| de Juinensche Courant |
Herman van Veen acht weken lang in Concordia !
|
28 januari 1983 |
|
(van onze kunstredactie)
'En dan geef ik nu het woord aan Herman van Veen'. Met deze woorden besloot Dr. J. van Wieringen gisteren zijn welkomsttoespraak in Concordia tot de leden en hun genodigden van het Juiner Cultureel Centrum, dat voor hun eerste bijeenkomst van dit jaar opgeluisterd werd door een optreden van cabaretier/entertainer 'good Old' Herman van Veen. Na een korte serie try-outs in het Ambassade Theater in New York vorige maand, presenteerde Van Veen zijn show 'Herman van Veen: All of Him' dan eindelijk aan het Nederlandse publiek. Het optreden gisteren in ons Concordia was het begin van een lange reeks voorstellingen waarmee Van Veen het land zal doortrekken de komende maanden. levensgevoel Herman van Veen blijkt opnieuw de opmerkelijke, en misschien zelfs eigenaardige, musicus te zijn die in zijn goede momenten meer dan voortreffelijk is. De zwartgallige liedjes voor de pauze drukken een sterk levensgevoel uit, die door de komische noten in het tweede deel van het programma weer krachtig gerelativeerd worden. De nummers over zelfdoding, het gekkenhuis en de atoombom hebben een diepzinnigheid die men maar zelden onder Europese cabaretiers aantreft. zeehondjes Van Veen durft te getuigen van zijn behoefte aan vrede, de ellende der werkloosheid, het redden van zeehondjes en hij doet dat, bijgestaan door een uitmuntende musicale ploeg, op zó'n meeslepende wijze dat menigeen van de vrouwennotabelen onder het publiek na afloop van de voorstelling geneigd was om haar bontjas onopgemerkt in haar handtas te proppen en met blote armen Concordia te verlaten, — ware het niet dat het gisteravond werkelijk hondeweer was en het parkeerterrein bij Concordia om een of andere reden door een planoloog driehonderd meter verderop is aangelegd. Bij de supermarkt natuurlijk, want cultuur zal in dit land altijd een sluitpost blijven. Maar wie gisteravond In het gezellige Concordia zat te genieten van de ruim twee uur durende show van Herman van Veen, was dat soort sombere overpeinzingen al snel vergeten. Van Veen beheerst romantiek en sentiment als geen ander en hij roept zijn leed de wereld in, zodat het trilt. Zijn timing is, mede dankzij de strakke regie, smetteloos, evenals de sobere kleding, waarvoor hulde. In zijn songs is hij vaak meeslepender dan een Aznavour, en in zijn mime overtreft hij Bill Irwin. Daar waar hij een (door het onrecht in de wereld) aan de drank geraakt persoon imiteert — en dat zou misschien wel de toonzetting van zijn héle programma genoemd mogen worden — gaat hij nooit zover dat het overdone wordt. Herman van Veen zou zich zelfs wat meer vrijheid mogen geven, — tenslotte zorgt alleen zijn aanwezigheid op de bühne al voor een groot stuk entertainment. Dat is nu wat men een theaterpersoonlijkheld noemt. achterste Het programma wordt bijeengehouden door een uitgekiende opbouw, en de lange keten liedjes leiden tot een door wanhoop gedreven apotheose waarbij Van Veen aan het eind van de voorstelling, terwijl hij met z'n achterste de pianotoetsen bewerkt, letterlijk naar het publiek spuugt. Dat was voor burgemeester H. van der Vaart en zijn echtgenote en voor de bestuursleden van het Julner Cultureel Centrum, die het loffelijke Initiatief tot deze voorstelling hadden genomen en op de eerste rijen zaten, ongetwijfeld een wat verrassende ervaring, maar ook zij zullen aangevoeld hebben dat deze twee uur durende boodschap van Herman van Veen hier wel bijna toe móest lelden. Van Veen bereikt dan een klasse van wereldniveau en dat doet veel vergeten. Hij geeft dan echt 'All of Him'. Tenslotte dient nog gezegd te worden dat de Engelse vertaling en bewerking van Christopher Adler zeer punctueel Is. Het gebruikte Engels is allersimpelst en voor een Nederlands publiek zeer goed te begrijpen. Dat bewezen de staande ovaties wel die aan het eind van de voorstelling onophoudelijk uit het Julner publiek opklonken. |