Herman van Veen in de Pers

Algemeen Dagblad MENNO SCHENKE	Een andere Herman Van Veen	28 april 1984
	HET is misschien vreemd maar onder invloed van Nederlandstalige popgroepen als de Frank Boeyen Groep, Toontje Lager, Het Goede Doel en ook in het verleden Doe Maar, ga je met andere oren luisteren naar Herman van Veen. Nog niet zo lang geleden was de muziek die op vaderlandse bodem werd gemaakt, eenvoudig in te delen. Je had het nietszeggende hitwerk, het levenslied en dat wat zo lang doorging voor het luisterlied. LEVENSLIED Hits, dat betekende Frank en Mirella en soortgenoten, het levenslied stond voor de Zangeres Zonder Naam en ook André Hazes. Voor een luisterlied tekenden Conny Vandenbosch, Dimitri van Toren en hoe al die anderen mogen heten. Ook Herman van Veen viel in die categorie, al bleef hij als theaterman pur sang een buiten beentje. Van Veen is vele jaren vertolker geweest van wat ooit snerend Vanveenzaanheid is genoemd. De melancholieke clown, de poëtisch dromer die graag met z'n hoofd in de wolken vertoefde. Dat is veranderd, al op zijn vorige liedjesplaat: Iets van een clown. Deze lijn zet zich door op Signalen, de nieuwste plaat van Herman van Veen die bij Polydor verscheen. Jurre Haanstra produceerde de plaat en hij schreef met Erik van der Wurff de arrangementen. Herman van Veen zelf schreef bijna alle muziek. Teksten kreeg hij voornamelijk van Willem Wilmink. Ondanks concurentie en misschien zelfs invloed van zangers als Hans de Booy, Benny Neyman en Rob de Nijs, die ook graag iets dieper graven in allerlei menselijke emoties, blijft Herman van Veen herkenbaar. Signalen is een muzikaal heel sterke plaat, gevuld met slechts twee stukken in up tempo en de rest in ballade vorm, langzaam en gedragen dus. VOELBAAR Ook op Signalen is voelbaar dat Van Veen een grotere maatschappelijke be trokkenheid heeft dan vroeger. Het titellied Signalen verwijst naar de Dwaze Moeders van het Plaza de Mayo in het Argentijnse Buenos Aires. Zingende Doden en Hilversum III — o[ single verschenen — hekelen onze vervlakkende cultuur en Een lichte vrouw geeft een treurig beeld van Amsterdam. In twee stukken vlucht Van Veen naar Frankrijk, naar Parijs vooral: Edith Piaf en Parijse Tango. Er is op Signalen weinig af te dingen. Tekstdichter Willem Wilmink staat al jaren garant voor kwaliteit, de muziek is sfeervol, soms romantisch, soms ook bijtend in de saxofoonsoli van Nard Reijnders. GRUWEN In één stuk horen we de Herman van Veen van wie sommige mensen gruwen. Afwezig, een tekst van Rob Chrispijn, die vroeger veel voor Van Veen schreef. Het is een mooi lied, maar voor velen misschien een voorbeeld van die typische, diepmenselijke, begrijpende Vanveenzaamheid. Herman van Veen staat in onze Nederlandse liedcultuur al vele jaren op zichzelf. Zijn hang naar perfectie staat borg voor kwaliteit. Het is simpel, je vindt Herman van Veen goed of niet. Het is eigenlijk nog eenvoudiger: Herman van Veen wordt, als liedjeszanger in ieder geval, steeds beter.