| Nieuw Utrechts Dagblad Pieter Vrijman |
Onderhoudende show in Rotterdams Luxor Theater |
29 maart 1978 |
|
Voorstelling: Herman van Veen. Tekst en muziek: H. v. Veen, E. v.d. Wurff, R. Crispijn e.a. Piano: Erik v.d. Wurff. Gitaar: Harry Sacksioni. Fluit: Martijn Alsters. Tuba: Hans Koppes. Trombone: Ger Smit. Licht: Gerard Jongerius. Geluid: Hans v.d. Linden. Plaats: Luxor Theater, Rotterdam, t/m 3 mei. Het is niet meer het hongingblonde haar dat warme herinneringen oproept bij Herman van Veen. Beeldspraak vol poëzie gebruikt hij niet meer om eventjes bij te mijmeren. Zijn toon is wat cynischer geworden. Een beschrijving van ochtendgeluiden — krant uit de bus halen, theezetten — leidt tot de slotzin: „En weer zal ik weten hoezeer ik je haat." Liefdevolle gevoelens hebben nu plaats gemaakt voor directe aanvallen op sentimenteel gedoe over het ouderschap of op het aggressieve gedrag van een voetbalsupporter. Dat voetbalnummer begint met het commanderen van de gitarist Harry Sacksioni, die een croquet moet halen en via de opgewonden kreten van de supporter eindigt Van Veen met het in elkaar trappen van een jongen die hem niet bevalt. Maar zwaar op de hand wordt hij toch niet. Hij is veel theaterman om alleen maar een boodschap uit te dragen. De energie, waarmee hij over het toneel danst en holt, heeft hij nog steeds, maar uitgelaten kan je het niet noemen. En verder ligt een sterk accent op de muziek waarmee de teksten en liedjes worden afgewisseld. .Onder meer merkt Van Veen in een nummer dat zijn handgebaren pianoklanken veroorzaken. Nadat hij samen met de pianist Erik v.d. Wurff met dit gegeven heeft gespeeld, begint hij ook de andere musici te dirigeren. Het is moeilijk te zeggen of dan sprake is van een parodie op een moderne compositie of niet. In ieder geval is een van de hoofdbestanddelen ervan het getinkel van lepeltjes tegen koffiekopjes. Beeldspraak Het enige zwakke punt in deze show is dat de teksten een enkele keer moeilijk te volgen zijn. De beeldspraak is soms wat gezocht, bijvoorbeeld in het nummer over Catharina, een rijke weduwe, van wie ze het vel in trossen achter haar oren bij elkaar hebben gehaald. Maar dat is detail — kritiek in een onderhoudende show, die vooral muzikaal voortreffelijk in elkaar zit. PIETER VRIJMAN |