doorgaan om dat uit te vinden. Bevestiging als drijfveer, klinkt dat goed?" Annemart van Rhee |