|
Zorg & Welzijn Kanten Pos |
Mengeling van zorgkinderen en hun familie in Colombinehuis |
27 juli 2005 |
|
Karakteristiek aan het Colombinehuis in Biddinghuizen is de mix die er altijd is van kinderen die uiteenlopende handicaps hebben. Speciaal is ook dat de kinderen met het gezin of andere familieleden komen. 'Beter maken kunnen we de mensen niet, maar we kunnen ze wel verlichting geven.' Ik zie nu al op tegen de dag dat we weer terug naar huis moeten,' zegt Pierre Quadvlieg, zittend aan een tafel in het Colombinehuis in Biddinghuizen. Hij is er tien dagen op vakantie, samen met zijn vrouw Lily en zoon Roy, die het syndroom van Down heeft. 'Ik hoop ook echt heel erg dat we volgend jaar weer mogen komen.' De emotie is voelbaar. De ouders van zorgkinderen, die in het zelfde huis hun vakantie vieren, voelen zich helemaal thuis. 'We zijn hier één grote familie.' Jan Heukels, vader van Kimberly, die ternauwernood aan de verdrinkingsdood is ontsnapt en sindsdien in een rolstoel zit: 'Hier wordt je als ouders toch een beetje ontlast. Thuis is het een sleur geworden. En het is ook eenzaam geworden. Door de jaren merk je toch dat er mensen om je heenwegvallen.' Wisselwerking Het Colombinehuis - ooit begonnen als een idee van kleinkunstenaar Herman van Veen - is gebouwd voor 'zorgkinderen die normaal niet toekomen aan ontspanning en plezier. Door bijvoorbeeld een zware medische behandeling, een handicap, een langdurige ziekte of sociale spanningen. Karakteristiek is dat er altijd een mix is van personen met uiteenlopende handicaps. En speciaal is ook dat de kinderen met het gezin of andere familieleden komen. De families logeren in één van de acht appartementen die rondom 'het moederhuis' staan. Elk appartement is ingericht van een bepaald land, wat recht doet aan het motto van elk verblijf: 'je maakt een wereldreis in Nederland'. Ook bij bijvoorbeeld het thematisch opgezette diner staat een land centraal. De kosten voor het verblijf zijn € 22,50 per persoon per dag. Maar, zoals de organisatie in het Colombinehuis stelt, 'willen we er voor iedereen zijn'. Indien nodig kan men een beroep doen op het Colombine vakantiefonds, dat onder meer bestaat uit giften van particulieren, bedrijven en scholen. Overigens dragen de openbare apothekers in Nederland een deel van de exploitatie en hebben de mogelijkheid een gezin op apothekersrecept naar het Colombinehuis te laten gaan. Overdag gaan de vakantiegasten ze op pad in de buurt, doen mee aan één van de vele activiteiten in en rondom het grotere Colombinehuis, of zoeken de rust op. Saillant detail wat dat betreft is dat er geen tv's aanwezig zijn in de appartementen, want, zo is de ervaring, 'dan kruipen de mensen in hun schulp en dragen ze niet bij aan de gemeenschappelijkheid en saamhorigheid in het huis'. Grootste attractie is zeilboot 'De Colombine' waarmee gasten voor een dagdeel op het IJsselmeer kunnen varen. Ook wordt er voor en met de gasten toneel, dans, voorstellingen en concerten gegeven. En een aantal vrijwilligers - deze zomer zijn er zes stagiaires - organiseren ook uiteenlopende activiteiten. Van excursies en speurtochten tot koekjes bakken, spelletjes en poppenkast. 'De wisselwerking met andere patiënten is een grote kracht van dit huis,' meent directeur Willem Flantua. 'Thuis blijft iedereen in zijn eigen kringetje leven. Hier maken de mensen kennis met lotgenoten. Ze kunnen hun handicap ook beter relativeren. Mensen die gewend zijn te zeggen "ik heb alle ellende van de wereld" worden geconfronteerd met andere droeve gevallen.' Niet alleen voor de patiënten zelf, maar ook voor de ouders is het goed om kennis te maken met lotgenoten. 'Ook de ouders leven geïsoleerd. Ze leven als het ware met de gordijnen dicht. Hier maken contact met andere ouders die hen begrijpen en weer een eigen verhaal hebben. Je hebt hier geen rangen en standen: de stratenmaker kletst hartelijk met de leraar, en de vader van een autistisch kind wisselt ervaringen uit met de moeder van een terminaal kind.' Daarnaast geldt voor de ouders dat ze ontlast worden in de dagelijkse routine van de verzorging van hun kind. Flantua: 'Eigenlijk is het 's ochtends al feest, want de ouders hoeven zelf geen ontbijt klaar te maken. Ook 's avonds bij het diner wordt flink uitgepakt met een diner in de gezamenlijke ruimte.' Het thematisch opgezette diner - waarin een land centraal staat - doet vaak recht aan het motto 'een wereldreis maken in Nederland'. Opluchting De bijzondere sfeer tijdens de maaltijden wordt veel door de gasten genoemd. 'Hier kijkt niemand er van op wanneer van wat herrie tijdens het eten. Wanneer iemand vies eet, begint te schreeuwen of rond gaat lopen,' vertelt de moeder van Jef Frey die zwaar autistisch is. Haar zus Yvon, die voor de gelegenheid man en zoontje thuis achter liet, ervaart deze sfeer in het Colombinehuis ook als een opluchting. 'Je bent zeker niet overal welkom met een gehandicapt kind. Een sjiek restaurant wordt je geregeld uit gekeken en ook bij het winkelen merk je dat sommigen het vervelend vinden tussen gehandicapten te lopen. De mensen denken dan vaak: "er is toch gewoon een instelling voor die kinderen?" ' En wat zijn zaken waar Flantua goed rekening mee moet houden? 'Ik moet de gasten vaak als het ware wel naar huis toe duwen, maar langer dan tien dagen moet het verblijf niet duren. Na een dergelijke periode zijn deze mensen geneigd weer in hun oude levenspatroon terug te vallen.' Ook in de planning van welke familie wanneer komt, houdt Flantua rekening met een mix personen. 'Mensen die terug komen, willen vaak hetzelfde huisje en een verblijf met dezelfde mensen dan het jaar ervoor. Maar dat wil ik niét, want het gaat juist om de mix aan mensen die een verblijf zo speciaal maakt.' Pierre Quadvlieg kan de kracht van die formule beamen: 'Het zijn allemaal verschillende gezinnen die hier komen. In het begin zie je iedereen rondkijken, want het is allemaal wel een beetje spannend. Maar na twee dagen is dat helemaal veranderd. Dan zijn we één grote familie geworden.' Kanten Pos |