| Haagse Courant Frans Happel |
In zijn zevende, beste theater show: |
29 maart 1978 |
|
Rotterdam - Nog nooit heeft
Herman van Veen maatschappelijk zo stelling genomen als
in zijn zevende theatershow
die simpel alleen zijn naam
draagt, gisteravond voor het,
eerst te zien in het Luxor
Theater. Is dat dan opeens een „andere" Herman van Veen? Nee., Wel een Van Veen die persoonlijke knopen doorgehakt lijkt te hebben, die een beslissing heeft genomen over deze wereld. over vooral de levende have die dat ding heeft volgekrioeld. Een beslissing als een - op zichzelf niet zo opmerkelijk - vonnis: slechts kinderen spreken de waarheid, alleen van bejaarden is er mildheid te verwachten en God heeft niet voor alles een pleister. Kinderen ... in feite zijn die kleine wezentjes hetvoornaamste fundament van deze show, nog beter: het kind in Herman van Veen dat volledig tevoorschijn is gekomen. Vroeger verbaasde hij zich vaak als kinderlijke toeschouwer, als zogenaamd naïeve mensenkijker, die met wat hij registreerde dwaas tot droef improviseerde, poëtisch werd, of cryptogrammen samenstelde die op den duur wat moeilijk werden om op te lossen. Toen was het de verbazing van een volwassene, nu is het Herman van Veen die vanaf de geringe hoogte van drie turven verbijsterd notuleert wat mensen allemaal uitvreten en dat bijvoorbeeld een hond die even aan de riem kan ontsnappen een gelukje beleeft dat voor talloze tweevoeters onbereikbaar is geworden. Van Veen verpakt alles wat hij te zeggen heeft nog steeds in vloeipapier, je kunt er wel doorheen kijken, maar er blijft iets wazigs. Hij maakt verhaaltjes over een washand die er genoeg van heeft om steeds maar weer gebruikt te worden voor enge lijven, over paters in Afrika die met witte verf negers een beter leven willen bezorgen, over een president, die zich verveelt met oorlog, die zich verveelt met vrede. Maar de klappen die voorheen uiteindelijk meestal als een vriendelijke vermaning, overkwamen tikken nu veel harder door. Het maakt, deze show — zeker in het deel na de pauze — boeiend en verrassend, ondanks dat het, raam waarin alles gevat is minder improvisatie toelaat, muziek en techniek ondergeschikter maakt en qua tijd maar zo'n kleine twee uur ruimte heeft. Deze zevende theatershow is de beste die Herman van Veen ooit heeft afgeleverd, al zullen de voorspellers die hem eens als „die jonge, talentvolle moderne clown" karakteriseerden hem nu misschien niet meer willen herkennen. „Herman van Veen" blijft tot en met 3 mei in Luxor. Daarna is de show onder meer in het Haagse Congresgebouw (16 tot en met 20 mei) en in hel Amsterdamse theater Carré (sep- tember, oktober) te zien. Frans Happel |