HET PAROOL MAL |
Loes Luca: 'Ik huilde bij Herman van Veen' |
26 aug 1994 |
| LOES LUCA, actrice en zangeres: "Als kind van dertien, veertien kocht ik al zelf kaartjes en ging naar de Rotterdamse Schouwburg. Helemaal in mijn eentje, want geen kind wilde mee. Wie dééd dat nou?! In die tijd heb ik Hans Dagelet en Wim van der Grijn in Kees de Jongen gezien, die jongen met dat alter ego. Een enorme indruk maakte dat op me, dat weet ik nog wel. Vooral het samenspel, want ze waren allebei dezelfde jongen, ontroerde me diep. Het verhaal vond ik ook prachtig, maar hóe ze het deden, dat heeft de meeste indruk op me gemaakt. Niet dat ik daardoor nou heb gedacht: dat wil ik ook, want dat wist ik altijd al. En verder huilen, waarbij ik gehuild heb? Ik weet het niet meer zo. Pas na de geboorte van mijn kind ben ik een veel grotere huilebalk geworden. Vroeger... ja, ik weet het wel, maar ik schaam me daar verschrikkelijk voor. Zet dat er wel bij alsjeblieft... Herman van Veen. Ik huilde bij Herman van Veen! Erg hè. Susanne neemt je mee naar een bank aan het water/duizend schepen [gaan voorbij/en toch wordt het maar ' niet later/en ze geeft je pepermuntjes/ want ze geeft je graag iets tastbaars. Oh wat erg... samen met Pieter Kramer, nog steeds mijn allerbeste vriend. Gingen we ons laten ontroeren door Herman van Veen in zijn fijne woning. Zo jong waren we niet meer. Al in de twintig en dan huilen om Hé kleine meid op je kinderfiets... en dan iets met de wind fluistert je naam. Geweldig hè. Hoe is het mogelijk?! Een trauma, het is een trauma, als ik het nu hoor, kan ik het braken nauwelijks onderdrukken. Maar Herman heeft maar een paar jaar geduurd en wie er daarna kwam... Er zijn nummers die me heel veel doen. Searching van Frankie Miller, dat heb ik altijd erg mooi gevonden. Maar ik heb het, toen ik aan het bevallen was, gedraaid en daar na vond ik het helemaal mooi. Terwijl we wachtten op de volgende wee, stonden we daar heel stil naar te luisteren. Dat nummer zal altijd met de geboorte van mijn dochter verbonden blijven. En verder natuurlijk in je puberteit huilen bij A whiter shade of pale, omdat de leukste jongen van de klasje niet vroeg of zoiets. Ik heb bij voorbeeld ook een reclame, waar ik om huil. Daarin is sprake van een geëmigreerd gezin, dat terugkomt en dan vallen ze elkaar in de armen op het vliegveld en daarna drinken ze koffie. Dan snik ik. En als ik graag wil huilen heb ik tegenwoordig Maria Callas, Casta Diva, ach zo mooi. Dat huilen van mij, heeft absoluut met haar verdriet te maken. Omdat ik dat dénk te horen, je weet dat nu, hè, dat ze zo zielig was. Misschien was ze in die tijd dat ze dat zong wel op de toppen van haar geluk, weet ik veel, maar je denkt dat dan. Bij de intro met die violen, dan gaat bij mij de kraan al open. Heerlijk, het is af en toe zo lekker om even te janken. Of ik nou een echte huiler ben... bij films komt het regelmatig voor. Bij ET, en Kramer versus Kramer, noem de tearjerkers maar op. Onze voorstelling De twee, die we tijdens De Parade spelen, noemen we een - grootstedelijke tearjerker. Drie kwartier lachen en dan één kwartier huilen. Dat is heerlijk hoor, om je publiek aan het huilen te brengen, dan heb je je taak volbracht. In Londen ben ik naar musicals geweest, en vooral bij Bloodbrothers heb ik samen met de Engelse dames in de zaal zitten snotteren. Maar ja, dit jaar heb ik overal om gehuild, dat maakte niet zoveel uit, omdat ik een ongelooflijk kutjaar achter de rug heb. Mijn vader ging dood en mijn man ging weg, maar dat is een heel ander verhaal." MAL |